Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Από την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Να εγώ, προσπάθησα ξέρεις να σε αγγίξω…
Όχι, όχι στα μαλλιά σου.Κάπου πιο μέσα, πιο βαθειά.
Να εγώ τουλάχιστον βρήκα, κάτι χτύπους, απομεινάρια της καρδιάς σου.
Όχι ότι δεν την άγγιξα.Όχι ότι δεν άνοιξες τις πόρτες της.
Η ζωή μάτια μου, μας προόριζε για άλλους δεσμούς. Η ζωή μάτια μου, μας ταξίδεψε σε λάθους ανθρώπους πριν από εμάς, να δώσουμε κομμάτια της καρδιάς μας.
Έτσι τώρα που εγώ είχα να δώσω και εσύ έψαχνες να πάρεις, κουράγιο δεν μας έμεινε και εμπιστοσύνη.
Καρδιά δεν μας έμεινε.
Έρχομαι και σε ρωτάω: Zεις με τα απολειφάδια ενός σωστού ανθρώπου ή ψάχνεις καρδιές που περισσεύουν από τα δικά σου κομμάτια αγάπης;
Έι εσύ! Δεν στα λέω για να φύγεις από την ζωή μου. Στα λέω για μείνεις.
Έχει παγίδες λίγο πιο κάτω και εγώ δεν θέλω να πληγωθείς.
Θέλω απλώς να έχεις τ’ αυτιά και τα μάτια σου ανοιχτά.
Για μένα μωρέ. Για μένα αυτήν την φορά.
Και εγώ θα ανοίξω πάλι τις πύλες εισόδου.Θα βρω αποθέματα αγάπης για σένα που επιμένεις τόσο.
Θα ψάξω εάν δεν έχω και θα βρω.
Όχι δεν το κάνω από χάρη, ούτε από χαρά.
Από ανάγκη το κάνω. Γιατί με ρημάξαν οι αδιάφορες ψυχές και τώρα που με βρήκες εσύ, τώρα θα κάνω πίσω;
Αμ δε. Δεν σου τα είπανε καλά. Στις δυσκολίες αντέχεις τα δύσκολα να διώχνεις.
Όταν ζεις καιρό μέσα στο σκοτάδι, μαθαίνεις να βλέπεις πράγματα που το φως της ημέρας δεν θα σου μάθαινε ποτέ.
Γιατί και εσένα στα πιο μεγάλα μου σκοτάδια σε βρήκα…
Χωρίς φακό, χωρίς κουράγιο…
Τώρα θα κάνω πίσω;
Να εγώ, προσπάθησα ξέρεις να σε αγγίξω…
Και το κατάφερα, γιατί τελικά η ζωή μάτια μου, μας ταξίδεψε σε λάθους ανθρώπους πριν από εμάς, για να μας δείξει ότι μετά την βροχή, πάντα βγαίνει ένα ουράνιο τόξο…
