Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
‘
Ενας θίασος καραγκιόζηδων σε μια παγκόσμια σκηνή χωρίς τελειωμό.
Εκατομμύρια γυναίκες σ’ όλο τον κόσμο βιάζονται και δολοφονούνται καθημερινά. Συνήθως οι βιασμοί σπάνια καταγγέλονται με αποτέλεσμα οι δράστες να μένουν ατιμώρητοι. Στην Σρι Λάνκα, στην Μαλαισία και στην Ινδία εφαρμόζεται ακόμη ο ακρωτηριασμός των σεξουαλικών οργάνων, ενώ σε 28 χώρες της Αφρικής υφίσταται ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων των κοριτσιών. Σε Ιράν, Τουρκία και Πακιστάν εξακολουθούν να γίνονται «φόνοι τιμής»…..Και η άλλη, η τύπισσα, πίνει καφέ με την «επώνυμη» τσάντα των 800 ευρώ και δηλώνει φεμινίστρια, ενώ την ίδια ώρα αγνοεί το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται στον κόσμο με θύματα εκατομμύρια γυναίκες. (Τι ωραίος που θα ήταν ο κόσμος αν όλοι σταματούσαμε να χρησιμοποιούμε λέξεις των οποίων το νόημα δεν αντιλαμβανόμαστε).
Η βία κατά των γυναικών είναι ένα οικουμενικό φαινόμενο και δεν λύνεται μ’ ένα άρθρο που θα γράψω εγώ και δυο ατάκες που θα πεις εσύ. Και είναι ασύδοτη βλακεία να αυτοαποκαλείσαι «φεμινίστρια» αν δεν έχεις προσπαθήσει να θέσεις ένα έστω λιθαράκι, έστω στον περίγυρο σου για ισότητα των δύο φύλων. Για τα δικαιώματα της γυναίκας.
Και μην ακούσω εκείνο το ρατσιστικό «αυτά συμβαίνουν μόνο στις τριτοκοσμικές χώρες» επειδή πρώτον: Και τι
σημαίνει αυτό; Ότι εκεί οι γυναίκες δεν είναι ανθρώπινα όντα; Δεύτερο: Σύμφωνα με πρόσφατες στατιστικές το 20-25% των γυναικών στην Ευρώπη έχουν υποστεί σωματική βία τουλάχιστον μία φορά κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωης τους και πάνω από το 1/10 έχει υποστεί σεξουαλική βία! Άρα δεν είναι μόνο στις “τριτοκοσμικές χώρες” που γίνονται αυτά, αλλά και στην δικιά μας, την Ευρώπη. Επίσης σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι γυναίκες ηλικίας 15-44 ετών διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από το βιασμό και την ενδοοικογενειακή βία παρά από τον καρκίνο, τα τροχαία ατυχήματα, τον πόλεμο και την ελονοσία!
Kατά τ’ άλλα στο θίασο σκιών η υποκρισία δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και οι καραγκιόζηδες κλείνουν τα μάτια ή προσποιούνται ότι δεν βλέπουν κι ότι δεν γνωρίζουν. Την ίδια ώρα που κάποιες άλλες δηλώνουν «φεμινίστριες» αλλά περισσότερο τις αφορά η νέα τάση στη μόδα για τον χειμώνα 2014 παρά το τι γίνεται στον κόσμο.
Κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, ανάμεσα τους και παιδιά. Την ίδια ώρα που ο τάδε τύπος χτυπιέται στα γυμναστήρια για να χάσει λίπος και τρέχει στους διαιτολόγους για να εξαφανίσει τα περιττά του κιλά. Την ίδια ώρα που πίνωντας καφέ θα επιρρίψει ευθύνες στις ίδιες «τις τριτοκοσμικές χώρες που δεν ξέρουν να χειριστούν σωστά την οικονομία τους». Στις «αναλύσεις» του θα φταίνε πάντα οι άλλοι και όταν θα βρεθεί για ταξίδι στις γειτονιές της Ευρώπης και θα δει ένα ζητιάνο στη Γερμανία ή στο Λονδίνο θα χλευάσει τον επαίτη ότι «αντί να πάει να δουλέψει σε κάποιο fast food κάθεται και ζητιανεύει». Λες και υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονταν στην ζωή τους να καταλήξουν επαίτες. Την ίδια ώρα ο τύπος θα τρέξει σε φιλανθρωπικά events και με φωτογραφίες στο facebook θα μας πείσει ότι η δυστυχία των χιλιάδων ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα καθημερινά θα σωθεί με την αστική φιλανθρωπία και τα φιλανθρωπικά events.
Tα ωραία ποστ στο facebook όμως δεν εξυπηρετούν τίποτα, όπως δεν εξυπηρετεί ούτε η αστική φιλανθρωπία.
Μόνο μια αλλαγή πλεύσης του συστήματος, με όποια μέσα, ενδέχεται να αλλάξει την κατάσταση.
Μεγάλος αριθμός μεταναστών κακοποιούνται από ρατσιστές στην Ελλάδα, την ίδια ώρα που πολλοί Έλληνες καταφεύγουν στο εξωτερικό ως μετανάστες για να εργαστούν, για ένα καλύτερο αύριο. Οξύμωρο; Ναι, και αρρωστημένος ρατσισμός επίσης.
Και κάπως έτσι συνεχίζουμε όλοι να βαδίζουμε στη σφαγή ονείρων, αξιοπρέπειας, αυθεντικότητας, ανθρωπιάς, «με την κόκκινη βούλα στο μέτωπο» που θα έλεγε κι ο Ρίτσος.
Εξακολουθούμε να είμαστε «οι καλύτεροι» στα social media με κειμενάκια κι ατάκες, την ίδια ώρα που
σήμερα θα βιαστούν χιλιάδες γυναίκες, θα πεθάνουν παιδιά από ασιτία, θα βασανιστούν άνθρωποι από ρατσισμό. Την ίδια ώρα που σήμερα κάποιοι απάνθρωπα θα στερήσουν από ανθρώπους τα αυτονόητα (ναι και το μνημόνιο σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγεται της απανθρωπιάς)
Την ίδια ώρα που το υφιστάμενο σύστημα, ο σημερινός κόσμος, αρνείται να δώσει τα αυτονόητα στην ανθρωπότητα.
Κι εμείς το γνωρίζουμε. «Αλλα τι να κάνουμε;»
Θα συνεχίσει το θέατρο με τους υποκριταί και φαρισσαίους. Με αυτούς που ντεμέκ νοιάζονται.
Αλλά, η παράσταση κάποτε τελειώνει….ναι, τελειώνει ακόμη κι αν πρόκειται για θίασο σκιών.
Η παράσταση κάποτε θα τελειώσει.
Και τότε, ουαί δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί που παρακολουθείτε με ανοχή και συνενοχή αυτό τον αδίστακτο θίασο σκιών με τους απάνθρωπους καραγκιόζηδες.
Υ.Γ «Ατένισα στο δειλινό σου ορίζοντα τους μεγάλους σταυρούς της ανθρωπότητας κι αγάπησα τους λυπημένους ανθρώπους που περνούν σιωπηλοί –λευκά ποίμνια σφραγισμένα στο μέτωπο με την κόκκινη βούλα» – Γιάννης Ρίτσος
