Έχω την εντύπωση πως χιλιάδες κορίτσια στο κόσμο θα νιώθουν όπως κι εγώ. Θα πίνουν το καφέ τους με δάκρυα, μόνες και θα απαρνιούνται τον άδικο Θεό που γκρεμοτσάκισε το όνειρο το οποίο με θέρμη νανούριζαν στην καρδιά τους.
Έχω την πεποίθηση πως χιλιάδες κορίτσια στο κόσμο θα νιώθουν όπως κι εγώ σήμερα. Εγώ, που θέλω να σου πω συγνώμη.
Συγνώμη που αποδείχθηκα ανάξια για να σε κρατήσω, για να πορευτούμε μαζί σε δρόμους ευτυχίας.
Συγνώμη που ήμουν λιγότερη απ’ όσο πρόσταζε το όνειρο.
Συγμώμη που δεν κατάφερα να αγγίξω την καρδιά σου και να δω από τι υλικό είναι φτιαγμένη και τι ανάγκες είχε.
Συγνώμη που δεν έγινα το καταφύγιο σου και ο “έρωτας μιας ζωής” (θυμάσαι άραγε την πρόποση που έκανες στο Ιταλικό την τελευταία μας νύχτα; “Στους έρωτες μιας ζωής”, είπες).
Συγνώμη που ήμουν απόλυτα βέβαιη πως θα κυλούσαν όλα μια χαρά.
Συγνώμη.
Βλέπεις, κι ο χρόνος δεν στάθηκε με το μέρος μας. Του έκλεισες απότομα το δρόμο και έτσι τελειώσαμε νωρίς. Και μείναμε σε κόσμους χωριστούς. Με τον ένα από τους δυο μας να πονεί. Και να στέλνει λυπημένα sms Κυριακάτικα….
Συγνώμη.
(Bεατρίκη Δ.)
