«Μα ο φόβος έγινε κιόλας σχεδόν δεύτερη φύση μου, εξαφανίζεται μοχάχα μες στην απελπισία και καμιά φορά μες στην οργή, και να μην το ξεχνούμε: μες στην αγωνία», έγραφε ο Φραντς Κάφκα, αρχές του 1900, στην Μιλένα.
Ο φόβος βρίσκει τρόπο και τρυπώνει από τις χαραμάδες του χθες. Χαραμάδες που θα έπρεπε να είχαν κλείσει, αλλά εσύ αδύναμη άφησες τα παντζούρια ανοικτά και τώρα ο φόβος με μνήμες απ’ το χθες αμαυρώνει το σήμερα.
Ο φόβος πως στην κάθε ιστορία το φινάλε είναι πάντα το ίδιο λες κι έχουν συνεννοηθεί όλοι οι «σεναριογράφοι».
Χρειάζεται βέβαια μια κάθαρση και μια διάψευση για να αποδυναμωθεί ένας φόβος. Επιβάλλεται μια ακύρωση του με τρόπο δυναμικό και προπάντων με πράξεις. Ίσως να είναι αναγκαίο να κολυμπήσεις στα νερά προέλευσης του για να τον εξουδετερώσεις από την ρίζα, με φως και λογική.
Ο φόβος σταματά τον σωστό τρόπο σκέψης με ύπουλα μέσα, με την μάσκα της δήθεν προστασίας, μα το μόνο που καταφέρνει είναι να σε ωθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου εκτελούνται νεογέννητα αισθήματα.
Με παραπλανητικά επιχειρήματα προσπαθεί να σε πείσει ότι η ιστορία επαλαμβάνεται. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για πολιτική, που να πάρει, εδώ πρόκειται για ανθρώπινες ιστορίες. Η ροή των εξελίξεων πρέπει να είναι διαφορετική, όπως διαφορετικοί είναι και οι άνθρωποι που συναντάμε, δεν μπορεί πάντα «η ιστορία να επαναλαμβάνεται» γιατί σε αυτή την περίπτωση αν επαναλαβάνεται δεν είναι φάρσα αλλά δράμα που τείνει να γίνει εφιαλτικό απ΄ τις επαναλήψεις.
Ο φόβος λοιπόν της ανειλικρίνειας δεν πρέπει να κυριεύει κανένα παρών λόγω ενός μαύρου παρελθόντος. Ο
φόβος πρέπει να εκτελείται στα δύο μέτρα με όπλο τη λογική και οι άνθρωποι να βαδίζουν με βάση τα γεγονότα που έχουν μπροστά τους και τις καινούριες σελίδες βιβλίων και γνωριμιών. Όχι να βαδίζουν με βάση το χθες, την «πείρα» και το δήθεν «ένστικτο». Διότι με τέτοιες χαζές αιτιολογίες βρίσκουν τρόπο οι φόβοι και τρυπώνουν σε διάφορους τομείς της ζωής μας, με αποτέλεσμα η ουσία να το σκάει απ’ το ανοικτό παράθυρο την ώρα που εσύ πολεμάς ανύπαρκτούς δράκους και φόβους. Κι ανύπαρκτο είναι ότι δεν υπάρχει ή ότι δεν έχει κάνει (έστω ακόμη) την εμφάνιση του.
Στα νανουρίσματα του φόβου διακόπτονται τα πιο ωραία όνειρα.Ο φόβος ντύνει με χαζομάρα όσα μπορείς να στολίσεις με έξυπνα και γλυκά χαμόγελα.
Φόβος ή Ουσία. Εσύ αποφασίζεις, με σύμμαχο πάντα την λογική. Λοιπόν;
Βεατρίκη Δ.
