Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Ξεκινάς για ταξίδι. Μόνο και μόνο η διαδικασία της ετοιμασίας έχει τη χάρη της. Αυτήν τη γλύκα της προσμονής. Αυτό το αίσθημα που σε γεμίζει δύναμη, που σου επαναφορτίζει τις μπαταρίες για να αντέξεις μέχρι να φτάσει η ώρα να μπεις σε ένα αεροπλάνο να φύγεις για τ΄αλλού.
Σ΄αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει. Όχι, δεν έχει σημασία το ταξίδι αυτή τη φορά, αλλά ο προορισμός-κατ’ εξαίρέσιν προς τον αγαπημένο Καβάφη! Ο προορισμός: είναι εκεί που μόλις στρίψω τη τελευταία γωνιά ενός μακριού διαδρόμου, εκεί που μόλις στρέψω το κεφάλι μου, το βλέμμα θα συναντήσει μάτια τόσο οικεία όσο ο ίδιος μου ο εαυτός. Εκεί που θα περιμένουν χέρια ανοιχτά έτοιμα να αγκαλιάσουν σφιχτά, τόσο που να αξίζει να σου κοπεί η ανάσα χαμογελαστά.
Υπερβολές! Μα πώς όχι. Υπάρχουν όρια στα συναισθήματα; Υπάρχουν συναισθήματα με μέτρο; Αν ναι, τότε σε γελάσανε! Δεν είναι συναισθήματα είναι λογική! Τετράγωνη λογική! Έχεις χάσει.
Και ναι, δεν έχει σημασία για μένα το ταξίδι, δεν έχει σημασία αν είναι για λίγο ή πολύ, αν θα βγεις ή αν θα δεις σπουδαία και μεγάλα. Σημασία έχει ότι βρίσκεις τους δικούς σου ανθρώπους. Το ξαναείπα, οι άνθρωποι μετράνε, οι άνθρωποι που γεμίζουν τη ζωή σου με στιγμές, όπου κι αν πας, όπου κι αν είσαι. Άδειος είσαι στην πατρίδα σου, στο σπίτι σου όταν νιώθεις «ξένος, γνωστός, φίλος». Νιώθεις μόνο ότι είσαι «σπίτι» εκεί που είναι οι άνθρωποι σου, αυτοί που κουβαλούν δικά σου κομμάτια μέσα στην ψυχή τους, αυτοί που μοιράστηκαν και χάρισαν σε εσένα κομμάτια της δικής τους ψυχής. Κι εμένα η καρδιά και η ψυχή μου είναι μοιρασμένη, είναι μοιρασμένο το «σπίτι» μου δηλαδή. Είμαι μοιρασμένη κάπου «εδώ» βόρεια και κάπου «εκεί» ακόμα πιο βόρεια. Λένε πως «Εδώ» κι «εκεί» που «ναυάγησες, βασιλεύουν οι μάγισσες» όπως λέει και το τραγούδι.
Και αυτό περιμένω τώρα. Να δω τους ανθρώπους μου, να ολοκληρωθεί, να ανέβει η ψυχή μου δέκα πήχες! Να ζήσουμε τις στιγμές μας, να κάνουμε ξανά τις γιορτές μαζί . Να τις κάνουμε χαρτάκια μικρά, να τις διπλώσουμε προσεκτικά και να τις κρύψουμε στις γωνιές του πορτοφολιού μας. Έτσι όπως κάναμε μικρά όταν γράφαμε ποιηματάκια. Τότε που ονειρευόμασταν ταξίδια και προορισμούς παράξενους. Μόνο που τότε δεν είχαμε ακόμα καταλάβει το απλό: ότι το ταξίδι, ο τόπος, δεν έχει σημασία. Τώρα πια, λίγο πιο μεγάλοι, λίγο πιο ταλαιπωρημένοι, περισσότερο προβληματισμένοι αλλά κυρίως πιο συνειδητοποιημένοι στο εξής: τα διπλωμένα τα χαρτάκια μέσα στις τσέπες μας, τα κομμένα πουπουλένια μαξιλάρια, οι ανορθόγραφα γραμμένες καρτούλες, οι «παλιές φωτογραφίες στις άδειες παραλίες»- αυτά είναι τα ταξίδια μας. Και μας ανήκουν μια ζωή. 
Κρατάω για σένα μαζί μου ένα μικρό φυλακτό, ένα βιβλίο κι δύο μικρά βελουδένια φιλιά. Ένα για μένα κι ένα για σένα για την ώρα που θα γυρίζει ο χρόνος. Αυτά είναι τα δώρα που κουβαλάω, τόσο πολύτιμα όσο κι αυτά των Μάγων της Γέννησης. Ταμεγαλύτερα, τα πιο γενναίαδώρα της χρονιάς. Κι όταν θα φύγω σου αφήνω και τα δύο μικρά βελουδένια φιλιά, να τα κρατάς μέχρι την αντάμωση. Μέχρι την τελική αντάμωση, τότε που θα έρθεις αμετάκλητα και δυνατά, για να μας τα δώσεις πίσω. Γιατί μην ξεχνάς, δανεικά είναι και τα περιμένουμε να τα χώσουμε μαζί με όλα τα άλλα στις γωνιές του μυαλού και της καρδιάς μας.
Αφιερωμένο σε δύο ανθρώπους που όσο μακριά μου είναι σε χιλιόμετρα, τόσο πιο κοντά στο μυαλό μου τους έχω. Πρώτα σε ένα μεγάλο κομμάτι από το παζλ της ζωής μου, στη dramaQUEEN της Αγγλίας που είναι μακριά και ίσως (όταν το διαβάσει) πολύ πιο κοντά- επιτέλους! Κι έπειτα σε ένα ακόμα άνθρωπο που θέλει- δε θέλει, έχει γίνει το «σπίτι» μου όπου κι αν βρίσκεται, κοντά μου ή μακριά μου.
