Γράφει η Ελίνα Λούκας
(Ηθοποιός/σεναριογράφος/παραγωγός)
Mια φορά κι ένα καιρό, σε μια εποχή όπου όλα τα αγαθά σου δινόντουσαν απλόχερα, τα όμορφα, ανέμελα και γλυκά χρόνια της άπειρης νιότης, που όλα είναι πιθανά, ελπιδοφόρα, που τα όνειρα είναι ο μόνος και πιο σημαντικός δρόμος προς την εξέλιξη, υπήρχε ένα χρυσόμαλλο κορίτσι με δίψα για ζωή στα λαμπερά της μάτια, με την καρδιά της να πεταλουδίζει από ενθουσιασμό προς την ανακάλυψη του άγνωστου, με την αδάμαστη αέρινη φιγούρα της να ανεμέζει άπιαστη από το πάθος της για την αλήθεια της ζωής! Μια αλήθεια που βρίσκεται κρυμμένη στις πιο σκοτεινές, επιβλητικές, επώδυνες γωνιές της καρδιάς, στις τσαλακωμένες εικόνες του μυαλού, στα θολομένα μάτια της ματαιότητας!
Μια αλήθεια…η μόνη αλήθεια θα περπατήσει στα πιο δύσβατα μονοπάτια, εκεί που ακόμη και οι Αγγέλοι φοβούνται να περπατήσουν, εκεί που τα αστέρια είναι οι πυγολαμπίδες σου, το φεγγάρι η ανάσα σου, ο άνεμος το χάδι σου και ο ουρανός, το μοναδικό σπίτι που σου απομένει.
Με τα χρυσά μακριά μαλλιά να πέφτουν στο πρόσωπο της και με ένα δάκρυ γλυκόπικρης χαράς να αγγίζει τα ρόδινα χείλη της είναι είναι έτοιμη για το δρόμο προς την αλήθεια.
Φυσάει ο άνεμος και χρυσόσκονη ανεμίζει μαζί με τα σκουπίδια στον αέρα. Μια ενέργεια να σε τραβάει σαν μαγνήτης, να σε δελεάζει ολοκληρωτικά. “Ανήκω σε αυτό το μέρος”, σκέφτεται και το μονοπάτι γίνεται τόσο υποσχόμενο που θέλει να τρέξει, να προλάβει να ζήσει αυτά που η διψασμένη της ψυχή επιθυμεί!
“Άσε με να φύγω, να ζήσω αληθινά.
Να βρω την ευτυχία σε μέρη μακρινά.
Κι ας είναι εις τα ξένα να έχω παρηγοριά
την μόνη μου ελπίδα την φλόγα στην καρδιά.
Κι όμως δεν είμαι μόνη, έχω συντροφιά,
την αόραση αγάπη που με καλεί γλυκά
Θέλω να πετάξω να νιώσω λευτεριά
μα οι αλυσίδες σπάνε μονάχα με καρφιά”.
Λάμψη, φώτα, άνθρωποι χαμογελαστοί, αστραφτερά ρούχα, εντυπωσιακά αυτοκίνητα, πανάκριβα κοσμήματα,
αφθονία υλικών αγαθών…Ένα κόσμος κρυστάλλινος, μια πόλη παραμυθένια…
Πόση ομορφιά μπορούν να αντέξουν τα θολομένα της μάτια; Πόση τελειότητα μπορεί να υποφέρει η ταπεινή της καρδιά; Πόση ευτυχία μπορεί να δώσει ένα κρυστάλινος κόσμος;
Πριν ξημερώσει, λίγο πριν ο ήλιος βγει, νιώθει ένα πισώπλατο καρφί να την τρυπάει. Που πήγαν οι χαμογελαστοί άνθρωποι; Γιατί συμπεριφέρονται σαν μαριονέτες; Γιατί έσβησαν τα αστραφτερά φώτα; Τι απέγινε ο κρυστάλινος κόσμος; ‘Ολα σκοτείνιασαν και η ΑΛΗΘΕΙΑ έρχεται να την παρηγορήσει.
Άνθρωποι με σκισμένα ρούχα, μουντζουρομένα πρόσωπα κοιμούνται στους δρόμους, κορμιά ταλαιπωρημένα, πεταγμένα, παιδιά να ζητάνε ένα κομμάτι ψωμί….Ένα δάκρυ κυλάει από τα θολομένα της μάτια που τώρα πια έχουν βρει το ΦΩΣ τους…..
Σπάνε οι αλυσίδες και δεκάδες καρφιά ξεριζώνονται από το κορμί της!
Τι γλυκός πόνος είναι αυτός σκέφτεται…και λίγο πριν καταρρεύσει, τα αστέρια γίνονται οι πυγολαμπίδες της, το φεγγάρι η ανάσα της, ο άνεμος το χάδι της και ο ΟΥΡΑΝΟΣ…Ο ουρανός το μοναδικό σπίτι που της απομένει!
