Γράφει ο Χρήστος Τουβέ
(Από την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Κρατώντας ένα σημείωμα στα χέρια, αναρωτιέσαι για την ψυχολογική κατάσταση του αποστολέα.
Απορείς για κάποια πράγματα και κάποια τ ‘ αντιλαμβάνεσαι με το δικό σου τρόπο.
Άψυχο είναι το χαρτί, μα μαγικές οι λέξεις. “Tώρα, απλά δεν γίνεται. Είναι ακατόρθωτο να σμίξουμε ξανά”, έγραφε μέσα…
“Tώρα είναι αργά να γίνουμε ένα, γιατί τ’ όνειρά μου βυθίζονται στις θάλασσες που έχεις βάλει πλώρη και ταξιδεύεις…” ‘Eγραφε για στεριές, για ουρανούς και πουλιά που δεν μπορούν να πετάξουν μαζί, έγραφε για ατελείωτα λάθη, για μεγάλα σφάλματα και μικρές στιγμές χωρίς αξία, για περίεργο έρωτα έκανε λόγο…λυπάμαι..μου έγραφε..
Ενώ το δάκρυ έχει ποτίσει το σημείωμα και η ανάσα κοντεύει να κοπεί από τα σωθικά μου, βλέπω το φως να μπαίνει από τις γρίλιες.
Βλέπω την καινούργια ελπίδα που αναδύεται, στο πρώτο ξημέρωμα.
Βλέπω την μέρα να παίρνει, αυτό που κάποτε έμοιαζε μόνο δικό μου.
Ξαπλώνω και σκέφτομαι όλα εκείνα τα λόγια. Μα δεν με ρώτησες αποκρίθηκα στον ίδιο τον εαυτό μου.
Δεν με ρώτησες γιατί δεν πότισα με αγάπη τα λουλουδιά της δικής σου ψυχής.
Δεν με ρώτησες γιατί δεν στέγνωσα τα βρεγμένα σου μαλλιά, μετά από την δυνατή βροχή που τρέχαμε μέσα σαν παιδιά…Δεν ένιωσες ότι ενώ η βροχή έπεφτε πάνω μας, εγώ έκλαιγα που βρεχόμουν από στάλες ευτυχίας…εδώ δίπλα σου. Μουσκεμένος και ερωτευμένος.. Δεν κατάλαβες μάλλον ότι ο τρόπος μου διαφέρει από τον δικό σου και αυτό που αγαπώ εγώ με μία ματιά, εσύ το αγαπάς με λόγια.
Ξέχασες ότι το νερό μου, προέρχεται από γαλάζιες λίμνες και φανταχτερούς καταρράκτες …Ξέχασες ότι δεν ποτίζει τα λουλούδια για να μην τα μαραζώσει. Δεν με ρώτησες γιατί στο άγγιγμα του κορμιού σου, έτρεμε η καρδιά μου. Δεν με ρώτησες γιατί στο πέρασμα της καρδιάς μου έχω βάλει συμπληγάδες πέτρες.
Ξέχασες να με ρωτήσεις για τον περίεργό μου έρωτα, για τις θάλασσες μου. Ξέχασες να αποδεχτείς τον δικό μου τρόπο αγάπης.
Έρχομαι και σε ρωτάω λοιπόν, τώρα λυπάσαι ;
