Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Αυτή η στήλη, η “Single & the City” καταπιάνεται με το θέμα του έρωτα και της αγάπης και συχνά φιλοξενεί κείμενα αναγνωστών.
Όσο βέβαια και να αναλύσει κανείς τις ανθρώπινες σχέσεις, η θεωρία πάντα θ’ απέχει από την πράξη. Και βεβαίως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την δυσκολία των αυθεντικών και μόνιμων ανθρώπινων σχέσεων στις μέρες μας.
Προσωπικά πιστεύω ότι η ιδανική αγάπη είναι αυτή που περιγράφει ο Έρικ Φρομ : «Αγάπη σημαίνει ν΄αφοσιώνεσαι χωρίς εγγυήσεις, να προσφέρεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά με την ελπίδα ότι η αγάπη σου θα γεννήσει αγάπη στο αγαπημένο πρόσωπο. Η αγάπη είναι μια πράξη πίστης κι όποιος έχει λιγοστή πίστη, έχει και λιγοστή αγάπη. Η τέλεια αγάπη είναι αυτή που προσφέρει τα πάντα και δεν περιμένει τίποτα. Θα ήταν φυσικά αποδεχτό και γοητευτικό αν πάρεις κάτι που σου προσφέρεται κι όσο πιο πολλά σου προσφερθούν, τόσο το καλύτερο. Αλλά δεν θα πρέπει να ζητάς τίποτα».
Εύκολο να κατανοείς ότι η ιδανική αγάπη είναι αυτή που φορεί τον μανδύα της ανιδιοτέλειας. Δύσκολο όμως να το εφαρμόσει κανείς στην πράξη. Ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου ανάμεσα σ’ άλλα οι ίδιες οι ανθρώπινες αξίες περνούν κρίση, λαβώνοντας ανθρώπους και συναισθήματα.
Σ’ ένα βιβλίο του ο Πίτιριμ Σορόκιν, με τίτλο «Οι τρόποι και η δύναμη της αγάπης», λέει ότι «είμαστε προκατειλημμένοι ενάντια σ’ όλες τις θεωρίες που προσπαθούν ν’ αποδείξουν τη δύναμη της αγάπης στον καθορισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς και προσωπικότητας, στην επίδραση της πορείας της βιολογικής, της κοινωνικής, της διανοητικής κι ηθικής μας εξέλιξης, στην επιρροή που ασκεί πάνω στην πορεία των ιστορικών γεγονότων και στην διαμόρφωση των κοινωνικών θεσμών και της κουλτούρας. Μέσα στον περίγυρο της λογικής, όλα αυτά δεν θα φανούν διόλου πειστικά, σίγουρα αντιεπιστημονικά, όλο προλήψεις και προκαταλήψεις».
Θυμάμαι την Δρ Νίκη Κατσαούνη σε μια συνέντευξη, μας πριν από κάποια χρόνια, να μου λέει: «Άμα δεν είσαι ερωτευμένος, θα μαραζώσεις και θα πεθάνεις. Ο έρωτας είναι μια τεράστια δύναμη που σε σπρώχνει προς τα έξω να μάθεις τον κόσμο και προς τα μέσα να μάθεις τον εαυτό σου. Μόνο από έρωτα συνεχίζει η ζωή και μόνο από έρωτα γεννιέται η τέχνη και ανθίζουν πολιτισμοί. Ο έρωτας είναι που κρατάει τους ανθρώπους μαζί. Ο Έρως! Το αντίθετο είναι η Έρις ( η έριδα, η σύγκρουση, ο πόλεμος). Ο άνδρας, ο «άλλος» είναι η αφορμή – αιτία του έρωτα είναι εκείνος που ερωτεύεται: Ο εραστής (άνδρας ή γυναίκα). Όχι ο ερωμένος (ή η ερωμένη). Άρα ο Έρως είναι η αιτία της ζωής. Ο λόγος ύπαρξης της ανθρωπότητας. Γι αυτό είναι τόσο αντιερωτικοί όλοι αυτοί οι πολεμοκάπηλοι».
Τις τελευταίες μέρες πέφτω πάνω σε βιβλία που έχουν θέμα τον έρωτα και την αγάπη και σκέφτομαι πόσο κουρελιασμένες έννοιες έχουν καταντήσει στις μέρες μας οι λέξεις «έρωτας» και «αγάπη», έννοιες πλέον συνυφασμένες με τα «καλά και συμφέροντα», με την ευκολία, δεμένες με την αλυσίδα του δηθενισμού.
Παρόλα αυτά, η αγάπη παραμένει αίνιγμα που μόνο οι ικανές καρδιές μπορούν να το λύσουν, γι αυτό και η Anais Nin είχε πει πως «η μόνη ανωμαλία είναι η ανικανότητα να μην μπορείς να αγαπήσεις αληθινά».
Στην εποχή λοιπόν των ξεπουλημάτων, των φθηνών και ρηχών συναισθημάτων, αν κάτι θα μπορέσει να φωτίσει τις ζωές μας και να απαλύνει την ασχήμια αυτού του βάρβαρου συστήματος θα είναι η αληθινή αγάπη, αυτή με τον μανδύα της ανιδιοτέλειας και του ζεστού έρωτα.
Της ανιδοτέλειας…Με ότι συναπάγεται μ’ αυτό, καλέ μου.
Υ.Γ1 Ο Γκάντι είχε πει πως «δεν υπάρχει αγάπη εκεί που δεν υπάρχει θέληση».
