Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
“Πως πέρασες στην πρωτεύουσα του τέρατος;” με ρώτησε ο David, εννοώντας τις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα του Βελγίου και Διοικητικό Κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ναι, αυτής της Ε.Ε που τα τελευταία χρόνια στο όνομα μιας οικονομικής κρίσης στραγγαλίζει λαούς.
Χαμογέλασα, διότι με τον David έχουμε τα ίδια πιστεύω για ορισμένα θέματα, όπως πχ για τον ρόλο της Ε.Ε.
Οι Βρυξέλλες, οι οποίες βρίσκονται στο κέντρο του Βελγίου φημίζονται για τις σοκολάτες, την μπύρα και τις…. τηγανιτές πατάτες! Οι κάτοικοι είναι ένα εκατομμύριο τις μη εργάσιμες μέρες και δύο εκατομμύρια τις εργάσιμες μέρες, αφού ένα εκατομμύριο κόσμος ταξιδεύει καθημερινά από κάθε γωνιά του Βελγίου, αλλά και της Ευρώπης, για να εργαστεί στις Βρυξέλλες (πχ από Κολονία για Βρυξέλλες είναι δύο ώρες απόσταση μόνο, το ίδιο και η απόσταση Βρυξέλλες Λονδίνο). Τουλάχιστον έτσι μας είπε ο ξεναγός!
Μπορεί η φήμη της Ε.Ε να επισκιάζει τις Βρυξέλλες, αλλά πέρα από τα δύο κεντρικά όργανα της Ε.Ε (Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης) που εδρεύουν εκεί και πέρα από το γεγονός ότι στην Βελγική πρωτεύουσα εδρεύουν επίσης το ΝΑΤΟ και η Δυτικο-Ευρωπαική Ένωση (WEU), oι Βρυξέλλες έχουν ακόμη ένα πρόσωπο, πέρα από το πολιτικό (κι ομολογουμένως απεχθές) πρόσωπο που αποφασίζει για τα μέτρα λιτότητας και άλλες “φαεινές ιδέες” που κατεκρεουργίζουν τους λαούς.
Γι αυτό το “άλλο πρόσωπο” θα γράψω σήμερα. Επιλεκτικά. Θα μπορούσα βέβαια να γράψω για την εμπειρία του συνέδριου, στο Ευρωκοινοβούλιο, που είχα παρεβρεθεί με θέμα τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Δεν θα το κάνω. Θα γράψω για εκείνο “το άλλο πρόσωπο των Βρυξελλών”. Επιλεκτικά, είπαμε.
Η πλατεία λοιπόν, μπροστά από το Δημαρχείο της πόλης, στην γνωστή περιοχή του Grand Place, είναι μια επιβλητική πλατεία του 15ου αιώνα και θεωρείται μια από τις ωραιότερες στο κόσμο! Οι άνθρωποι σαν κι εμένα που λατρεύουν τις πλατείες, δεν μπορεί παρά ν’ αγαπήσουν την εν λόγω περιοχή. Η ιστορία λέει ότι “Το 1695, τα στρατεύματα του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄ εισέβαλαν στη χώρα και ο Γάλλος στρατηγός Βιλερουά (Villeroi) πολιόρκησε τις Βρυξέλλες. Από τους κανονιοβολισμούς των Γάλλων καταστράφηκαν όλα τα κτίρια της πλατείας, εκτός από τον πύργο του Δημαρχείου των Βρυξελλών και κάποιες προσόψεις συντεχνιακών κτιρίων. Οι έμποροι ξανάχτισαν τα κτίρια, που αποτέλεσαν ένα εντυπωσιακό συγκρότημα ιταλοφλαμανδικής μπαρόκ αρχιτεκτονικής”.
Ο πύργος του Δημαρχείου στέκεται εκεί επιβλητικός για να επιβεβαιώνει το εμφανές σε αυτή την πόλη, ότι η αρχιτεκτονική των Βρυξελλών είναι εντυπωσιακή και ρομαντική. Η πρόσοψη του Δημαρχείου κοσμείται με 137 πέτρινα αγάλματα, ακρόπυργους και τοξωτές στοές. Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε το 1401 και οι εργασίες κατασκευής του κτιρίου ολοκληρώθηκαν το 1455. Στην κορυφή βρίσκεται το άγαλμα του Αγίου Μιχαήλ, ο οποίος είναι και ο προστάτης της πόλης.
Τα μουσεία στις Βρυξέλλες είναι πάρα πολλά, περισσότερα από 80: Moυσείο Μουσικών Οργάνων, Μουσείο Φυσικών Επιστημών, Moυσείο Τραμ, Μουσείο των κόμικς, Μουσείο Καλών Τεχνών, Μουσείο για την Κεντρική Αφρική, Μουσείο Αυτοκινήτου και πολλά άλλα μουσεία, για όλα τα γούστα.
Πολιτισμός, πάρκα, πλατείες, σοκολάτες και μία παράδοση στις μπύρες η οποία ξεκινάει από τον Μεσαίωνα! Μάλιστα σε μερικές μπυραρίες υπάρχει ποικιλία με περισσότερες από 400 διαφορετικές μπύρες!
Είναι που λέτε και ένα μπαράκι εκεί στις Βρυξέλλες, το οποίο κέρδισε αιώνια μια θέση στη καρδιά μου ως “αγαπημένος τόπος”, για την υπόλοιπη μου ζωή. Ονομάζεται “Goupil le fol” και λέγεται ότι κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, ήταν…. μπουρδέλο!
Χωρίζεται σε μικρά δωμάτια, σε δύο ορόφους. Σου δίνει την εντύπωση ότι πρωταγωνιστείς σε κάποια ταινία κι ότι κάθε δωμάτιο οδηγεί σε “κάτι άλλο”, καινούριο, μαγικό.
Ρετρό διακόσμηση, παντού βιβλία, κόμικς, τέχνη (πίνακες, γλυπτά), ξύλινο πάτωμα, χαμηλός φωτισμός, ένας τόπος που έχει τη δύναμη να σε μεταφέρει αυτόματα, μόλις το επισκεπτείς, σε κάποιαν άλλη εποχή.
Δεν ξέρω αν ξαναβρεθώ στις Βρυξέλλες ή στο “Goupil le fol” το οποίο κέρδισε μία θέση στη καρδιά μου.
Στη ζωή δεν υπάρχουν εγγυήσεις και σπανίως μπορεί να είναι κανείς σίγουρος για το αύριο. Αλλά, καταλήγω και πάλι σε εκείνη την προσωπική μου θεωρία που λέει ότι τα σπουδαία δεν μετριούνται με το χρόνο ή την ποσότητα ή τις φορές που διαδραματίστηκαν στη ζωή σου. Μετριούνται με το μέγεθος που πήραν μέσα στη καρδιά σου όταν διέσχισαν τους διαδρόμους της. Τα σπουδαία μετριούνται με τα συναισθήματα που σου δημιούργησαν όταν πέρασαν σαν μελτέμι από τα φυλλοκάρδια της ψυχής σου. Ε;
Υ.Γ Αν ήμουν αντικείμενο θα ήμουν ένα ξεχασμένο βιβλίο, limited edition, σε κάποια γωνιά του “Goupil le fol” και θα περίμενα να έρθει ο κατάλληλος αναγνώστης, εκείνος που σπατάλησε χρόνο και ενέργεια σε όλα τα βιβλιοπωλεία και παλαιοπωλεία του πλανήτη για να με βρει. Για να ζούσα την στιγμή που θα με έπαιρνε στα χέρια του και θα έλεγε “επιτέλους, σε βρήκα”.
