Ξεφλουδισμένες Λέξεις “Νέα Υόρκη”

November 29, 2013

Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com

Τις προάλλες σ’ ένα καφεσυνάντημα με μια φίλη η οποία σπούδασε και έζησε στη Νέα Υόρκη και με μια κολλητή της η οποία επίσης μετά από πολλά χρόνια στην μητρόπολη του κόσμου επέστρεψε πρόσφατα πίσω στη Κύπρο, αρχίσαμε να μιλάμε, ανάμεσα σ’ άλλα, για την Νέα Υόρκη.
Τώρα που ο κόσμος γκρεμίζεται στο όνομα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν ξέρω αν η Νέα Υόρκη την οποία γνώρισα εγώ (στην δεκαετία των 20 μου) παραμένει η ίδια με την σημερινή Νέα Υόρκη.
Εγώ είχα γνωρίσει μια Νέα Υόρκη όπου τα πάντα έμοιαζαν εφικτά, η ατάκα του American Dream φάνταζε με επιθυμία προσιτή, ότι κι αν ονειρευόταν κανείς.
«Βγαίνεις έξω από το σπίτι σου και δεν ξέρεις τι απίθανο μπορεί να σου συμβεί» μου είχε πει η Ελένη την πρώτη φορά που είχα πάει στην πόλη που ποτέ δεν κοιμάται.
Πραγματικά η Νέα Υόρκη μου απέδειξε ότι όλα μπορεί να τα ανατρέψει σ’ ένα λεπτό.
Από την Αστόρια που θυμίζει μιαν άλλη Ελλάδα μέχρι το “down town Manhattan” που μοιάζει με σκηνή απο χολιγουντιανή ταινία, η Νέα Υόρκη υπήρξε για μένα μια ονειρούπολη, από αυτές που συναντάς στα παραμύθια και σου υπόσχονται να πραγματοποιήσουν κάθε σου όνειρο και φιλοδοξία.
Εκατομμύρια άνθρωποι την έχουν επισκεφτεί με στόχο να πραγματοποιήσουν τους μεγάλους πόθους της ζωής τους. (Πάνω σε αυτό το concept έχουν βασιστεί και πολλές χολιγουντιανές ταινίες, βλέπε Coyote ugly κτλ).
Ομολογώ πως κι εγώ το είχα δει το American Dream στον ύπνο μου : να ζω σε ένα “condominium” που κάποιοι αποκαλούν condo κι εννοούν μικρό διαμέρισμα, κάπου στην καρδιά του Manhattan και να εργάζομαι σε ελληνική εφημερίδα της ομογένειας.
Η αλήθεια είναι πως το προσπάθησα το όνειρο, μέχρι και σε ραντεβού για δουλειά με τον εκδότη της ελληνικής εφημερίδας είχα πάει. Αλλά η green card και το….. πεπρωμένο, στάθηκαν εμπόδιο.
Στην Νέα Υόρκη μπορείς να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου με τον πιο χολιγουντιανό τρόπο, επίσης μπορείς να βρεις τα πάντα, από τα πιο hard rock μέχρι ρομαντικά poetry clubs.
Mε την Ελένη, την Μαρία και την Monic είχαμε πάει σε ένα poetry club στην καρδιά του Manhattan, μια νύχτα που ψιλοχιόνιζε. Ήταν ένας μικρός χώρος και θυμάμαι κοιτούσα τους άγνωστους να απαγγέλουν τα ποιήματα τους με πάθος και σκεφτόμουν πως τούτη η παθιασμένη πόλη μόνο μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη. “Σε αυτή την πόλη θέλω να ζω για πάντα”, έλεγα.
Μα η αλήθεια είναι πως στους μεγάλους έρωτες και στις μεγάλες σκέψεις της ζωής μου έπεφτα, ανέκαθεν, έξω. Αυτά που με στόμφο διαλαλούσα κι έντυνα με σιγουριά ή ένα ρομαντικό «πάντα», ξεγλιστρούσαν σαν νερό μέσα απ΄τα χέρια μου, σε ανύποπτο χρόνο. Έτσι κι η Νέα Υόρκη πέρασε στο χθες, σαν μια πόλη που επισκέφτηκα πολλές φορές, αγάπησα, and that was it. Kρατάει βέβαια χώρο στη ζωή μου αφού εκεί ζει μόνιμα πλέον μία από τις καλύτερες μου φίλες, η Ελένη. Η Ελένη αποτελεί πάντα ελπίδα επανασύνδεσης μου με την Νέα Υόρκη, έστω ολιγοήμερων διακοπών.
Στην κόκκινη μου βιβλιοθήκη λοιπόν, μετά τον προχθεσινό καφέ που είχε θέμα συζήτησης την Νέα Υόρκη, βρήκα ένα μικρό βιβλιαράκι με τίτλο “Apparently I’ m into creepy” της Christine Hatch. Mιας 20χρονης (τότε που κι εμείς ήμασταν στα 20) η οποία ήταν ανάμεσα σε αυτούς που είχαν απαγγείλει ποιήματα τους σε εκείνο το Poetry Club στην καρδιά του Manhattan στο οποίο είχαμε πάει.
Στο τέλος της βραδιάς αρκετοί ανάμέσα τους και η Christine πουλούσαν βιβλία με τα ποιήματα τους. Είχα αγοράσει το δικό της Christine, περισσότερο επειδή με είχε γοητεύσει ο τρόπος απαγγελίας της. Mου το είχε υπογράψει το βιβλίο : “To Yiota with much respect». Eγώ απέκτησα σεβασμό γι αυτήν, λίγο αργότερα όταν διάβασα τα βιωματικά της (όπως εξηγεί στην αρχή του βιβλίου) ποιήματα. Ανάμεσα σ’ ένα από αυτά τα βιωματικά της ποιήματα μιλά για την κακοποίηση που δεχόταν από τον πατέρα της όταν ήταν παιδί. Ποιος θα το φανταζόταν ότι η χαρούμενη 20χρονη που χαμογελούσε συνεχώς και περπατούσε σαν να πετούσε, πέρασε εφιαλτικά παιδικά χρόνια!
Ακόμα ένα χαρακτηριστικό της Νέας Υόρκης: μπορεί να σου αφηγηθεί τις πιο απίθανες (λυπημένες, θλιβερές, ή χαρούμενες και μαγικές) ιστορίες.
Η Christine γράφει σε ένα από τα ποιήματα της :

Me, I don’t walk, I strut.
Feel like I’ m floatin on air when I’m treadin through mud
I may slip on occasion
And fall on my butt
But the cracking of ice under my boot
Makes it all worth it
I skip steppin’ in the puddles
By steppin’ to the side
Yep, I don’t walk these New York Streets,
I glide

Kι εγώ παραμένω με τάσεις φυγής, να αναζητώ τους δρόμους που θα με κάνουν να “να γλιστρώ”, σαν να πετάω κι ας μην είναι στην Νέα Υόρκη, ας είναι κάπου στις γειτονιές της Ευρώπης.
Ε;