Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Έτυχε να διαβάσω τελευταία για τις “αξίες του Ελληνισμού” οι οποίες λέει βασίζονταν στην καλλιέργεια πνεύματος.Διαμορφώνουν ολοκληρωμένους ανθρώπους με αρετές όπως ο σεβασμός και η ισοτιμία που πηγάζουν από το Αρχαιοελληνικό Πνεύμα. Η προσωπική μου άποψη, ήταν ότι αυτά τα “βαρετά φιλοσοφήματα” τα αφήσαμε πίσω μας και γίναμε μια πολιτεία “κλειστή”, διώχνοντας τον “Ξένιο Δία” από τη νοοτροπία μας.
Λίγους μήνες όμως πριν διαψεύστηκα, ΕΥΤΥΧΩΣ!
Ας πούμε μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή:
Κάποιο απόγευμα του Αυγούστου, από αυτά τα καυτά, που σου κόβουν την ανάσα, έκανε βόλτες στο μυαλό μου μια κοπελίτσα-αλλοδαπή. Γυρνούσε αδέξια στο δρόμο της γειτονιάς, φαινόταν χαμένη. Ζήτησε από τον πρώτο που βρήκε, ένα μικρό χρηματικό ποσό, γεγονός που καθιστούσε την αθλιότητα της κατάστασής της ακόμα μεγαλύτερη. Ένα κέρμα σε αντάλλαγμα την αξιοπρέπειά της.
Θα εμμείνω στην περιγραφή (έχει σημασία): κοπελίτσα όχι πάνω από 23 ετών, πρόσωπο μουτζουρωμένο από τον ιδρώτα που καθαρίστηκε με λερωμένα χέρια, σώμα καχεκτικό, καλυμμένο από ρούχα πολύ μεγαλύτερα από αυτά που του άρμοζαν, παπούτσια ακόμα μεγαλύτερα. Μάτια- θολά τόσο που χανόταν η όποια ένδειξη της χαράς των νεαρών της χρόνων.
Φοβισμένα μπήκε μέσα να πιει ένα νερό. Οι Άνθρωποι της έδωσαν (επιφυλακτικά πάντα με το φόβο μην πιαστούν κορόιδα) κάτι παραπάνω. Της έδωσαν μπάνιο- σαν εκείνα τα “μητρικά μπάνια” που μας έκανε η μητέρα μας όταν ήμασταν παιδιά. Της έπλυναν τη γεμάτη τατουάζ πλάτη και το υπερβολικά ταλαιπωρημένο σώμα. Είχε πάνω του πολλά σημάδια “απείρου κάλλους” της απανθρωπιάς: μώλωπες, πληγές, γδαρσίματα- οπωσδήποτε χειρότερα και μονιμότερα από τα τατουάζ. Της έδωσαν ρούχα, να αντιπροσωπεύουν τη λυγερότητα του σώματος και κυρίως την αξιοπρέπεια της ηλικίας. Της έδωσαν μια καρέκλα να κάτσει, να πει την ιστορία της: “Δουλεύει σε μπαρ στη Λεμεσό. Πήγε για μπάνιο με τις φίλες της, μπήκε σε ένα μεγάλο αυτοκίνητο Κύπριου και κατέληξε πεταμένη και βιασμένη κάπου μακριά. Οι αρχές βέβαια, επέκτειναν το έργο του “φιλότιμου και φιλόξενου Κύπριου” με το μεγάλο αυτοκίνητο. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες μήπως θίξουμε σπίτια και υπολήψεις και δε θέλω… Άλλωστε αυτά είπαμε συνέβησαν στο μυαλό μου (μπορεί και όχι) ένα αυγουστιάτικο απόγευμα που ο ήλιος σε κάνει να βυθίζεσαι σε νάρκη.
Μετά την ιστορία της δύο ήταν τα ερωτήματα που επαναλάμβανε φιλώντας τα χέρια που την έντυσαν, την έλουσαν, της έδωσαν το μικρής αξίας κέρμα, χωρίς να της πάρουν την αξιοπρέπεια: “Γιατί με βοηθάτε;”-θεωρούσε βλέπεις παράλογη την πράξη των Ανθρώπων αυτών που ήταν φτιαγμένοι από την ίδια πάστα με τους “άλλους” με τα μεγάλα αυτοκίνητα και αυτούς που συνάντησε στις “αρχές”. Το άλλο ερώτημα “Τα παιδιά σας πού είναι; Ξέρετε πού είναι;”- Παιδί κι αυτή μάλλον προσπαθούσε να μεταδώσει το φόβο της, πλέον, για το άγνωστο. Βρέθηκε σπίτι της όμως. Και ποιος ξέρει τι γίνεται τώρα… Πάντως για μπάνιο σε βαθυγάλαζα νερά μας, δεν τη βλέπω να ξαναπηγαίνει.
Πώς μπορούμε, εμείς, ένας λαός που φημιζόμαστε για τη φιλοξενία μας, που διδάξαμε στην οικουμένη την ισότητα και τους μάθαμε να δίνουν νόημα στη λέξη φιλότιμο και ελευθερία να είμαστε τόσο εκμεταλλευτές και απάνθρωποι; Αυτό πάντα με αφήνει με πολλές απορίες.
Όμως το νόημα της ιστορίας είναι άλλο κι εδώ παίρνω ανάσες: Αυτή η κοπέλα, είδε, βίωσε τελικά όλες αυτές τις αρχέγονες αξίες μας. Τις είδε να πραγματώνονται. Βρέθηκαν οι άνθρωποι που της έπλυναν το σώμα από τις πληγές, της έδωσαν ρούχα να ντύσει τον αυτοσεβασμό της, την πήραν στο σπίτι της χωρίς ανταλλάγματα. Μια λέξη: Ανιδιοτέλεια. Πολλές λέξεις: Άνθρωποι καλλιεργημένοι, πολίτες του κόσμου με DNA αποδεδειγμένα Ελληνικό και Κυπριώτικο. Δεν είμαστε μόνο λαός ρατσιστών, είμαστε κάποιοι, έστω και λίγοι, συνεχιστές του ελληνικού πνεύματος. Άλλωστε η ιστορία έχει γράψει ότι είναι Πνεύμα Αθάνατο- όσο ρατσιστικό κι αν ακούγεται στ΄αυτιά αφελών.
