Γράφει η Α.Π
(Από Λάρνακα)
Τη στιγμή που αποφάσισα να σου μιλήσω για τα αισθήματά μου, θα τη θυμάμαι για πάντα, αλλά εσύ σίγουρα θέλεις να την ξεχάσεις. Μου έχεις πει να πάψω να λέω όσα αισθάνομαι για σένα επειδή στεναχωριέσαι που δεν μπορείς να ανταποκριθείς. Άραγε κατάλαβες ποτέ πόσο πολύ σ’αγαπώ και τι σημαίνεις για εμένα;
Αμφιβάλλω… Ίσως αν ήξερες μέχρι πού μπορώ να φτάσω για σένα, τι θυσίες μπορώ να κάνω και πόση αγάπη έχω μέσα μου να δώσω, όλα θα ήταν διαφορετικά και τελικά να άλλαζες γνώμη. Ποτέ δεν κατάφερα να σου πω ότι θα σε ακολουθούσα σε όποιο μέρος της γης και να πήγαινες, αρκεί να είμαστε μαζί. Ποτέ δεν κατάφερα να σου πω ότι σε περίμενα μια ζωή και ότι είσαι ολόκληρος ο κόσμος μου. Η μοναδική μου επιθυμία όταν σε γνώρισα, ήταν να είμαι μαζί σου και να σε κάνω ευτυχισμένο.
Εθελοτυφλείς και διώχνεις μακριά τον έρωτα στερώντας μας την ευτυχία. Μη σε νοιάζει όμως. Έχω αρκετή αγάπη και για τους δυο μας. Αλλά δεν καταλαμβαίνεις.
Με πλήγωσες, με πόνεσες και παρόλα αυτά η ραγισμένη μου καρδιά χτυπά ακόμα για σένα. Άκου επιτέλους τους χτύπους της και έλα κοντά μου. Σε χρειάζομαι… Σ’αγαπώ…
Μονάχα να’ξερες πώς νιώθω όταν σε βλέπω, όταν μου χαμογελάς και όταν μ’αγγίζεις. Να’ξερες με πόση προσοχή έχω κρατήσει όλες τις στιγμές που περάσαμε μαζί, στη μνήμη μου. Τόσο πολύτιμες είναι για εμένα βλέπεις.
Κοιμάμαι και ξυπνάω με τη σκέψη σου και την κρυφή ελπίδα ότι μια μέρα θα αλλάξεις γνώμη και τότε… θα αλλάξει η ζωή μας! Ονειρεύομαι την ημέρα που η καρδιά σου θα αγκαλιάσει τη δική μου και τα χείλη σου θα μου πουν “σ’αγαπώ”.
Έχω τόσα πολλά που θέλω να πω, αλλά σωπαίνω. Κι όταν τελικά θα είσαι έτοιμος να ακούσεις όλα αυτά, μπορεί οι λέξεις να μη βγουν από μέσα μου. Όχι γιατί δε θα σε αγαπώ πια, αλλά γιατί θα προτιμήσω να εκφράσω μοναχά το νόημα όλων αυτών. Και το νόημα περικλείεται ακριβώς στα λόγια του Γεώργιου Σεφέρη:
“Είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη”.
