Στο υπέροχο του βιβλίο “Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης, φύλλα πορείας Ι” o Xoρχέ Μπουκάϊ γράφει μια αλληγορική ιστορία για να μας δείξει ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να διαθέτει αγάπη και ότι αυτή η αγάπη δεν εξαντλείται αν την δώσουμε σε πολλούς ανθρώπους, (“σωστούς” ή “λάθος” ανθρώπους). Ο Μπουκάϊ λέει ότι είναι λάθος η αντίληψη ότι αν “ξοδέψουμε” την αγάπη, δεν θα έχουμε να δώσουμε μετά.
“Είναι ψέμα ότι πρέπει να έχω πλεόνασμα αγάπης για να μπορώ να δώσω” τονίζει ο διάσημος Αργεντινός ψυχοθεραπευτής συγγραφέας, Χορχέ Μπουκάϊ.
Γράφει λοιπόν ο Χορχέ Μπουκάϊ:
Η Ερνεστίνα ζούσε σ’ ένα αγρόκτημα στην εξοχή.
Μια μέρα, ο πατέρας της της ζητάει να μεταφέρει ένα βαρέλι γεμάτο καλαμπόκι στη σιταποθήκη μιας γειτόνισσας.
Παίρνει η Ερνεστίνα ένα ξύλινο βαρέλι, το γεμίζει με καλαμπόκι μέχρι πάνω, καρφώνει το καπάκι και το δένει για να το κρεμάσει από τους ώμους σαν σακίδιο. Αφού στερεώνει τα λουριά, ξεκινάει για τη γειτονική σιταποθήκη.
Στο δρόμο συναντάει διάφορους αγρότες. Κάποιοι βλέπουν ότι το βαρέλι έχει μια τρύπα και πέφτουν σπόροι από εκεί σχηματίζοντας μια γραμμή στον δρόμο, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα η Ερνεστίνα. Ένας φίλος του πατέρα της, με νοήματα, προσπαθεί να της εξηγήσει το πρόβλημα, εκείνη όμως νομίζει ότι τη χαιρετάει, οπότε του χαμογελάει κι αυτή και του κουνάε τ χέρι φιλικά. Τότε, οι άλλοι αγρότες της φωνάζουν όλοι μαζί:
“To καλαμπόκι χύνεται!»
Η Ερνεστίνα γυρίζει να δει το δρόμο, αλλά καθώς τα πουλιά αρπάζουν κάθε σπόρο πριν καλά καλά πέσει κάτω, δεν βλέπει τίποτε, νομίζει πως οι γείτονες της κάνουν πλάκα και συνεχίζει το δρόμο της.
Λίγο πιο κάτω, πάλι της φωνάζει ένας χωρικός:
“Eρνεστίνα! Ερνεστίνα! Σου χύνεται το καλαμπόκι, το τρώνε τα πουλιά!…»
Η Ερνεστίνα γυρίζει και βλέπει τα πουλιά που φτερουγίζουν πάνω από τον δρόμο, αλλά ούτε ένα σπόρο καλαμποκιού.
Έτσι, συνεχίζει τον δρόμο της με το καλαμπόκι να χύνεται από την τρύπα του βαρελιού.
Όταν φτάνει η Ερνεστίνα στον προορισμό της και ανοίγει το βαρέλι, βλέπει πως ακόμη είναι το ίδιο ξέχειλο από
σπόρους όπως όταν ξεκίνησε.
Μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι αυτή είναι απλώς μια παραβολή για να παρακινήσει τους τσιγκούνηδες να δώσουν, να τους απαλλάξει από το φόβο τους για το κενό, κι ότι η ιστορία αυτή είναι απλώς αλληλογορική.
Οπωσδήποτε, όσον αφορά την αγάπη, δεν αδειάζω ποτέ όταν αγαπάω.
Είναι ψέμα πως δίνοντας πάρα πολλά μπορεί να μείνω χωρίς τίποτε.
Είναι ψέμα ότι πρέπει να έχω πλεόνασμα αγάπης για να μπορώ να δώσω.
Η Ερνεστίνα είναι ο καθένας από εμάς.
Και το καλαμπόκι είναι το πόσο μπορεί ο καθένας να αγαπάει.
Το ανεξάντλητο απόθεμα αγάπης.
Που σημαίνει: Δεν πρόκειται ποτέ να μείνουμε χωρίς καλαμπόκι για τα πουλιά αν θέλουμε να φτάσουμε με όλο μας το καλαμπόκι στη σιταποθήκη.
Ούτε πρόκειται να μείνουμε χωρίς καλαμπόκι για μας αν δώσουμε στα πουλιά.
Δεν πρόκειται να μείνουμε χωρίς την δυνατότητα να αγαπάμε τους άλλους, αν αγαπάμε τον εαυτό μας.
Πράγματι, πρέπει να δίνουμε ανεξάντλητα, και το βαρέλι μας θα είναι πάντα γεμάτο, γιατί έτσι λειτουργεί η καρδιά μας, έτσι λειτουργεί το πνεύμα μας, έτσι λειτουργεί η ουσία του καθενός μας.
