Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Μία λέξη , χίλιες σκέψεις… Επίκαιρη, επίπονη. Ειδικά στην Κύπρο είναι μία λέξη εύχρηστη. Κουβαλά σαν έννοια πολλούς συνειρμούς: Τρόικα, Τράπεζα -δε θα τα αναλύσω, υπάρχουν και καλύτεροι (πού βρίσκονται είναι το θέμα) γι αυτή τη δουλειά. Τι άλλο μας φέρνει όμως στο μυαλό η λέξη χρέος….
Θερινές διακοπούλες σε διάφορα εξωτικά μέρη και νησιά. Χειμερινές διακοπούλες σε γραφικά βουνά ή και σε κοσμοπολίτικες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Οπωσδήποτε μόνο εκεί που συχνάζει η ελίτ και προστάζει η μόδα της εποχής! Γιατί άλλωστε ποιος είναι καλύτερος από εμένα για να ανήκει στην αφρόκρεμα κι εγώ όχι! Βουρ λοιπόν στα χιονισμένα βουνά για σκι, στις γαλάζιες παραλίες για τροπικό μαύρισμα, στα μαγαζιά για shoppingκαι στα χλιδάτα ξενοδοχεία στα οποία σκορπίζω αφειδώς, απλόχερα και με σαρδόνια χαμόγελα τα πουρμπουάρ. Αλλά από την άλλη δε διστάζω να αρπάξω στα κλεφτά το νερό από το ψυγειάκιγια να μην το πληρώσω, να σουφρώσω τα σαπουνάκια και όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα που μόνο με υποκοριστικό μπορείς να τα προσδιορίσεις (χτενάκια, βαμβακάκια, σαμπουανάκια, κτλ, κτλ). Τέλος στα αεροδρόμια να γίνεται το εξής σύνηθες: ο τρελός πανικός, πάντοτε με την σφραγίδα της κυπριακής νοοτροπίας, των αποσκευών. Να μου εξηγεί η δύσμοιρη υπάλληλος ότι οι βαλίτσες μου έχουν υπερβεί το όριο που έχω το δικαίωμα να μεταφέρω και ότι πρέπει να πληρώσω. Εγώ βέβαια να επιστρατεύω Θεούς και Δαίμονες μαζί με το μισό υπαλληλικό προσωπικό του Δικαστηρίου της Χάγης για να μην πληρώσω «μπακκίρα», την οποία βέβαια θυμίζω ότι πριν κάποιες μέρες και ώρες σπαταλούσα σαν άλλος Ωνάσης. Και ο λόγος βέβαια που δε θα πληρώσω είναι απλός (καθόλου δεν καταλαβαίνω που δεν νοεί να το αντιληφθεί η μικρή και κατά τα άλλα χαριτωμένη υπάλληλος): ο συμπέθθερος του γαμπρού του θείου μου που είναι ξάδερφος του Διευθυντή των Αερογραμμών, μου διαβεβαίωσε ότι έχω το ελεύθερο να κουβαλήσω το βάρος μου συν άλλο τόσο σε βαλίτσες! Απλά και τεκμηριωμένα-δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται τόση φασαρία. Την οποία απλά θα γλύτωνα αν πλήρωνα ένα μηδαμινό ποσό σε σχέση με αυτό που ξόδεψα σε όλο μου το ταξίδι. Με την επιστροφή στην Κύπρο θυμάμαι και τη μαγική λέξη, το αποτέλεσμα της όλης ιστορίας: χρέος, γιατί οι διακοπούλες βέβαια δεν έγιναν με τα λεφτά μου, αλλά με το ποσό που μου έδωσε δάνειο η Συνεργατική του Χωρκού μου!
Άλλο κυπριακό παράδειγμα που καταλήγει στην ίδια λέξη: Παντρεύομαι. Επόμενο βήμα, κτίζω σπίτι. Οπωσδήποτε οφείλω να έχω μια νεοκλασική ή μινιμαλιστική οκέλλα που είναι και η τελευταία λέξη της μόδας. Δωμάτιο, παραδωμάτιο, κουζινάκι, παρακουζινάκι, σαλόνι, χολ, δαιδαλώδεις διάδρομοι, πισίνα, το απαραίτητο poo lhouse και πάει λέγοντας. Το κερασάκι στην τούρτα η επίπλωση, εξοπλισμός και διακόσμηση του σπιτιού όπου μπορείς να βρεις της Παναγιάς τα μάτια. Γιατί άλλωστε τι έχει να ζηλέψει η οποιαδήποτε συνοικία της Κύπρου από την Πασαντίνα ή το Μπέβερλυ Χιλς του Λος Άντζελες; Η κατάληξη… ίδια με τα προηγούμενα: χρέος- πιθανότατα και πάλι από τη Συνεργατική του Χωρκού αφού είμαι από τους καλούς δανειολήπτες.
Σε παρόμοιες περιπτώσεις έχουμε βρεθεί ή έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι μας. Ξεχάσαμε όμως μια άλλη ερμηνεία της λέξης Χρέος. Αυτήν που αγνοούμε. Ηθελημένα; Ενσυνείδητα; Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω με σιγουριά. Έχουμε πρώτιστα χρέος να ολοκληρωθούμε σφαιρικά ως προσωπικότητες, να αποκτήσουμε δηλαδή παιδεία και κοινωνική μόρφωση, όχι να καταπίνουμε απλά γνώσεις. Έχουμε Χρέος να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές μας και να τις μειώνουμε, να τις εξαλείφουμε κι όχι να τις καταχωνιάζουμε στις γωνιές των χλιδάτων ξενοδοχείων, στα τσεπάκια των ακριβοπληρωμένων επώνυμων τσαντών μας και στα σαλόνια των σπιταρώνων μας. Έχουμε Χρέος να καλλιεργήσουμε τα συναισθήματά μας, να τα εξευγενίσουμε, να τα εξωτερικεύσουμε και να δημιουργούμε υγιείς σχέσεις με τους συνανθρώπους. Να διαβάζουμε στα παιδιά μας παραμύθια, να τους λέμε ιστορίες γεμάτες αλήθειες με ήρωες που παλεύουν για να σώσουν την αγάπη και να φτιάξουν έναν κόσμο με χρώματα αισιόδοξα. Έχουμε Χρέος να γίνουμε εμείς πρότυπα για τα παιδιά μας κι όχι ο ηλεκτρονικός υπεράνθρωπος που δέρνει, κλέβει και σκοτώνει. Έχουμε ΧΡΕΟΣ να βγάλουμε από το χρέος τον τόπο αυτό από την μιζέρια, τον εξευτελισμό, τον δηθενισμό και την ηθική εξαθλίωση και ξεπεσμό.
Αν είχαμε στο μυαλό μας αυτό το ΧΡΕΟΣ, που το πήραμε «δάνειο» από τους προηγούμενους, καμιά Τράπεζα, καμιά Τρόικα δε θα μας ζητούσε σήμερα τα πουρμπουάρ από το ακριβά ξενοδοχεία και τα ρέστα από τα ξέφρενα πάρτι μας, που δυστυχώς (και το απεύχομαι) θα τα πληρώσουν πιθανότατα τα, ηλεκτρονικά μεγαλωμένα, παιδιά μας.
