Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Κι εσύ μεγαλωμένος σε ένα νησί κουκκίδα, στον πλανήτη, νομίζεις πως αποτελείς το κέντρο της γης. Μελετάς την κατάσταση της χώρας σου και πίνοντας φραπέ λες “χεστήκαμε για τις άλλες χώρες, ας δούμε τι γίνεται εδώ” και η στενότητα του κεφαλιού σου δεν σου επιτρέπει να δεις πως οι άλλες χώρες (τις οποίες θυμάσαι μόνο όταν κάνεις έρευνα για διακοπές) αποτελούν μέρος του γαμημένου πάζλ που ρίχνει και την δικιά σου χώρα σε μια κόλαση οικονομικής εξαθλίωσης.
Κι εσύ σπουδασμένος στο εξωτερικό κάποτε νόμιζες πως δεν θα γινόσουν μέρος του σάπιου συστήματος όταν θα επέστρεφες στο μικρό σου τόπο (που μοιάζει με χωριό μπροστά στη χώρα που σπούδασες). Τι τα θες; Μεγάλα λόγια που κράτησαν όσο και οι σπουδές σου, όσο και τα χρόνια που ζούσες κάτω από ξένο ουρανό. Επέστρεψες πίσω, φόρεσες κουστούμι, έβαλες προτεραιότητα τα σπίτια, τα εξοχικά και τα ακριβά αυτοκίνητα και εκείνο το κομμάτι του σάπιου συστήματος και των σκουριασμένων μυαλών που δεν ήθελες ποτέ να σε αγγίξει, έγινε προέκταση του κομματιασμένου σου, πλέον, εαυτού.
Κι εσύ επαναστάτης του καναπέ και των social media ξεχνάς πως “ένοικοι είμαστε εις γην εναλίαν” με πράξεις που βρωμάνε ματαιοδοξία συνεχίζεις να υπάρχεις και να λειτουργείς κάθε μέρα.
Μα υπάρχει ένας πλανήτης που λέγεται γη και η μικρή σου χώρα δεν είναι το κέντρο του. Οι ρατσιστικές σου διαθέσεις απλά επιβεβαιώνουν πως ζεις σ’ ένα μικρόκοσμο που στερείται ουσίας. Πολίτες του κόσμου είμαστε. Όλοι μας. Και εφήμεροι. Πολύ εφήμεροι και περαστικοί απ’ αυτό τον πλανήτη. Φεύγωντας από δω κανείς δεν θα σε θυμάται για τα περιουσιακά σου στοιχεία, ούτε για το life style που προσπαθούσες με νύχια και δόντια να διατηρήσεις και να βγάλεις προς τα έξω (πόσο σε βοήθησε σ’ αυτό και το facebook!) Για το τι άνθρωπος ήσουν θα σε θυμούνται. Για το τι πρόσφερες και για το πόση αγάπη έδωσες. Μόνο γι αυτά. 
Η Μαλβίνα Κάραλη έλεγε πως “οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς, φτωχούς ή πλούσιους. Χωρίζονται σε αυτούς που αγαπήθηκαν και σε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν”.
Αυτοί που αγαπήθηκαν και αγάπησαν , αυτοί που νοιάστηκαν για τον κόσμο και προσπάθησαν με πάσαν ανιδιοτέλεια να τον κάνουν καλύτερο μέρος, έχουν κερδίσει την πουτάνα την ζωή. Οι υπόλοιποι μπαίνουν σε κιβούρια και ταξιδεύουν για τον άλλο κόσμο ανεξεταστέοι.
Υ.Γ1 Ο Μ. Λουντέμης έλεγε “Ο κόσμος όλος είναι ξεχειλισμένος από ασχημιές που τις έκαναν οι άνθρωποι σε στιγμές που ξέχασαν τον θάνατο. Μα πάνω απ΄αυτή τη στοιβαγμένη αθλιότητα λάμπουν μερικές ομορφιές, οι λιγοστές ομορφιές που έκαναν κάποιοι άνθρωποι, οι μόνοι άνθρωποι που το ήξεραν πως θα πεθάνουν”. (Βιβλίο “Οι κερασιές θ’ ανθίσουνε και φέτος”)
Υ.Γ2 Σαν αύριο, πριν από χρόνια, 21 Αυγούστου, ένα ζευγάρι πολύ ερωτευμένο και αγαπημένο (που είναι μάλιστα και τρίτα ξαδέρφια) έφεραν στον κόσμο ένα κοριτσάκι…Το κοριτσάκι μεγάλωσε, αλλά δεν κατάφερε να γίνει κάτι σπουδαίο, μα αγάπησε πολύ και νομίζει πως….κάποιες φορές αγαπήθηκε πολύ! Δεν το λες και λίγο αυτό. Ε;
