Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
(H Γιώτα είναι απόφοιτος θεατρικών σπουδών και σήμερα βρίσκεται στο δεύτερο έτος του Διδακτορικού της, στο Πανεπιστήμιο του Bristol)
Ταξίδεψα πρόσφατα στο Σαν Φρανσίσκο, στην Καλιφόρνια, για ένα συνέδριο που είχα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Ακολουθεί μια συνοπτική αφήγηση της εμπειρίας μου:
Παραλίγο να χάσω το αεροπλάνο απο το Λονδίνο, αφού μας αλλάξανε την πτήση, αλλά η εταιρεία ξέχασε να μας ενημερώσει! Δεν έχω τρέξει τόσο γρήγορα στη ζωή μου, ούτε έχω χρησιμοποιήσει ποτέ στο παρελθόν τόσα δάκρυα μου για να πείσω 20 Κινέζους τουρίστες να μου επιτρέψουν να πηδήξω την ουρά και να μπω μπροστά τους. Μετά από το άγχος του να προσπαθεί κανείς να προλάβει το αεροπλάνο του, τα τζιν και τόνικ που μας προσφέραν κατα τη διάρκεια της πτήσης ήταν ότι πιο κατάλληλο, αφού με έβαλαν σε απόλυτη ηρεμία (νάρκη θα έλεγα) για περίπου 12 ώρες. Βγαίνοντας απ’το αεροπλάνο και όταν έπειτα όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας, που βρισκόταν στην gay περιοχή του Σαν Φρανσίσκο δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε τις περιπέτειες των επομένων 5 ημέρων.
Ενώ περπατούσαμε στο λόφο των Hippy, στην περιοχή του Haight και Ashbury, είδαμε μια γυναίκα με ένα ψηλό καπέλο, με μια γάτα να κάθεται στον ώμο της, να παίζει κιθάρα. Βρίσκοντας μια θέση στο πάρκο για να ηρεμήσουν τα γέλια μας και να αποφύγουμε να μας προσφέρουν crystal meth, είδαμε ότι οι μανάδες που βρίσκονταν στο πάρκο μας κοίταζαν με το μισό τους. Γρήγορα ανακαλύψαμε πως ήταν επειδή δεν είχαμε παιδιά μαζί μας. Και αφού μας κατηγόρησαν σιωπηλά για “παιδεραστία” θεωρήσαμε καλύτερα να κάνουμε το Picnik μας αλλού.
Πηγαίνοντας προς Palo Alto για το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ χάθηκα ουκ ολίγες φορές καθώς χρειάζονται περίπου 5 χλμ. με τα πόδια για να περπατήσειςαπό τη μία πλευρά της πανεπιστημιούπολης στην άλλη.
Εκτός από την ανάγνωση ενός άρθρου μου στο συνέδριο (που ήταν και ο βασικός σκοπός του ταξιδιού) έγιναν κι άλλα: Με πλησίασε η αστυνομία στην πανεπιστημιούπολη, διότι φαινομενικά δεν επιτρεπόταν να μεταφέρουμε τα ποτήρια μας που περιείχαν αλκοόλ στην βόλτα μας, ή να καπνίζουμε σε ολόκληρη την πανεπιστημιούπολη (η οποία κάλυπτε 33,1 km2). Επίσης, την δεύτερη νύκτα “κατάφερα” να κλειδωθώ έξω από το δωμάτιό μου, το οποίο ήταν στην πανεπιστημιούπολη…..να κλειδωθώ έξω από το δωμάτιο μου γυμνή και ξυπόλητη, καλυμένη μόνο με μια πετσέτα! Επίσης στο συνέδριο επικόλλυσα γύψο στο στήθος μιας παχουλής γυναίκας. Βίωσα την εικόνα του καθηγητή μου ντυμένος σαν βασίλισσα των διακοπών του, κατανάλωσα γευμάτα για περίπου τέσσερα άτομα. Είχα την ευκαιρία να δω τον διάσημο καλλιτέχνη της Performance Guillermo-Gomez Pena να χαϊδεύεται στην σκηνή κατα τη διάρκεια του μονολόγου του.
Επίσης, στο Σαν Φρανσίσκο πήγαμε και στο Gay Pride. Ποτέ δεν έχω δει μαζεμένους τόσους πολλούς γυμνούς ανθρώπους στη ζωή μου! Όλες οι ηλικίες, όλα τα μεγέθη, διακοσμημένα με φωτεινά χρώματα, λουλούδια, κοσμήματα και κάποια με…. σαδομαζοχιστική τάση.
Και επίσης δεν είχα σκεφτεί ποτέ στη ζωή μου πως ότι θα ακούγα ποτέ κάποιον να με πλησιάζει και να μου λέει : “Γεια είμαι απ’το Μεξικό και πουλάω δονητές”.
Στην επιστροφή για Λονδίνο, παραλίγο να με πετάξουν έξω από το αεροπλάνο επειδή ένας 15 χρονος αμερικανός έβαλε την καρέκλα του πολύ πίσω και εκνεύρισα ΕΓΩ την αεροσυνοδό επειδή “τόλμησα” να κάνω παράπονο!
Τέλος καλό, όλα καλά ε; Συμπερασμά: Παρόλα αυτά θα ήθελα να ξαναπάω για τουλάχιστον ένα μήνα, επειδή έχει τόση πολη τέχνη να προσφέρει το Σαν Φρανσίσκο που δεν μπορείς να δεις και να κάνεις όλα όσα θες σε λίγες μόνο μέρες.
Y.Γ Οι φωτογραφίες είναι μερικές από τις πολλές που έχω βγάλει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου
