Στην τηλεφωνική συνέντευξη με τον Νίκο Μπογιόπουλο, (που έγινε αποκλειστικά για το Skala Times και για εφημερίδα στο Λονδίνο), συνειδητοποίησα ότι δεν διαφέρει καθόλου από τον Νίκο Μπογιόπουλο που συναντάμε στις σελίδες των βιβλίων του ή μέσα από τα άρθρα του. Ο γνωστός μάχιμος δημοσιογράφος συγγραφέας με τον αιχμηρό λόγο, επιμένει να ντύνει με λογοτεχνικές πινελιές τις τεκμηριωμένες πολιτικοοικονομικές του αναλύσεις και να κερδίζει τον συνομιλητή ή τον αναγνώστη του. Μιλήσαμε για τον ίδιο και την πορεία του, για την οικονομική κρίση και φυσικά όπως θα δείτε στη συνέντευξη πιο κάτω, για την οικονομική κρίση και όλα τα δεινά της ο Νίκος Μπογιόπουλος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η αιτία ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΗΛΙΘΙΕ.
Της Γιώτας Δημητρίου
“Βαλκάνια ― 78 μέρες ‘στόχος’ του ΝΑΤΟ”, “Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία χωρίς απίστους”(σε συνεργασία
με τον Δημήτρη Μηλάκα) και “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!” Τρία βιβλία. Τι σημαίνει για σας η συγγραφή βιβλίων;
Για το πρώτο μου βιβλίο το έναυσμα ήταν ο θυμός που ένιωσα με τα όσα γίνονταν στην Γιουγκοσλαβία, και για το δεύτερο επίσης ήταν ο θυμός η αιτία. Δεν ανεχoμουν κάποιοι να κορδώνουν και να ασελγούν πάνω στο παιχνίδι μου,ξέρετε είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι το ποδόσφαιρο. Κίνητρο λοιπόν για μένα ήταν και στα τρία βιβλία ο θυμός. Θυμός για όλα όσα παρατηρούσα. Η δυσκολία βέβαια βρίσκεται στο να περάσει ο θυμός και να γίνει τέτοιο κίνητρο ώστε να μπορεί να οδηγήσει στη συγγραφή ενός βιβλίου.
Το βιβλίο σας “Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε” περιέχει πολλές στατιστικές, αριθμούς, τεκμηριωμένα γεγονότα που έγιναν την εποχή των μνημονίων της Ελλάδας. Σίγουρα ένα τέτοιο βιβλίο απαιτεί μεγάλη έρευνα.
Είχα την ευκολία να χειρίζομαι αυτά τα θέματα σε καθημερινή βάση λόγω της ιδιότητας μου ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης”. Επίσης είχα εφόδια και τις οικονομικές μου σπουδές.
Καταφέρατε να ντύσετε και με λογοτεχνικές πινελιές το βιβλίο σας “Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε”. Έχετε παραθέσει διάφορα αποφθέγματα και προτάσεις σπουδαίων λογοτεχνών. Αλήθεια, πώς τα “δέσατε” σ’ ένα πολιτικοοικονομικό βιβλίο;
Μικρός σε ηλικία,άκουγα να μιλάνε για το “Κεφάλαιο” του Μαρξ. Όταν μεγάλωσα και το πήρα στα χέρια μου ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση που επιτέλους θα διάβαζα το σπουδαίο αυτό βιβλίο. Ο λογοτεχνικός πλούτος στο βιβλίο αυτό του Μαρξ, η ελληνική σοφία, η φιλοσοφία, ήταν για μένα εντυπωσιακά. Στην πορεία είχα διαβάσει ένα άλλο βιβλίο, του Λένιν, με τίτλο “Τι να κάνουμε”. Σε αυτό λοιπόν το βιβλίο, στην εισαγωγή ο Λένιν ζητά συγνώμη από τους αναγνώστες του επειδή δεν είχε χρόνο να επιμεληθεί λογοτεχνικά το βιβλίο. Έχω λοιπόν την εντύπωση πως ένα βιβλίο χωρίς λογοτεχνική και φιλοσοφική σκέψη, μόνο με αριθμούς και ξερά κείμενα, είναι μισή δουλειά.
Κύριε Μπογιόπουλε, η άνοδος ακροδεξιών οργανώσεων (έχουμε και στην Κύπρο “αδελφάκι” της Χρυσής Αυγής) είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού. Με πιο τρόπο μπορούμε να σταματήσουμε αυτή τη νεοναζιστική τάση; Μήπως οι γνώσεις (για το τι έστι νεοναζισμός) μπορούν να αποβούν πιο αποτελεσματικές από τις αντιφασιστικές πορείες;
Καταρχάς το ζήτημα με την Χρυσή Αυγή δεν είναι τόσο αθώο, δεν είναι δικαστικό, δεν είναι αστυνομικό, είναι κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα. Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική οργάνωση και γι αυτό είναι εγκληματική οργάνωση. Όλα αυτά δεν συνιστούν ούτε αστυνομική, ούτε δικαστική ερμηνεία. Συνιστάται πολιτική εκτίμηση. Αμείλικτη πολιτική καταδίκη. Ο νεοναζισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο έτσι όπως το έχει πει ο Μπρέχτ: «Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούριο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».
Για να ξεριζωθεί πρέπει να τσακιστεί με όλους τους τρόπους η μήτρα που γεννά αυτό το πολιτικό έγκλημα. Με διαδηλώσεις, με πορείες, με γνώσεις. Αλλά ξέρετε το θέμα της γνώσης δεν νομίζω ότι ταυτίζεται με τα σχολεία. Τα σχολεία ακολουθούν την αστική ιδεολογία. Στα βιβλία της έκτης δημοτικού εδώ στην Ελλάδα, ο Μεταξάς διδάσκεται ως μεγάλος ηγέτης. Ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας!
Αυτό το παρανάλωμα του πυρός που έφεραν τα μνημόνια, αυτη η πυρκαγιά της οικονομικής εξαθλίωσης που καίει τους λαούς πώς μπορεί να σταματήσει; Μήπως μόνο με πόλεμο;
Ξέρετε βρισκόμαστε στα μέσα του δρόμου, σε διαδικασία, η κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, έχουμε ακόμη πολλά spiral της κρίσης να δούμε. Δεν θα ξεπεραστεί η κρίση με τα εργαλεία που χρησιμοποιούν αυτοί που την δημιούργησαν. Αυτοί για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να δώσουν το βάρος της κρίσης σε αυτούς που δεν ευθύνονται, δηλαδή στους λαούς. Αυτό το Φρανκεστάϊν που δημιούργησαν το αναπαράγουν. Ναι, η ιστορία μας έχει δείξει ότι αυτοί που φέρνουν την κρίση αν επιδιώξουν να την ξεπεράσουν με όρους καπιταλιστικούς τότε οδηγούν τους λαούς σε πολεμικές αναμετρήσεις. Εμείς όμως καλό κάνουμε να θυμόμαστε τα λόγια του ποιητή “η γη θα κοκκινήσει ή από κομμουνισμό ή από θάνατο” και να επιδιώξουμε να κοκκινήσει η γη, αλλά όχι με το αίμα των λαών, όχι με θάνατο, με ζωή.
Εσείς είστε δημοσιογράφος στον “Ριζοσπάστη” και επίσης αρθρογραφείτε και στο μηνιαίο Αριστερό
περιοδικό Unfollow. Θεωρείτε την αρθρογραφία, όταν βεβαίως κοινωνεί γνώσεις, ένα είδος όπλου κατά του υφιστάμενου πολέμου που δέχεται η εργατική τάξη κι ο λαός;
Το να γράφεις άρθρα και να μιλάς, όταν είσαι κομμουνιστής, και γω ξέρετε είμαι κομμουνιστής και μάλιστα στους καιρούς της Μέρκελ, δεν είναι εύκολο. Πρέπει να ξεπεράσεις τις πέντες δυσκολίες έτσι όπως τις έχει θέσει ο Μπρέχτ: “όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει να ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολοµεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναµη, την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάµεσα τους. Αυτές οι δυσκολίες είναι µεγάλες για κείνους που γράφουν κάτω απ’ το φασισµό, υπάρχουν όµως και γι’ αυτούς που τους κυνήγησαν ή που έφυγαν ακόµα και για όσους γράφουν στις χώρες της αστικής ελευθερίας”.
Κύριε Μπογιόπουλε είναι γεγονός ότι τα καθεστωτικά ΜΜΕ χειραγωγούν τις μάζες, πως μπορεί να σταματήσει αυτό;
Τα ΜΜΕ έχουν κτηνώδη δύναμη. Θα θυμήσω την δεκαετία του ’30 όταν εκατομμύρια Αμερικανοί λόγω ενός δραματοποιημένου ραδιοφωνικού θεατρικού από τον Οrson Welles, έτρεξαν στους δρόμους επειδή πίστεψαν πως είχε γίνει εισβολή εξωγήινων. Όμως, όσο κτηνώδη κι αν είναι η προπαγάνδα των ΜΜΕ, έχει όρια. Να σας αναφέρω ένα παράδειγμα: Τα τελευταία 10 χρόνια στην Βενεζουέλα ο Τσάβες κέρδιζε τις εκλογές παρά την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Οι τηλεοράσεις μπαίνουν σαν εικονοστάσι μέσα στα σαλόνια του καθενός για να μεταφέρουν “το Άγιο Φως”, τις ειδήσεις, έτσι όπως κάποιοι θέλουν. Η λύση βέβαια δεν είναι το σπάσιμο των τηλεοράσεων, αλλά η κατάδειξη των ψευδών. Για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται πολιτική, συλλογική, οργανική και πειθαρχημένη δράση.
Τι μέλλει γενέσθαι για την Κύπρο κατά τη γνώμη σας; Με βάση και τα όσα γίνονται στην Ελλάδα. Πιστεύεται ότι σύντομα η Κύπρος θα ξεπεράσει τα προβλήματα της με την βοήθεια της Τρόικας; Τι διδάσκει η εμπειρία της Ελλάδας;
Δεν έχω βιωματική γνώση για την Κύπρο αν και παρακολουθώ τις εξελίξεις στο νησί. Εσείς εκεί στη Κύπρο έχετε μια παραπάνω εμπειρία από εμάς. Σε εμάς η εξόντωση έγινε μ’ ένα τακ, με το πιστόλι στον κρόταφο μας αναγκάσανε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Σε εσάς έβαλαν οι ίδιοι το χέρι στη τσέπη σας (μιλώ βέβαια για το κούρεμα καταθέσεων). Είμαι απόλυτα βέβαιος πως τόσο η Κύπρος όσο και όλες οι χώρες που βρίσκονται κάτω από την ηγεσία αυτών που εξυπηρετούν τα μνημονιακά συμφέροντα έχουν ακόμη πολύ δρόμο να τραβήξουν, δυστυχώς….
Θα ζήσουμε άραγε για να δούμε την αλλαγή και το φως στο τούνελ της οικονομικής κρίσης ή αυτή η αλλαγή θα έρθει μετά από πάρα πολλά χρόνια;
Εδώ θα σου απαντήσω με κάτι που έχει πει ο Όσκαρ Ουάϊλτ: “Ένας παγκόσμιος χάρτης που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει ούτε ματιά, καθώς παραλείπει τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα αποβιβάζεται πάντα. Και τότε ατενίζει και, διακρίνοντας μία καλύτερη χώρα, ανοίγει πανιά. Πρόοδος είναι η πραγμάτωση των Ουτοπιών”.
