Γράφει η Ελίνα Λούκας
(Ηθοποιός/σεναριογράφος/παραγωγός)
Βράδιασε και το σιωπηλό σκοτάδι αναστενάζει νοερά….Μια άυλη ησυχία διαπερνά τα εσώψυχα και αφήνει μια άχνα ζεστής παρηγοριάς στους πονεμένους αυτού του μάταιου κόσμου.
H νύχτα που μέσα από το σκοτάδι της διαχύνει μια ανώδυνη ηρεμία που αποκοιμίζει τους κουρασμένους, παρηγορεί τους προβληματισμένους, συντροφεύει τους μοναξιασμένους.
Ένα χρυσόμαλλο κορίτσι παρατηρεί απ΄την σχισμάδα του σκουριασμένου παραθυριού της, τον φόβο να απομακρύνεται δειλά….
Εκεί που πάει ανασάνει, τα παραθυρόφυλλα ανοίγουν με οργή και αντιμέτωπη έρχεται με την ίδια της την σκέψη.
Η αντανάκλαση του ΦΟΒΟΥ φαίνεται πλεόν στα υγρά της μάτια….
Παγώνει η όψη της και μια σταγόνα δάκρυ πέφτει στο σκονισμένο έδαφος.
Η διψασμένη γη το ρουφάει με μανία….. «όλα υπάρχουν μα όλα μπορούν να χαθούν» σκέφτεται και παίρνει θάρρος γιανα αντιμετωπίσει το μεγαλύτερο της ΦΟΒΟ, το αδυσώπητο σκοτάδι!
Ανοίγει την πόρτα και τα λυσσασμένα αγριόσκυλα θέλουν να την ξεσκίσουν, το κρύο την σκεπάζει ψυχρά, ο άνεμος σφυρίζει απελπισμένα, τα δέντρα ξεγυμνωμένα τρέμουν με το πέρασμα του αέρα και μια παγωμένη αύρα έρχεται με φόρα προς το μέρος της.
Τα μάτια της έχουν κοκκαλώσει, η λαλιά της χάθηκε…
Βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με τον ΦΟΒΟ….η μεγαλύτερη πλάνη του σκότους, της ψευδαίσθησης της αδύναμης δειλίας, της ψεύτρας αμφισβήτης, ενός φόβου ανύπαρκτου που έρχεται να μπερδεύσει.
ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ, σκέφεται το Χρυσόμαλλο κορίτσι και έτσι όπως στέκει ατάραχη με το λεύκο της φόρεμα και τα μαλλιά της λιτά να τα χτυπάει ο άνεμος φωνάζει με θάρρος στη ψυχή «ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ Μ’ ΑΚΟΥΣ;» κλείνει τα μάτια και την διαπερνά εκρηκτικά.
Τραντάσσεται η γη και ακούς τον απόηχο του ανυπόφορου βογγήματος του ΦΟΒΟΥ να χάνεται για πάντα από τη πλάνη της σκέψης της!
Πέφτει στο έδαφος και συνειδητοποιεί «όλα υπάρχουν και όλα μπορούν να χαθούν».
Η νύχτα της αγκαλιάζει τρυφερά και το σκοτάδι γίνεται η αντανάκλαση του φωτός!
Καληνύχτα λέει το Χρυσόμαλλο κορίτσι……και καλό ξημέρωμα!
