Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Είμαι βέβαιη (και είναι καθαρά προσωπική μου άποψη) ότι το επίπεδο νοημοσύνης μας, κοινώς και αγγλιστί το IQ μας υποτιμάται πλέον πολύ περισσότερο απ΄όσο του αξίζει. Έτσι θέλω να πιστεύω βέβαια!
Έτυχε, τις τελευταίες μέρες, να έχω κλείσει ακόμα ένα κύκλο από κάτι ξένες σειρές που παρακολουθώ και παράλληλα το τελευταίο διάστημα ακούω, παρατηρώ τι γίνεται και στα τηλεοπτικά τεκταινόμενα της κυπριακής τηλεόρασης. Εντάξει! Το θέμα έχει ξεφύγει!
Τι να πω; Μοιάζει να ζούμε σε άλλο πλανήτη. Σειρές που προβάλλονται το 2013 με πλοκή-αντίγραφο κλασικού ελληνικού σίριαλ των late ‘90s- στην καλύτερη περίπτωση early ’00s. Τότε που ο Μανουσάκης έκανες τσιγγάνους, παπάδες, Τούρκους κ.τ.λ το αντικείμενο του πόθου της μισής ελληνικής επικράτειας. Τότε που ο Φώσκολος έβαζε τον Γιάγκο Δράκο στη «Λάμψη» να καθηλώνει με το βλέμμα του 3 μεραρχίες στρατού όταν απλά απέλυε την καθαρίστρια της Giant! Τότε που ο Παπακαλιάτης γύριζε σίριαλ με μάνες, αδερφάδες, ξαδέρφες, φίλες- όλες σε ένα κρεβάτι! Αυτά όμως ήταν ωραία, πώς να το κάνουμε. Τότε όλα αυτά ήταν για τα ελληνικά τηλεοπτικά δεδομένα φρέσκα, καινούρια. Ήμασταν κι εμείς ως δέκτες φρέσκοι, καινούριοι- tabularasa (λευκό χαρτί). Ό,τι προβαλλόταν κινούσε την περιέργεια, είχε το ενδιαφέρον του, αφού δεν τα ‘χαμε ξαναδεί αυτά. Δεν υπήρχε τόσο εύκολη πρόσβαση και στο ίντερνετ, ήταν και οι επιλογές μας περιορισμένες. Ήμασταν και πιο άνετοι οικονομικά. Εμ…τα προβλήματά και τα θέματα που μας απασχολούσαν εκεί κινούνταν: Στις απαγορευμένες αγάπες, στις αμύθητες περιουσίες, στις δολοπλοκίες για την αγάπη σου και μόνο και στις βεντέτες μεταξύ οικογενειών.
Σήμερα όμως εν έτη 2013 να μου προσφέρουν ξαναζεσταμένο φαγητό! Εντάξει για κορόιδο με περνούν. Ή απλά το στέγνωμα της έμπνευσης; Εντάξει, γνωρίζουμε καλά ότι στην τηλεόραση και δη στην Ελλάδα δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όλα από κάπου άλλου έχουν την πηγή τους αλλά όχι να εμπνέει κάτι που σήμερα στο κάτω κάτω δε με εκπροσωπεί ρε φίλε.
Σε μια χώρα που περνά οικονομική κρίση, δεν παρουσιάζεις πάμπλουτες οικογένειες με ίντριγκες, πάθη και πόθους αλά «Melrose Place» και «Τόλμη και Γοητεία» (που κατά τα άλλα, επαναλαμβάνω, στην εποχή τους δικαίως μεσουρανούσαν και κτυπούσαν κόκκινο στην τηλεθέαση). Σε μια χώρα που περνά κοινωνική κρίση δεν παρουσιάζεις ούτε καλλιεργείς τη μαλθακότητα και τη στασιμότητα.
Δε λέω ούτε περιμένω ότι η τηλεόραση πρέπει να με κάνει εμένα επαναστάτη αλλά, αφού καλώς ή κακώς, είναι ο πιο εμπαθής μου συγκάτοικος, τουλάχιστον οφείλει να μου καλλιεργεί το αισθητικό κριτήριο, να μου αναπτύσσει τη φαντασία και ακόμα πιο πολύ να με κάνει ενεργό και σκεπτόμενο πολίτη. Μπαίνω πολύ βαθιά ε; Ζητάω πολλά εφόσον ποτέ η τηλεόραση δεν το ‘ κανε αυτό.
Εντάξει τότε πάμε στα βασικά. Δείξε μου ρε φίλε ότι τουλάχιστον δε με έχεις για χαζό: φτιάξε ένα σίριαλ με όμορφα ελκυστικά και αληθοφανή σκηνικά. Φτιάξε μια παραγωγή με τα σημερινά σύγχρονα δεδομένα: είναι τώρα ο ηλεκτρονικός μικρόκοσμος στη ζωή μας- το ίντερνετ, οι αλλαγές στον τρόπο που επικοινωνούμε, είναι η ανεργία που ταλαιπωρεί τον κόσμο, τα 
διλήμματα για το μέλλον. Βάλε αυτά σε μια τηλεοπτική σειρά τακτοποιημένα και δοσμένα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Αλλιώς….παρατάω το τηλεκοντρόλ και βλέπω αμερικανιές, γιατί έρμαιό σου δε γίνομαι!
Ζούμε στον έναν ταλαιπωρημένο χρονικό σταθμό της ιστορίας μας. Μη με κοροϊδεύεις , μη μου κάνεις το μυαλό πατάτα κι εσύ μαζί με τους άλλους της Βουλής. Δε λέω να μου σερβίρεις τις αμερικανιές που βλέπω εγώ, γιατί δεν είναι κι αυτό ό,τι καλύτερο. Κίνησέ μου όμως ρε φίλε την περιέργεια, προσέγγισε το λιγοστό μυαλό μου και ταρακούνησέ το, ακόνισέ το, σπρώξε με μπροστά όχι πίσω! Μην το υποτιμάς ακόμα κι αυτό το λιγοστό μυαλό μου.
Άντε κι επειδή μου ερέθισε και μου τρώει το μυαλό αυτή η φράση του Martin McDonagh που πρόσφατα τσάκωσα και που ταιριάζει γάντι θα τη γράψω: «Αν λες ιστορίες, το μοναδικό σου καθήκον είναι να λες ΙΣΤΟΡΙΕΣ».
