Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Ήταν τότε στο κολέγιο όταν αυτοί οι δύο άντρες καθηγητές μέσα από τα μαθήματα τους, εν αγνοία τους, κατάφεραν να μου εμβολιάσουν ιδέες που μέχρι τότε δεν είχα φανταστεί. Μα με την επιφώτιση τους, και τις χαρισματικές τους προσωπικότητες, κατάφεραν να με κάνουν να γονατίσω ταπεινά μπροστά σε νέους κόσμους που ποτέ πριν δεν γνώριζα την ύπαρξη τους.
Ήταν το 2005, Σεπτέμβριος. Η συνάντηση μας έγινε στην Αθήνα, στο «Φίλιον» στο Κολωνάκι, για μία συνέντευξη μαζί του. Ήταν ανέκαθεν ο πιο αγαπημένος μου συγγραφέας. Παραγγείλαμε και οι δυο καπουτσίνο. Άναψε την πίπα του. Αυτός μιλούσε και εγώ ήξερα πως εκείνη η στιγμή, η μέρα, θα έμενε για πάντα χαραγμένη στο βιβλίο της ζωής μου. Με μεγάλα γράμματα, σαν υπογραμμισμένη πρόταση σ’ ένα κείμενο που δεν θες να την ξεχάσεις ή να την παραβλέψεις.
Μετά θυμάμαι ήταν Άνοιξη του 2011, στο Λονδίνο, όταν θα έπρεπε να συναντήσω εκείνον τον σπουδαίο για να με καθοδηγήσει για ένα “project”. Ξαφνικά βρέθηκα να έχω κάθε βδομάδα συναντήσεις με ένα «γκουρού» ο οποίος εν αγνοία του διαμόρφωνε τις αντιλήψεις και τις κοσμοθεωρίες μου. Έτρεχα με το τρένο, μετά έπαιρνα λεωφορείο για να πάω στο σπίτι του και να συζητήσουμε για το “project”. Ένιωθα ευλογημένη, που ένας τέτοιος άνθρωπος καθόταν δίπλα μου. Ένιωθα τυχερή λες και μέσα από τις συζητήσεις μας θα μπορούσε να μου μεταλαμπαδεύσει το φως του. ‘Ηταν ένας 90χρονος σοφός που μιλούσε κι εγώ άκουα συνεπαρμένη.
Δεν είναι ημερολόγιο αναμνήσεων που μοιράζομαι σήμερα….Απλά την διαπίστωση ότι κάποιοι άνθρωποι
έρχονταν σαν «δάσκαλοι ζωής», διαμορφώνουν ένα κομμάτι μέσα σου και φεύγουν.
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που διαδραματίζουν βαρυσήμαντο ρόλο στη ζωή μας. Πολλές φορές εν αγνοία τους.
Κάποιοι έρχονται για πολύ λίγο, κάποιοι άλλοι για περισσότερο.
Και η δικιά μας ευθύνη είναι πως θα διαχειριστούμε «τα μαθήματα» που μας δίδαξαν.
Σαν τον Πλάτωνα που ίσως και να μην τον γνωρίζαμε αν δεν συναντούσε τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη στον δρόμο του. Κι όμως, αυτός ο μαθητής του Αριστοτέλη και του Σωκράτη στη συνέχεια άσκησε τεράστια επιρροή στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και γενικότερα στη δυτική φιλοσοφική παράδοση μέχρι τις μέρες μας.
Γι αυτό προσοχή στους «σοφούς» που ενδεχομένως βρεθούν στο δρόμο σας. Είναι είδος προς εξαφάνιση. Αγαπήστε τους και αφήστε τους να σας διδάξουν όσα αυτοί γνωρίζουν.
Χρησιμοποιήστε το φως που θα αφήσει το πέρασμα τους από την ζωή σας…..
Άλλωστε, παραμένω «πιστή μαθήτρια» μιας «μεταφυσικής σχολής» που επιμένει ότι η ανάπτυξη, πρόοδος, εξέλιξη, βελτίωση, του πνεύματος (ή ψυχής, αν θες κάτι πιο μεταφυσικό) πρέπει να είναι ο υπέρτατος σκοπός κάθε ύπαρξης που περνά απ’ αυτό τον πλανήτη.
Υ.Γ Αφιερωμένο στον «γκουρού», στο Λονδίνο, που πέθανε πρόσφατα
