Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
‘Ελεγα να γράψω κάτι πιο ευχάριστο, κάτι πιο αισιόδοξο, να φορτώσουμε θετική ενέργεια. Αλλά όπως λένε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά. Είχα μέσα στη βδομάδα απώλεια. Και οι απώλειες, όπως και να το κάνουμε φέρουν μαζί τους και την μελαγχολική διάθεση.
Έχω την ευκαιρία (την τύχη θα έλεγα) να έχω μια οικογένεια πολυμελή. ΔΕΚΑ θείους. Είναι από αυτές τις οικογένειες τις επαρχιώτικες, τις «χωριάτικες» για να ακριβολογώ: Ο παππούς και η γιαγιά, πολλοί θείοι, πολλές θείες… Άρα πολλά ξαδέρφια. Είμαστε πολλοί. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες-ίδιο αίμα. Άλλος πιο σοβαρός, άλλος πιο τσαπατσούλης κι ατσούμπαλος (από αυτούς έχουμε πολλούς), άλλος πιο τρελάρας και χωρατατζής. Όλοι όμως ανεξαιρέτως είχαμε κάποια κοινά: όλοι είχαμε τη μεγάλη αυλή της γιαγιάς και του παππού για να παίξουμε κρυφτό και κυνηγητό μέχρι που η μπλούζα και το σώμα μας να γίνουν ένα. Είχαμε τις μυρωδιές από τα κουλουράκια τα Χριστούγεννα κι από τις φλαούνες το Πάσχα. Είχαμε τη μυρωδιά της μπογιάς για το άσπρισμα των τοίχων όταν πλησίαζε η γιορτή του Αποστόλου Λουκά. Είχαμε εκείνη την απίστευτα νόστιμη και καθιερωμένη «κυριακάτικη σούπα» που σαν τη γιαγιά μας,κανείς δεν την έφτιαχνε! Ώρες ολόκληρες σπαταλήσαμε τόσα χρόνια εκεί.Μαζί,σε εκείνη την αυλή-τον κοινό μας παρονομαστή.
Αυτή η αυλή, η χωριάτικη αυλή, είναι η οικογένειά μου. Σ΄αυτή μεγάλωσα, σ’αυτήν πρώτα έμαθα να μετράω για το κρυφτό και μετά μου το ‘μαθαν στο σχολείο. Αυτό όμως που έμαθα κυρίως είναι πως η οικογένεια δεν είναι απλά το αίμα που μας ενώνει. Οικογένεια είναι η αλληλοβοήθεια, η ανθρωπιά, η φιλοξενία, η μεγαλοψυχία, η τιμή του ονόματος, η αποδοχή του δίπλα σου με τα καλά και τα κακά του, η δοτικότητακαι οι αξίες.
Αυτές τις μέρες η οικογένειά μου δεν έγινε μικρότερη, δε θα γίνει ποτέ μικρότερη. Είχαμε ωστόσο μια αναπάντεχη
απώλεια. Ο μεγάλος θείος από τους ΔΕΚΑ, μας άφησε. Σε όλη τη διάρκεια της επώδυνης αυτής βδομάδας και της διαδικασίας του αποχαιρετισμού, κράτησα κάποιες εικόνες:Είδα αίθουσες νοσοκομείων να γεμίζουν από φροντίδα και έγνοια. Είδα τουςμικρότερους με σκυμμένα τα κεφάλια να κοιτούν διακριτικά αλλά τα μάτια να πετούν σπίθες. Είδα αγκαλιές αυθεντικές από αυτές που ανακουφίζουν τον πόνο.Είδα να σφίγγει αυθόρμητα ο ένας και να σπρώχνει τον άλλο κοντά του για να του δώσει κουράγιο και δύναμη, έστω κι αν ο ίδιος μέσα του λύγιζε. Είδα αληθινή, αυθεντική συμπαράσταση, είδα αγάπη. Αγάπη για την οικογένεια που πέρασε σίγουρα και στη δεύτερη γενιά.
Είναι ΔΕΚΑ όλοι οι θείοι μου. Τώρα απουσιάζει αυτός που πάντα στα οικογενειακά τραπέζια έλεγε τη συνηθισμένη φράση «άντε, η πρώτη τάξη θα σχολάσει» κι έφευγε. Έφυγε. Πόσοι και πόσοι δεν πέρασαν για να τον χαιρετίσουν. Αυτό μου φανέρωσε ότι όντως η αλληλοβοήθεια, η ανθρωπιά, η φιλοξενία, η μεγαλοψυχία, η τιμή του ονόματος, οι αξίες πιάνουν τόπο. Σε κρατούν ζωντανό. Ναι, πιάνουν τόπο και σε καθιστούν παρόν, έστω κι αν φύγεις. Είναι ΔΕΚΑ όλοι οι θείοι μου.
Τελικά, μ΄αυτήν την εμπειρία, της απώλειας, πήρα ένα αισιόδοξο μήνυμα, παρόλη τη θλίψη και τη στεναχώρια μου. Όσο υπάρχουν αυτές οι αξίες, όσο υπάρχουν αυτού του είδους δυνατοί δεσμοί που σε ενώνουν άρρηκτα, αξεδιάλυτα με τον άλλο, όσο οι οικογένειες κρατιούνται σφιχτοδεμένες και τυλιγμένες με αξίες κι όσο υπάρχουν αυλές για να τρέχουν τα παιδιά, δε χρειάζεται να φοβόμαστε για το μέλλον. Δε θα διαλυθούμε όσο δύσκολοι κι αν είναι οι καιροί. Άλλωστε δύο σοφοί άνθρωποι είχαν πει τα εξής:
«Η αρετή μας, είναι η αμοιβαία μας χρησιμότητα» -Ρίτσος
και ο άλλος «Από όπου περνάς, να αφήνεις ΚΑΛΕΣ μυρωδιές» – ο παππούς μου, πατέρας τον ΔΕΚΑ θείων μου.
Κι αν όλα αυτά ακούγονται κάπως υπερβολικά ή δείχνουν κάποιο είδος υπέρμετρης περηφάνιας και αυταρέσκειας εμ…δικαιολογούμαι! Άλλωστε γράφω για την οικογένειά μου.
