Γράφει η Μιράντα Ορθοδόξου
orth_miranda@hotmail.com
29/7/12
Όταν νιώθεις πρώτη φορά ιστορίες και όνειρα, γλυκά χαμόγελα κι αγγίγματα τότε ναι, γίνεσαι ευάλωτη. Πραγματικά ευάλωτη. Είναι κακό αυτό; Απλά γίνεσαι εύθραυστη. Εύθραυστη ήμουν και πριν. Ε, ποια η διαφορά τώρα; Είμαι εύθραυστη και το ανακαλύπτεις εσύ. Μαζί με τα λάθη και τα πάθη μου. Τα τονίζεις και τα υπερεκθέτεις, έτσι για να νιώσεις κι εσύ καλά. Να νιώσεις ότι σου αξίζω. Το ξέρω. Ή απλά το νιώθω κι εγώ για να νιώθω ότι μου αξίζεις.
Προβληματικοί λες; Όσο μας ανήκει και των δύο θα κρατήσει. Άμα το χάσουμε, ΜΑΣ χάσαμε. Δεν ξέρω γιατί γράφω έτσι…. Ίσως για να σου το δώσω κάποια στιγμή και να νιώσω μεγάλη.
Δε σκέφτομαι, γι’ αυτό δεν υπάρχει συνοχή σε αυτά που γράφω. Είναι μπερδεμένες λέξεις ραμμένες σε μια κλωστή που δεν τέντωσα ποτέ….το καταλαβαίνεις; Δεν την τέντωσα ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Γι αυτό αν σπάσει ή να χαλαρώσει πολύ, εγώ δε θα χω την ευθύνη! Εμείς θα την έχουμε.
Το “εμείς” φουσκώνει μέσα μου…μεγαλώνει, λαμβάνει εκτάσεις απειλητικές. Για σένα, για μένα; Χα! Πάντως φουσκώνει μαζί με μένα! Γίνομαι παγώνι που φουσκώνει καμαρωτό και διακηρύσσει την ομορφιά του!
Κάποτε, ναι κάποτε…….θα το μετανιώσω! Το ΞΕΡΩ!
28/7/12
Ξεδίπλωσα χαρτιά και πετάχτηκαν χιλιάδες κομματάκια. Πριγκίπισσες και βάτραχοι, κακές μητριές, χαζές 
ψευδαισθήσεις, έρωτες μόνο ανεκπλήρωτοι που με άφησαν να τριγυρνώ στο δάσος ψάχνοντας τη γλυκύτητα.
Ω ναι! Τη γλυκύτητα, γιατί ήταν πίκρα εξ’ αποστάσεως τελικά.
Πρόσωπα σπουδαία και μεγάλα μαζί. Τα βλέπεις να λαμπυρίζουν, να καθρεφτίζονται στα δικά σου τα μάτια. Να παίρνουν σάρκα και οστά μαζί με σένα. Γιατί, ουσιαστικά, είσαι εσύ!
20/7/12
“Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ θα φανεί στο τέλος, κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.” Κ. Π. Καβάφης.
ΚΑΙ ΔΙΑΒΗΚΑΝΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΑΛΥΣΑΝΕ, ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ ΡΗΜΑΓΜΕΝΑ. ΚΑΙ ΔΕ ΦΤΑΙΝΕ ΤΟΣΟ ΟΙ “ΒΑΡΒΑΡΟΙ”, (ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΒΟΛΕΥΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΟΙ “ΕΦΙΑΛΤΕΣ” ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΟΛΥΝΑΝΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ. ΘΥΜΑΜΑΙ.
Θυμάμαι μέσα από τα μάτια της γιαγιάς μου. Θυμάμαι μέσα από τα, αδιάφορα δήθεν, λόγια του μπαμπά μου. Μέσα από φωτογραφίες, ιστορίες, τραγούδια, παραμύθια, παράξενες ιδιωματικές λέξεις και φράσεις που δεν τις λένε εδώ που μεγάλωσα και ζω αλλά από εκεί που όρισε η μοίρα να κατάγομαι και μου καθόρισε η ιστορία να ΘΥΜΑΜΑΙ μόνο. Θυμάμαι. Δε μου αρέσει το “Δεν ξεχνώ”, έχει μια άρνηση μέσα. Όχι μόνο γραμματικά, μα περισσότερο νοηματικά και εννοιολογικά. Μια άρνηση που περισσότερο με παραπέμπει στη λησμονιά.
Οι “Εφιάλτες” δεν ήταν ποτέ οι πρωταγωνιστές στην ιστορία του τόπου μου. Άλλαξαν όμως τη δική μου. Αντιήρωες που με θέλουν σήμερα να λέω “Δεν ξεχνώ”. Όχι ρε φίλε! Το ρήμα στη φράση σας με χαλάει, δε μου κάθεται πώς να το κάνουμε…εγώ έμαθα να κλίνω το ρήμα “θυμάμαι” πριν μάθω να το γράφω.
