Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Από την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Όταν πέσεις πάνω μου ξαφνικά, μη μου ζητήσεις συγνώμη.Εγώ θα πρέπει να σου ζητήσω που δεν ήξερα πως να ευθυγραμμίσω την τροχιά μου με την δική σου.
Που ενώ γνώριζα για την ύπαρξή σου, πολλά βράδια δίστασα να βγω από το καβούκι μου και κλείστηκα μέσα σε τέσσερις τοίχους χωρίς να σκεφτώ εσένα που είσαι εκεί έξω…
Συγνώμη για εκείνες τις φορές που κοιτούσα κάτω όταν περπατούσα, ενώ εσύ μπορεί να ήσουν εκεί που έπρεπε και στην ώρα σου. Ρολόι δεν φόρεσα ποτέ μου και γι αυτό άργησες να με βρεις. Γιατί δεν ήμουν στην ώρα μου όταν έπρεπε.
Τώρα όμως που με κοιτάς, θέλω απλά να ξέρεις πως το ξέρω αυτό το βλέμμα σου.Το έχω σπιτώσει μέσα μου από παλιά με την ζεστασιά της ψυχής μου, για να μην ξεθώριαζε η εικόνα των ματιών σου, μέχρι να σε βρω.
Να λοιπόν που επειδή την κρατούσα ζεστή τόσο καιρό, έγινε απλά πραγματικότητα.
Μην σκεφτείς να μου πεις κάτι έξυπνο ή κάτι πετυχημένο γιατί τα λόγια σου αντηχούν στ’ αυτιά μου από τότε που με ξέρω. Την φωνή σου περιμένω να ντύσεις με ήχο, αυτή δεν ξέρω πως ακούγεται.
Μην σκεφτείς να με πείσεις για κάτι.
Ο εαυτός μου έχει ήδη πειστεί και ποθεί να ανακαλύψει τα πιο κρυφά μονοπάτια σου. Δρόμους που τους έχω στο μυαλό μου χρόνια, εσύ απλά έχεις τον χάρτη και μ’ οδηγείς.
Να λοιπόν που το άγγιγμα σου φαίνεται όμοιο μ’ εκείνη την χειραγώγηση που λυτρώνει κάθε είδους αμαρτιά. Που συγχωρεί κάθε πάθος άμα προέρχεται από βαθιές ρίζες ανθρώπινης ψυχής.
Μην τρέμεις τώρα που με αγγίζεις…Πες μου μόνο, πόσο καιρό μ’ έψαχνες και εγώ θα σου πω, πόσο καιρό αναζητούσα το βλέμμα σου σε ξένα μάτια.
Κράτα μου το χέρι σφιχτά και πάμε. Πάμε εκεί που δεν θα μας βρει κανείς… Γιατί όλα σου είναι γνωστά και όλα μου είναι δικά σου. Σε περίμενα…Αλήθεια σε περίμενα…Γιατί εσύ έχεις ότι αγαπώ.
Όταν βρεθούμε λοιπόν, να μην ξεχάσουμε να πούμε το πιο σημαντικό. Kράτα μου το χέρι σφιχτά και πάμε.
Πάμε εκεί που δεν θα μας βρει κανείς…
