Της Γιώτας Δημητρίου
Aγαπημένοι μου αναγνώστες (πόσοι είστε καλέ, εκτός από τις 3-5 κολλητές μου και τις 7-10 ξαδέλφες μου;)
Τι έλεγα; Α ναι, αυτή τη βδομάδα είχα στο μυαλό μου να έγραφα κάτι για την αισχροκερδεία στη Κύπρο, να σας έγραφα για την Ξένια και την Ανάστα (τις 2 από τις 5 κολλητές μου) οι οποίες πήγαν για λίγες μέρες στη Ρώμη και πλήρωναν τον Ιταλικό καφέ στην πλατεία Πιάτσα Ντε Σπάνια μόνο 1.20 ευρώ (καπουτσίνο) και 90 σεντς (καφες σκέτος), ενώ στη Λάρνακα ένα φραπέ το πληρώνουν (πληρώνουμε) 3.50 ευρώ. Είχα μάλιστα βρει αρκετό υλικό για να τεκμηριώσω (σαν καλή δημοσιογράφος) το κείμενο μου περί αισχροκερδείας.
Αλλά να, το μυαλό μου αυτές τις μέρες είναι πολύ φευγάτο και περνάω μια φάση απροσδιόριστης (και συνάμα προσδιορισμένης) χαζοχαρουμενάδας και δεν μου ταίριαζε το θέμα.
Μετά σκέφτηκα να έγραφα ένα ποίημα ή στίχους από ένα αγαπημένο μου τραγούδι και να σας το αφιέρωνα. Αλλά συλλογίστηκα “μπα, αυτό ούτε καν στις 15 μόνιμες μου αναγνώστριες δεν θ’ αρέσει”.
Τελικά, είπα να σας γράψω ότι η ζωή είναι πολύ ωραία, ακόμη και σε αυτές τις αδυσώπητες και ψεύτικες εποχές, επειδή τα πάντα έχουν σχήμα ανάλογα με αυτό που τους δίνει το μυαλό μας. Αν έχουμε “καλό μυαλό” και “καλή καρδιά”, τότε θα δούμε πως ο Ρομπέρτο Μπενίνι είχε δίκαιο όταν έλεγε στην οσκαρική του ταινία ότι La Vita e Bella (η ζωή είναι ωραία).
Ξέρετε, ο διάσημος Χορχέ Μπουκάι στο βιβλίο του “Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης”, το οποίο διάβασα πρόσφατα, λέει υπέροχα πράγματα. Ανάμεσα στις σοφές του κουβέντες τονίζει ότι “η αλήθεια είναι ότι μπορώ πάντοτε να ζήσω χωρίς τον άλλον. Πάντοτε. Και είναι δύο αυτοί που πρέπει να το ξέρουν: εγώ κι ο άλλος. Μου φαίνεται φοβερό κάποιος να σκέφτεται ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν ή να νομίζει ότι αν εκείνος αποφασίσει να φύγει εγώ θα πεθάνω….Από την άλλη, με τρομάζει η ιδέα να ζω με κάποιον που με θεωρεί απολύτως απαραίτητο στη ζωή του”. Οι ζωες δεν χτίζονται με το πως μας βλέπει ο Α ή ο Β ή αυτός που είναι δίπλα μας (ή θα θέλαμε να ήταν δίπλα μας). Οι ζωές μας χτίζονται με βάση την προσωπικότητα μας. Το ήθος μας. Το χαρακτήρα μας. Τις αρχές μας. (Αυτό που προανέφερα: το μυαλό και τη καρδιά μας).
Όταν γεννιόμαστε, λέει αυτός ο διάσημος Αργεντίνος, Χορχέ Μπουκάι, είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα, ανήκουμε δηλαδή στο ανθρώπινο γένος. Ως ανθρώπινα όντα είμαστε όλοι ίδιοι. Όσο μεγαλώνουμε, αναπτύσσεται μέσα μας μέρος του υλικού που φέρουμε ως γενετική πληροφορία, η φυσική μας εμφάνιση, τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μας κι ένα μέρος από τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζουμε τη ζωή: η ιδιοσυγκρασία μας. Μετά ο Μπουκάι αναπτύσει τι σημαίνει ανθρώπινο ον και καταλήγει ότι “αυτό το ξεχωριστό ανθρώπινο ον με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά λέγεται άτομο”. Ανθρώπινα όντα και άτομα είμαστε όλοι. ΑΛΛΑ, τονίζει ο Χορχέ, “για να γίνει κάποιος πρόσωπο απαιτεί κάτι παραπάνω. Όλα σχεδόν τα ανθρώπινα όντα που γνωρίζω κατάφεραν να γίνουν άτομα, λίγα όμως έγιναν πρόσωπα. Για να φτάσεις στο σημείο να γίνεις πρόσωπο χρειάζεται να μεσολαβήσει μια διαδικασία. Η διαδικασία μετατροπής σε πρόσωπο, όπως λέει ο Κάρλ Ρότζερς είναι επώδυνη. Συνεπάγεται να παραιτηθείς από ορισμένα πράγματα, να αποκτήσεις κάποια άλλα και επιπλέον όλα αυτά μετά από μεγάλη προσπάθεια”.
Τι θέλω να σας πω;
Ότι όλη μας η περιουσία βρίσκεται στο μυαλό και στη καρδιά μας (δεν το είπε και η Ελευθερία Αρβανιτάκη;) Και σκοπός πρέπει να είναι η αύξηση αυτής της περιουσίας…Κι όσο αυτή αυξάνεται τόσο η ζωή γίνεται πιο ωραία και με περισσότερο νόημα. Και εμείς γινόμαστε από άτομα, πρόσωπα. Δηλαδή με ουσία. …
Και είναι καλοκαίρι, με ήλιο, η ζωή πρέπει να είναι ομορφότερη και με ουσία. Ναι;
Καλά μπάνια, καλούς έρωτες, καλά μυαλά και καλές καρδιές! Αμήν!
Υ.Γ Το πιο κάτω τραγούδι μου έχει κολλήσει σήμερα (φταίει κι ο Χρήστος Τουβέ με την σημερινή του στήλη) και με αυτό να παίζει αδιάκοπα, έγραψα το πιο πάνω κείμενο
http://www.youtube.com/watch?v=jhyaZ8_Yjs8
