Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Από την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Πες μου που να σε βρω…
Ποια μάγισσα πρέπει να παρακαλέσω πάλι για να μάθω νέα σου;
Σε ποιους οιωνούς πρέπει να απευθυνθώ και να ζητήσω βοήθεια για το δικό σου χάδι;
Όμως εσύ δεν είσαι εδώ και εγώ ακόμα σε ψάχνω.Μην απορείς γιατί το κάνω.Για μένα το κάνω.Κατά βάθος ψάχνω εσένα για να βρω εμένα, γιατί εκεί με άφησα μαζί σου.
Σ’ εκείνο τον κήπο με τα λουλούδια που κόβαμε μαζί.Σ’ εκείνο το παγκάκι μπροστά στην θάλασσα που αγναντεύαμε όνειρα και μέλλον.Το δικό μας μέλλον.
Όμως εσύ τώρα που ήρθε, γιατί δεν είσαι εδώ;
Κοίταξα στο παγκάκι μήπως σε βρω, τίποτα ομως.
Πες μου που να σε βρω…
Σε ποια θολά σύννεφα να πετάξω τα φτερά μου;
Kαι εκείνη η στεριά δίπλα στην θάλασσα που μετρούσαμε αστέρια, θυμάσαι;
Μου έλεγες συνεχώς ότι εκείνα τα δύο κολλητά αστέρια είμαστε εγώ και εσύ.Τώρα να φανταστώ έγινες ευχή πέφτωντας από τον ουρανό…
Τώρα ξεθώριασε εκείνη η εικόνα και έχει μείνει ο απόηχος .Ο δικός σου απόηχος…
Περπατάω στον δρόμο και κοιτάω δεξιά, αριστερά μήπως σε πετύχω κάπου τυχαία.Να πούμε δύο κουβέντες, ν ‘ανταλλάξουμε ένα χαμόγελο.Αχ αυτό το χαμόγελό σου.Ώρες ατελείωτες το χάζευα καθώς σε παρατηρούσα.Εκείνη η μορφή σου που πήγε;
Εκείνο το χαμόγελo σου, που το χαρίζεις απλόχερα χωρίς την δική μου παρουσία;
Πες μου που να σε βρω…
Μα τι ρωτάω, αφού εδώ είσαι.Αφου δεν έφυγες ποτέ από μέσα μου.Εδώ είσαι αφού κυλάνε οι δικές σου σκέψεις μέσα στο μυαλό μου και αγγίζουν όλες τις ευαίσθητες μου χορδές σαν να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο.
Εδώ είσαι ή μήπως όχι;
Τι παράξενο που είναι το παιχνίδι της ψευδαίσθησης…
Άκου σου έχω νέα. Η πραγματικότητα πάντα επικρατεί…
