Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Πήρα μια βαθιά ανάσα και να ‘μαι και πάλι πίσω στην πραγματικότητα. Βρέθηκα για ακόμα μια φορά στην Αθήνα. Στην πόλη που έζησα φοιτήτρια, λίγα χρόνια παραπάνω από το κανονικό, έτσι για να τη χορτάσω, αλλά και πάλι ανικανοποίητη έμεινα. Στην πόλη που έμαθα να στέκομαι (εν μέρει) στα πόδια μου, στην πόλη που έφαγα (εν μέρει) τα μούτρα μου, στην πόλη που γνώρισα όμορφους ανθρώπους.
Και το σπουδαίο είναι ότι κάθε φορά που ανεβαίνω όλο και κάτι μαθαίνω.
Μια φορά ανέβηκα, με καλά προγραμματισμένο σκοπό, να μάθω τους “TheKillers” στο Rockwave.Τελικά τέτοια γκαντέμω που είμαι, οι καταιγίδες του Ιούνη μου ύψωσαν ένα ογκώδες και σιχαμερό STOP. Η Αθήνα, όμως δε με άφησε έτσι. Έμαθα το Νομισματικό Μουσείο, τότε. Το θυμάμαι, σαν να ήταν χθες! Θυμάμαι μέχρι και τη μυρωδιά του καφέ έξω στο καφενεδάκι του Μουσείου αλλά και το γέλιο με τα κορίτσια. Α! και τον Jarvisέμαθα τότε νομίζω, φίλος του Οβελίξ λόγω γονιδίων.
Μια άλλη φορά που ανέβηκα πάλι, γνώρισα πώς οι Καρυάτιδες «απέκτησαν» σπίτι. Το Μουσείο της Ακρόπολης! Μόλις είχε ανοίξει. (ακόμα και ο ΤομΧανκς το είχε επισκεφθεί τότε, ωωω- επιφώνημα!). Συναισθήματα διάφορα, κυριαρχούσε το δέος! Όλα αυτά που είχα μάθει, είχαν περάσει στους αιώνες, βρίσκονταν μπροστά μου. Μυκηναϊκά αγγεία, μελανόμορφα, ερυθρόμορφα, το αέτωμα μισό, το δωδεκάθεο σε μικρογραφία, η μάχη του βρέφους Ηρακλή . Μην πω άλλα… Δύο λέξεις: ιστορία και πολιτισμός. Ακόμα θυμάμαι ότι στις γωνιές του Μουσείου, αν ήσουν πιο προσεκτικός, θα άκουγες ίσως αυτό το χαρακτηριστικό και ηχηρό γέλιο, αυτό το ελληνικό, το γεμάτο ζωή, το γέλιο της ικανοποίησης της Μελίνας.
Από τις τελευταίες φορές που πήγα στην Αθήνα: έμαθα τη χαρά, την πηγαία ευτυχία. Φίλοι από παντού: από νησιά, από πόλεις, από όλη την Ευρώπη να φτάνουν για ένα σκοπό. Γάμος! Έμαθα πώς οι οικογένειες γλεντούν στις χαρές τους, πώς ξυπνούν μέσα στα άγρια μεσάνυκτα το ζευγάρι τη νύκτα πριν τον γάμο για καψόνι, πώς στρώνουν το κρεβάτι, έμαθα ότι και οι αστικά μεγαλωμένοι Τηνιακοί δεν ξεχνάνε πώς χορεύεις τα νησιώτικα.
Τώρα τι έμαθα; Ότι η κρίση θερίζει. Ότι οι νέοι, οι φίλοι μου, παλεύουν όχι για να βγάλουν το ψωμί τους αλλά για να παραμείνουν αξιοπρεπείς. Πλένουν πιάτα, κάνουν τους οδηγούς, τις πωλήτριες, γίνονται αποθηκάριοι, μένουν απλήρωτοι και συνεχίζουν, κρατάνε αξίες αλλά πετάνε τα πτυχία μακριά μην τα βλέπουν και θυμούνται. Έμαθα ακόμα ότι ο Έλληνας, κακώς, εφησυχάζεται. Παθητικός ρουφάει τον φραπέ του και επαναστατεί από τον καναπέ του βλέποντας στις ειδήσεις να τον κοροϊδεύει ο κάθεεπιτήδιος. Ξέρετε όμως κάτι; Οι φίλοι μου εκεί συνεχίζουν να ερωτεύονται, να αγκαλιάζονται και να φροντίζουν ο ένας τον άλλο. Συνεχίζουν να χαμογελούν, να ψάχνουν, να διαβάζουν.
Αυτή τη φορά έμαθα πώς είναι τα μαιευτήρια στην Αθήνα: δύο γυαλιστερά μαγουλάκια, δύο κατακόκκινα χειλάκια μοναδικά σε όλο τον κόσμο μας, ήρθαν στις 15 Νοεμβρίου και προστέθηκαν στον πληθυσμό της πόλης.
Αυτή τη φορά έμαθα πως όταν αγαπάς, τσαλακώνεσαι. Έμαθα ότι ο εγωισμός και η αυταρέσκεια αδειάζει τους ανθρώπους. Ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες αλλά είναι απολαυστικά, χαλαρωτικά, μαγευτικά υπέροχες κι αξίζει να τις κρατάς αγκαλιά τόσο που να ακούς την καρδιά τους να κτυπά κοντά στη δικιά σου.
Αυτή τη φορά ξαναθυμήθηκα κάτι βραδιές που καθόμουν με το alteregoμου (έτσι θέλω να πιστεύω), σ’ ένα τραπέζι με χρωματιστό παιχνιδιάρικο μουσαμά και κάτι παράξενα καρτουνίστικα ή κλαδωτά σχεδιάκια και άκουγα ιστορίες. Από αυτές τις ιστορίες που πάντα σου έβγαζαν αβίαστα πηγαίο γέλιο ή τη βαθιά μελαγχολία της πατρίδας πάντα με τη χροιά που τόνιζε λίγο παραπάνω τα σύμφωνα λόγω της κυπριακής προφοράς. Θυμήθηκα όταν, σε δύσκολες στιγμές, το alteregoμου ψιθύρισε μια συμβουλή «Να φοβάσαι τους χαζούς ανθρώπους, γιατί δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του κακού που σου κάνουν»- αυταρέσκεια και πάλι μου βγάζει αυτό, αλλά πόσο δίκιο έχει αν το συνδυάσω με αυτό που έβλεπα στις ειδήσεις εκεί και με αυτά που έβλεπα να συμβαίνουν στους δρόμους της Αθήνας!
Τελικά, αρχίζω να πιστεύω ότι δεν αγαπάω την Αθήνα, αλλά τους ανθρώπους της. Και πάλι δεν την/ τους χόρτασα……..
