Η αντιπρόσωπος των lomography στην Κύπρο, η Ειρήνη Στυλιανού, μας μιλά για την τέχνη της φωτογραφίας, για τη γνωριμία της με τον Steve McCurry, αλλά και για το κατάστημα της “Τρία Πουλάκια Κάθονταν” στην καρδιά της πόλης μας.
Της Γιώτας Δημητρίου
Ειρήνη πως ξεκίνησε η ιδέα για τα “Τρία πουλάκια Κάθονταν”;
Σπούδασα Media, Audio Video Production στην Κύπρο και στη συνέχεια φωτογραφία στο αγαπημένο Μιλάνο. Όταν επέστρεψα Κύπρο άρχισα να εργάζομαι ως φωτορεπόρτερ στην εφημερίδα «Πολίτης» στη Λευκωσία, έτσι έφυγα από τη πόλη μου τη Λάρνακα και μετακόμισα στη Λευκωσία. Αγαπούσα το επάγγελμα μου, αλλά κάποια στιγμή, βλέπωντας και την κρίση την οποία άρχισαν να περνούν τα ΜΜΕ και στην Κύπρο σκέφτηκα ότι ήθελα να κάνω κάτι δικό μου, κάτι πιο καλλιτεχνικό, κάτι που να αγαπώ. Αποφάσισα να στείλω ημεηλ στους ανθρώπους της Lomography για να γίνω η αντιπρόσωπος τους στην Κύπρο και να έφτιαχνα ένα μαγαζί με τις κάμερες αυτές, ένα μαγαζί που να ασχολείται με την φωτογραφία. Εγώ τις lomography τις έμαθα το 2008 μετά που είχα διαβάσει ένα review σε περιοδικό φωτογραφίας, παράγγειλα μια lomography και την ερωτεύτηκα! Έτσι τους είχα στείλει ημεηλ το 2011 και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να είναι θετική η απάντηση. Όταν έλαβα την θετική τους απάντηση συνειδητοποίησα ότι θα ξεκινούσα κάτι δικό μου, με όλα τα ρίσκα που μπορεί να εμπεριέχει κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι πως χρησιμοποιώ πολύ συχνά την φράση “τρία πουλάκια κάθονται”. Οπόταν όταν οδηγούσα και σκεφτόμουν μα τι πάω να κάνω τώρα, θα ξεκινήσω στ΄αλήθεια κάτι δικό μου….Μου ήρθε η φράση αυτή, την οποία χρησιμοποιώ συχνά και επειδή ταίριαζε και με το concept, το κράτησα. “Τρία Πουλάκια Κάθονταν” λοιπόν.
Το κατάστημα στη Λάρνακα πότε άρχισε να λειτουργεί;
Αρχικά είχα ξεκινήσει στη Λευκωσία, τον Σεπτέμβριο του 2011. Μετά αποφάσισα να μετακομίσω στη γενέτειρα μου, τη Λάρνακα κι έτσι από τον Απρίλιο του 2013 πήρα τα πουλάκια μου και πετάξαμε στη πόλη μου (γέλια!), έχω μεταφερθεί εδώ στην καρδιά της πόλης.
Το logo του καταστήματος είναι πολύ όμορφο….
Ναι, μου το έχει κάνει ο σκιτσογράφος του “Πολίτη”, ο πολύ καλός μου φίλος, ο Θανάσης Παπασπυρόπουλος.
Από τα χρόνια σου ως φωτορεπόρτερ τι θυμάσαι πολύ έντονα;
Είναι πολλές οι στιγμές και τα γεγονότα που θυμάμαι από τα έξι χρόνια που εργάστηκα στην εφημερίδα ως φωτορεπόρτερ…..Θυμάμαι μια φορά όταν πήγα να καλύψω ένα γεγονός στην Πλατεία Ελευθερίας με κάποιους πολιτικούς πρόσφυγες οι οποίοι απειλούσαν ότι αν δεν τους δοθεί άσυλο θα αυτοκτονούσαν από την ταράτσα ενός κτιρίου. Η απόγνωση στα πρόσωπα τους ήταν συγκλονιστική και έβλεπες ότι το εννοούσαν. Εκεί λοιπόν είχαν μαζευτεί και κάποιοι περαστικοί οι οποίοι έλεγαν “ας πέσουν να καθαρίσει ο τόπος”. Είχα ντραπεί που ήμουν Κύπρια. Δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει τόσος έντονος ρατσισμός και μίσος για συνάνθρωπο μας και μάλιστα τη στιγμή που η απόγνωση ήταν τόσο έντονα ζωγραφισμένη στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων….Ήθελα να φωτογραφίσω αυτόν που το είπε και να το έβαζα πρωτοσέλιδο. Δεν το έκανα επειδή δεν επρόκειτο να το εγκρίνει κανένας αρχισυντάκτης για δημοσίευση, θα κινδυνεύαμε για λίβελο. Αλλά πραγματικά πως γίνεται να βλέπεις την απόγνωση στο πρόσωπο του άλλου που απειλεί να πέσει να σκοτωθεί κι εσύ να είσαι τόσο απάνθρωπος; Ευτυχώς στο τέλος είχε έρθει μια πολύ καλή κοινωνική λειτουργός και τους βοήθησε να κατέβουν και δεν θρηνήσαμε θύματα.
Ήθελες πάντα να γίνεις φωτορεπόρτερ στα ΜΜΕ;
Ήθελα να εργαστώ στο National Geographic. Aυτό ήταν το όνειρο μου.
Ποιοι είναι οι δικοί σου αγαπημένοι φωτογράφοι;
Bresson, Sarah Moon, Francesca Woodman και ο Steve McCurry τον οποίο γνώρισα και προσωπικά και κρατάμε μια φιλική επαφή.
Πώς γνωριστήκατε με τον “Mr National Geographic”, τον διάσημο πολυβραβευμένο Steve McCurry;
Σε φωτογραφική αποστολή στην Ινδία.
Πώς είναι ως άνθρωπος και ως φωτογράφος ο Steve McCurry;
Είναι ένας πολύ απλός άνθρωπος, δεν το παίζει καθόλου σπουδαίος. Εκτίμησα μια κουβέντα που μου είχε πει “για να γίνεις καλός στην φωτογραφία εκτός από το ότι πρέπει να την αγαπάς, χρειάζεται 10% ταλέντο, 10% τύχη και 80% εργατικότητα”. Μας είπε πολλές ιστορίες από το Αφγανιστάν. Φαίνεται πόσο αγαπά αυτό που κάνει, μπορεί να έγινε εμπορικός χωρίς να το θέλει, αναπόφευκτα όταν έγινε διάσημος, αλλά είναι ένας πολύ αληθινός άνθρωπος. Ήμουν δύο βδομάδες μαζί του και δουλεύαμε όλη μέρα με τις κάμερες μας, πραγματικά τον θαυμάζω όχι μόνο για το πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης φωτογράφος είναι, αλλά και για το πόσο απλός άνθρωπος κατάφερε να παραμείνει. Ήμασταν 15 άτομα μαζί, δεν μας έκανε λεπτό να αισθανθούμε ότι είναι πιο γνωστός ή πετυχημένος. Αντίθετα, ζητούσε τη συμβουλή μας (ιδιαίτερα σε θέματα τεχνολογίας) και δεν ήταν καθόλου ανταγωνιστικός.
Τι μπορεί να βρει κανείς στα “Τρία Πουλάκια Κάθονταν”;
Lomography, Polaroid, φιλμς, διαγωνισμούς και εκθέσεις φωτογραφίας, αξεσουάρ φωτογραφίας (από θήκες και σακίδια κάμερας, μέχρι και κοσμήματα που έχουν σχέση με την φωτογραφία). Για μένα η καλύτερη ανταμοιβή είναι η χαρά των πελατών μου όταν έρχονται εδώ και βλέπουν ότι αυτό το κατάστημα μοιράζεται μαζί τους την ίδια αγάπη και πάθος για την φωτογραφία, όταν μου λένε «ευχαριστούμε που άνοιξες αυτό το κατάστημα». Το φθινόπωρο το κατάστημα θα διοργανώσει “εκδρομή lomo “με ένα παλιό λεωφορείο (‘70’ς) για μιαν εκδρομή για τους λάτρεις της lomography και της φωτογραφίας, μέσα από μιαν εξόρμηση να αφεθούμε στο αγαπημένο μας χόμπι.
Οι διαγωνισμοί πως γίνονται;
Συνήθως μέσω της σελίδας του καταστήματος μου στο facebook (Facebook: three sitting birds). Πρόσφατα είχα διαγωνισμό ποστ καρτ. Καλούσα τον κόσμο να μου στείλει ποστ καρτ από τις χώρες που πήγε διακοπές, ή από Κύπρο. Ήθελα να ξεφύγουμε από την ευκολία του διαδικτύου, να πάει ο άλλος ταχυδρομείο να στείλει κάτι, να παραλάβω στο γραμματοκιβώτιο μου κι όχι στο laptop μου. Τα περισσότερα ήταν από Ιταλία, Αγγλία και Κύπρο. Μπήκαν όλα τα ποστ καρτ σε ένα κουτί πήρα μία και ο νικητής θα κέρδισε μία κάμερα.
Oι εκθέσεις;
Οι εκθέσεις γίνονται στο κατάστημα, έχουν σκοπό να εκθέτουν φωτογραφίες πελατών μου, εγώ δεν έχω κάποιο κέρδος (commission) από αυτό, παρά μόνο τη χαρά του να μοιραζόμαστε την τέχνη της φωτογραφίας, την οποία αγαπάμε.
Οι πελάτες σου τι ηλικίες έχουν;
Από 16 ως 40 ετών συνήθως, αλλά και πιο μεγάλοι και είναι άνθρωποι όλων των επαγγελμάτων (δικηγόροι, γραφίστες, αρχιτέκτονές). Το lomography σου δίνει την πολυτέλεια να κάνεις λάθη. Είναι εύκολο με πολύ όμορφα αποτελέσματα.
Πόσο αναγκαία είναι η τέχνη της φωτογραφίας στις μέρες αυτές που ζούμε;
Ακριβώς επειδή είναι δύσκολες εποχές δεν μπορούμε να πάψουμε να ζούμε. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να δημιουργούμε. Πολλές φορές όταν δεν είμαι στα καλύτερα μου, λέω στον εαυτό μου “μα τι σημασία έχει τώρα να κάνω αυτή την εξόρμηση για να βγάλω φωτογραφίες;” Και μετά όταν πιέζω τον εαυτό μου και το κάνω και νιώθω καλύτερα, σκέφτομαι “αυτό είναι η τέχνη και η δημιουργία, τα συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα σου και σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα”.
Ειρήνη γιατί lomography;
Επειδή είναι φιλμ, επειδή είναι μοναδικές οι φωτογραφίες του, κρύβουν ένα μαγικό ρομαντισμό, επειδή είναι πιο artistic, είναι ευκολόχρηστες, επειδή…..τι να λέω; Είναι πολλοί οι λόγοι, το βλέπω και στους ανθρώπους που έρχονται εδώ και ασχολούνται με lomography πόσο ενθουσιασμένοι είναι με αυτό το είδος φωτογραφίας. Υπάρχει κόσμος που ακούει “φιλμ” και νομίζει ότι πρόκειται για χαμηλότερη ποιότητα,αλλά αυτό είναι λάθος. Αντίθετα, είναι πιο ποιοτικές οι φωτογραφίες με φιλμ.
Τι τιμές έχουν οι κάμερες lomography;
Οι τιμές ξεκινούν από 30 μέχρι 100 ευρώ.
Τι κάνει μια φωτογραφία καλή;
Το μάτι, το τι θα δει το δικό σου μάτι. Και φυσικά το να είσαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.
Η τέχνη της φωτογραφίας αδικείται στην Κύπρο;
Πάρα πολύ! Θυμάμαι όταν θα πήγαινα να σπουδάσω φωτογραφία πολύς κόσμος δεν το καταλάβαινε. Και πρόσφατα, ήρθε κάποιος στο κατάστημα και με ρώτησε αν εμφανίζω φωτογραφίες. Του απάντησα όχι και δεν μπορούσε να το καταλάβει “μα γιατί, αφού σπούδασες φωτογραφία”. Ναι, αλλά δεν κάνουμε όλοι οι φωτογράφοι τα ίδια πράγματα.
Δικιά σου έκθεση φωτογραφίας πότε θα δούμε;
Η τελευταία μου έκθεση ήταν το 2007, έχω κάτι στο μυαλό μου αλλά θα αργήσει ακόμα λίγο.
Η φωτογραφία τι είναι για σένα;
Τρόπος έκφρασης.
