Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Μου λείπεις Moυ λείπεις…..
Τι άλλο να πω; Μου λείπει ο τρόπος με τον οποίο έβλεπες την ζωή, το έντονο πάθος που είχες και με τον οποίο λειτουργούσες, ο ατελείωτος ενθουσιασμός σου για τα πάντα, το έντονο βλέμμα σου, η αυτοπεποίθηση σου, η αποφασιστικότητά σου, η ζωηρή και κάποτε παιδιάστικη ενεργειά σου, το ενδιαφέρον και η δίψα σου για τη γνώση και την εμπειρία… Μου λείπεις…μου λείπει η ευτυχία σου, το χαμόγελο σου, μου λείπει η στοργή σου, το πως έκλαιγες στους στίχους τραγουδιών, μου λείπει η φιλία μας, μου λείπουν οι πειρασμοί σου και τα λάθη σου… μου λείπει η σιγουριά σου, η τόλμη σου και η έλλεύψη φόβου για εμπιστοσύνη… οι καυγάδες και συζητήσεις μας…Αφου πλέον το μόνο που βλέπω στον καθρέφτη είναι ένα άτομο κρύο που απλά ζει για να υπάρχει…
Κάποια μέρα θα μάθω πώς λειτουργεί το μυαλό και η ψυχή μου. Πάντα βιάζομαι να μπω σε καταστάσεις και μετά νιώθω άδεια…και ψάχνομαι να δω ποια είμαι και τι θέλω. Ψάχνω, ψάχνω και βρίσκω αυτό που δεν είμαι και ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω και βρίσκω τον εαυτό μου και τον κοιτάζω, τον εξετάζω και δεν σταματούν οι σκέψεις, η αναζήτηση για τον ευατό μου παλεύει χωρίς τελειωμό και κοιτώ και ακούω να δω αν έχει σταματήσει να πάρω μια ανάσα, κοιτάζω στον καθρέφτη με προσοχή, αναλύω και θυμώνω μαζί μου και πάλι και λέω τα ίδια που θα πάει θα βρεθεί μια λύση, εκτός από το θάνατο, για να σηκωθώ και να ‘μαι ασφαλής και αρχίζω να πενθώ το ζώντανο κορίτσι που κάποτε ήμουν και τότε τρέχω να με βρω και προσπαθώ να σκέφτομαι ότι αύριο θα είναι καλύτερα και την επόμενη μέρα θα είναι ακόμη καλύτερα αλλά έχω αγανακτήσει αφού η επόμενη μέρα δεν έρχεται και δεν υπάρχει ήλιος, κοιμάται εδώ και καιρό. Τρέχω απο το φόβο των σκέψεών μου και ψάχνω να βρω τον χαμένο μου ευατό, αλλά αυτός απο οτι φαίνεται δεν θέλει να βρεθεί και τον κοιτάζω, τον βλέπω καλά, αλλά δεν αισθάνομαι τίποτα και μάλλον άλλο δείχνω του κόσμου και άλλο είμαι εγώ…αυτοί που με διαβάζουν με διαβάζουν…άλλοι αυτοί που δεν μπορούν… Και όταν τελειώσει το σώμα μου να θρηνεί, ρίχνεται στον πάτο του μυαλού μου και πνίγεται από τη θάλασσα των σκέψεων μου, εκεί όπου το γέλιο και το κλάμα μπλέκονται και γίνονται μια από τα ίδια και τότε ψάχνομαι, ψάχνομαι και κοιτώ αλλά πάλι δεν βρίσκω άκρη…ψάχνω με, ψάχνω με να με βρω… Και δεν νομίζω ότι μπορώ να απολαύσω κάποιες ημέρες και την επομένη απλά μένω στο κρεβάτι…προσπαθώ να μην σκέφτομαι αλλά δεν μπορώ και κοιτάζω δεξιά και αριστερά για να με βρω και ψάχνω, ψάχνω να βρω τον εαυτό μου…
“Δαλιδά”
