Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Στα πιο καθαρά στη μνήμη μου χρόνια, εκεί μεταξύ παιδικότητας και εφηβείας, θυμάμαι τα πρότυπα που είχα τοποθετήσει σεπολύχρυσουςθρόνους. Κάτι βρετανικά συγκροτήματα, κάτι χλιαρούς τραγουδιστικούς τυπάδες, κάτι ομάδες καλαθόσφαιρας που θέριζαν τα γήπεδα και μια κοπέλα, οικεία, “δικιά μας”.
Όλοι τους κάποια στιγμή απομυθοποιήθηκαν: ομάδες, τραγουδιστές, boybands. Τέλος! Τους κατέβασα διακριτικά από τους θεόρατους θρόνους και τους ταλαιπωρημένους από αφίσες τοίχους του εφηβικού μου δωματίου. Ό,τι έμεινε ήταν κάτι υπολείμματα bluetag πάνω στο λευκή μπογιά να θυμίζουν την πάλαι ποτέ δόξα και τα μεγαλεία μια λατρείας ιεροτελεστικής που έσβησε.
Το μόνο πρότυπο που κρατήθηκε στο ύψος των περιστάσεων καθώς περνούσαν τα χρόνια, ήταν αυτή η “οικεία κοπέλα”. Η ηρωίδα μας. Η ηρωίδα μας λοιπόν, μια κοπέλα με καθαρό πρόσωπο, βλέμμα βαθύ, κριτικό και αναλυτικό. Ήταν αυτή που για πρώτη φορά είχε φύγει από “εμάς” για να πάει να σπουδάσει μακριά. Αυτό, από μόνο του, της έδινε μια άλλη αίγλη στο κοριτσίστικο μυαλό μου. “Έφυγε για να μάθει τους άλλους να μαθαίνουν- ενδιαφέρον” σκεφτόμουν. Έμενε κοντά στη θάλασσα, έλεγε, και μαζί με το σπιτάκι της είχε κι ένα ποδήλατο για να γυρίζει τα σοκάκια του τόπου αυτού. Οικονομική, εύκολη και ρομαντική λύση στο πρόβλημα της μετακίνησης. Μάλιστα, εκεί που πήγε, στον “τόπο που μάθαιναν τους άλλους να μαθαίνουν” γνώρισε ανθρώπους και πράγματα καινούρια: ευφάνταστα, χρωματιστά, ποιητικά. Έτσι μας έλεγε κάθε φορά που ερχόταν (με τα μαλλιά όλο και πιο κοντά και τα μάτια όλο και πιο γυαλιστερά) για να μας δει. Τότε που όλοι “εμείς”, μικροί και μεγάλοι, τρέχαμε να τη δούμε, να την καλωσορίσουμε, να την ακούσουμε. Άσε που ο ερχομός της σήμαινε για μένα κάτι ακόμα: πάντα είχε ένα καινούριο τεύχος από το αγαπημένο μου κόμικ στις αποσκευές. Πολυπόθητο δώρο! (βλέπεις τότε στην Κύπρο ήταν δυσεύρετα και πανάκριβα αυτά).
Αυτή η κοπέλα λοιπόν, κάποια στιγμή, άφησε και το σπίτι κοντά στη θάλασσα, άφησε και το ποδήλατο κάπου εκεί δίπλα υποθέτω γιατί πλέον ήταν έτοιμη! Ήρθε πίσω να “μαθαίνει στους άλλους να κατανοούν”. Συνέχισε τη ζωή της όπως θα ΄πρεπε. Ο αριθμός 1 έγινε 2 και λίγα χρόνια μετά έγινε 4! Αλλά, όπως όλοι ξέρουμε, οι αριθμοί για να “μεγαλώσουν” προϋποθέτουν ΠΡΑΞΕΙΣ! (πρόσθεση και πολλαπλασιασμό συγκεκριμένα). Πράξεις, όχι λόγια. Πρακτικά ζητήματα. Κι εδώ “η δικιά μας” έκανε, τις πράξεις τελειότερα απ’ ότιθα γινόταν. Δεν έμεινε όμως μόνο στα πρακτικά ζητήματα, έπιασε και τη θεωρία. Γράψιμο, διάβασμα, “σκάψιμο εσωτερικό” για κείνην και για τους “αριθμούς της”. Αχόρταγη στο πνεύμα. Αεικίνητο μυαλό!
Εγώ μεγάλωνα, κατέβαζα αφίσες, αλλά η δικιά μας κατάφερνε πάντα να γυροφέρνει στο υποσυνείδητο – ή και στο συνειδητό θα έλεγα- ως ΗΡΩΙΔΑ. Ακόμα μου κάνει χάρες (όπως τότε με τα κόμικς): πρόσφατα μου χάρισε ένα κομμάτι από το αεικίνητο πνεύμα της, με παραίνεσε διακριτικά για τις λάθος “προσθέσεις” μου, μου χτύπησε τον ώμο φιλικά καθώς μου πρόφερε τη λέξη “εκτίμηση” και μισόκλεισε το μάτι.
Μεγάλωσα αρκετά για να γνωρίζω ότι τώρα πια, η δικιά μας ηρωίδα, έχει να κάνει και με “αφαιρέσεις”. Δεν τη φοβάμαι. Αυτή άλλωστε κατάφερε να μείνει στον τοίχο όταν οι άλλοι κατέβαιναν. Ο Θεός την έχει ευλογήσει με τη δύναμη και την πίστη να κρατάει ένα ποδήλατο που πάει κόντρα σε βόρειους ανέμους. Έχει γνώσεις για πράξεις και για θεωρίες. Είναι “η δικιά μας”, είναι η “ηρωίδα” της ιστορίας μας. Και οι ιστορίες πάντα έχουν ηθικό δίδαγμα! Σπουδαίο να είσαι ΗΡΩΙΔΑ σε ιστορίες με ηθικό δίδαγμα.
Ο Οκτώβριος είναι μήνας αφιερωμένος στον καρκίνο του μαστού. Οι γυναίκες που παλεύουν, που μάχονται ενάντια σ΄αυτό, εκπροσωπούν το άγγισμα του Θεού στα ανθρώπινα. Είναι οι “δικές μας” οι “ΗΡΩΙΔΕΣ ΜΑΣ.
Αφιερωμένο στην ξαδέρφη μου- το πρότυπό μου.
