Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Συμβαίνουν διάφορα στο κόσμο μας, γύρω μας, εντός και εκτός του μικρού μας νησιού. Η Συρία που κάποιοι ετοιμάζονται να την βουτήξουν στο αίμα, η οικονομική κατάσταση της Κύπρου με κερασάκι στην τούρτα την ανεργία που αυξήθηκε σε 17,3%. Τα ρεύματα μεταναστών σε ολόκληρη την Ευρώπη που αναγκάζουν τους νέους να αναζητούν ένα καλύτερο αύριο εκτός της πατρίδας τους. Ο ρατσισμός κατά των ομοφυλοφίλων, (χαμός έγινε στο twitter τις τελευταίες μέρες με την απόφαση της τηλεόρασης του Alpha Ελλάδος να κόψει ένα gay φιλί από τη σειρά Glee), επειδή κάποιοι με το αρρωστημένο τους μυαλό επιμένουν να πολεμούν οτιδήποτε είναι διαφορετικό από αυτούς.
Γενικότερα η λίστα με τα στραβά κι ανάποδα αυτού του κόσμου δεν έχει τελειωμό στις μέρες μας.
Είναι αλήθεια ότι κάποτε δεν ξέρω για ποιο λόγο αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Δηλαδή, δεν είμαι σίγουρη αν το παιχνίδι ακόμη παίζεται. Φοβάμαι ότι η παρτίδα είναι σικέ, τρέμω στη σκέψη πως κάποιος μας κουνά σαν μαριονέτες και κάθε φορά που δίνουμε αγώνες λέει εκείνο το βιβλικό “ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης”.
Λυπάμαι που αυτός ο πλανήτης δεν μπορεί να τηρήσει τα αυτονόητα και καίει κάθε λογική στο βωμό των συμφερόντων.
Διαβάζω την κλασική ομιλία του Martin Luther King και δακρύζω “Ι have a dream….” Kι εμείς, κι εμείς
έχουμε όνειρα. Μεγάλα και μικρά. Σπουδαία και χαζά. Μα κάποιοι άλλοι ορίζουν το μέλλον μας. Δεν είμαι “Κοελικιά” για να νανουριστώ σε ατάκες περί σύμπαντος που συνωμοτεί για τις επιθυμίες μας. Κάτι εμπόροι των λαών φαίνεται να συνωμοτούν, κάποιοι απάνθρωποι ξεφτίλες. Για το σύμπαν καμιά ένδειξη.
Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι τρέχουμε σε μια κούρσα στην οποία οι νικητές έχουν ήδη τερματίσει. Κι εμείς σαν ήρωες, σε αρχαία ελληνική τραγωδία, αγνοούμε την πραγματικότητα και τρέχουμε στη κούρσα με σκοπό (και ψευδαίσθηση) να τερματίσουμε στις πρώτες θέσεις.
Δεν είναι λόγια απογοήτευσης αυτά, μάλλον αναλαμπές ρεαλισμού είναι.
Σ’ ένα κόσμο ο οποίος λειτουργεί μηχανικά και εμβολιάζει με τοξίνες τον εγκέφαλο του καθημερινά από τα ΜΜΕ, δεν έχω λύση, ούτε καμιά σπουδαία είμαι για να προτείνω συνταγές ελπίδας.
Κάποτε αναρωτιέμαι “κι αν όλα είναι μια ουτοπία; Αν όλα είναι μια πλάνη σαν ένα καλοκαιρινό έρωτα που ξεκινά ένδοξα και τελειώνει ένα πρωινό του φθινοπώρου άδοξα;”
Αλλά, χθες στη διαδήλωση, η φίλη της φίλης μου της “Μάγισσας”, μου είπε ότι “Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΡΦΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ” και με ξύπνησε από την θλίψη των τελευταίων ημερών.
Και σήμερα η διαδικτυακή μου φίλη Κατερίνα πόσταρε μια φωτογραφία της κόρης της, να παίζει άρπα και έγραψε:
“Επειδή οι καταλήψεις θα είναι στο στόχαστρο αυτό το χειμώνα, αυτή είναι μία από τους τρομοκράτες των καταλήψεων. Η κόρη μου 4 χρόνια πριν, που αμέσως μετά την πρώτη της συναυλία στην άρπα, όπως απεικονίζεται σ’ αυτή τη φωτογραφία, πήγε με χαρά στη Λέλας Καραγιάννη να μοιραστεί να νέα της με τους μικρούς Πακιστανούς και Νιγηριανούς της φίλους, και που όταν έπαιζε για πρώτη φορά το Νανούρισμα του Μπραμς, που παίζει και σ’ αυτή τη φωτογραφία, έκλαιγε για τα παιδάκια που η μαμά τους τα νανουρίζει στο δρόμο επειδή δεν έχουν σπίτι να κοιμηθούν, και χαιρόταν που οι καταλήψεις τους το προσφέρουν”.
Και δεν διαλαλώ πλέον ότι “Ζητείται Ελπίς”.
Η Ελπίς θα υπάρχει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι με Α κεφαλαίο.
Όπως λέμε Αγάπη με Α κεφαλαίο, όπως λέμε Αντίσταση με Α κεφαλαίο κι άλλα όμορφα πράγματα που αρχίζουν με Α κεφαλαίο…. E;
Καλό φθινόπωρο με αισιοδοξία και αντιστάσεις σε ότι επιχειρεί να μας γονατίσει!
