Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Πριν ένα μήνα περίπου, κάποιος μου είχε πει πόσο χαζά θεωρεί τα ποιήματα. Του μιλούσα με θαυμασμό για τον αγαπημένο μου Άλκη Αλκαίο και το μεγαλείο των στίχων του («Μια σούπα ο κόσμος και ο νους τρύπιο κουτάλι κι εσύ στης θάλασσας για πάντα την αγκάλη») και αναρωτιόταν με ορθολογιστικό υφάκι πως γίνεται να είναι σούπα ο κόσμος!
Πέρσι ο Θάνος Μικρούτσικος σε συνέντευξη που κάναμε εδώ στη Λάρνακα, μου τόνισε την σημασία της ποίησης και γενικότερα της τέχνης, ιδιαίτερα σε σκληρές εποχές. Χαρακτηριστικά μου είχε αναφέρει το παράδειγμα του Λένιν και των ποιημάτων του Μαγιακόφκσι. «Το 1918, μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Λευκορωσία, στη νεοπαγή τότε Σοβιετική Ένωση, οι Άγγλοι, Γάλλοι και Λευκορώσοι κάνανε μια γενική επίθεση. Η αχανής Ρωσία, η μετέπειτα Σοβιετική Ένωση, δεν υπήρχε.Ηλεκτρισμός δεν υπήρχε. Ξύλα για να ζεσταθούν δεν υπήρχαν, γιατί τα δάση τα κατείχαν οι άλλοι. Με αποτέλεσμα, όπως φαίνεται και από φωτογραφίες, να βάζουνε κάτι μεγάλα καζάνια. Δεν είχαν άλλο τρόπο να ζεσταθούν. Τότε επισκέφτηκε τον Λένιν ο Επίτροπος Παιδείας και Πολιτισμού, ο Λουνατσάρσκι, μια μεγάλη προσωπικότητα και του λέει: “Αυτό είναι ένα καινούργιο μεγάλο ποίημα του Μαγιακόφσκι και πρέπει να τυπωθεί σε 150.000 αντίτυπα”. Ο Λένιν του απάντησε “Πώς να το τυπώσω, δεν υπάρχει ξύλο για να φτιάξουμε το χαρτί. Με τα ελάχιστα ξύλα ζεσταίνονται ελάχιστοι άνθρωποι. Έχεις όμως δίκιο”. Υπόγραψε λοιπόν να τυπωθεί σε 150.000 αντίτυπα. Το παίρνει ο Λουνατσάρσκι και όπως ετοιμάζεται να φύγει του φωνάζει ο Λένιν: “Δώσε εντολή από αύριο να ανοίξουν τα Μπολσόι. Τώρα μας χρειάζεται η μεγάλη τέχνη”. H τέχνη λοιπόν είναι σημαντική και ιδιαίτερα σε δύσκολους καιρούς».
Συμβαίνουν πολλά στις μέρες μας. Κάποιους τους απασχολούν, κάποιους όχι. Κάποιοι δακρύζουν, αγανακτούν και είναι έτοιμοι για δράση, κάποιοι άλλοι δεν νοιάζονται καθόλου. («Τι με νοιάζει εμένα αν ο διπλανός μου δεν έχει να φάει; Εγώ είμαι μια χαρά»).
Μερικές από τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν οι δώδεκα μετανάστες οι οποίοι πέθαναν στο Αιγαίο σε μια προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν «ένα καλύτερο αύριο» στην Ελλάδα. Ανάμεσα στους νεκρούς και παιδιά.
Επίσης, μια γυναίκα 40 ετών πέθανε στην πόλη μας τη Λάρνακα, λόγω ασιτίας, αφήνοντας ορφανό το πεντάχρονο παιδάκι της. Οι εικόνες που είδαν το φως της δημοσιότητας από αυτή την τραγωδία έκαναν κάποιους να δακρύσουν, ακόμη και να νιώσουν ενοχές που μια γυναίκα ζούσε ανάμεσα μας κάτω από αυτές τις άθλιες συνθήκες.
Κάποιοι άλλοι όμως, βγήκαν σε απογευματινές εκπομπές και λίγο πολύ είπαν «καλά να πάθει, αφού ήταν ξένη».
Είναι γενονός, πως δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Κάποιοι είναι άνθρωποι, κάποιοι υπάνθρωποι, κάποιοι ανθρωποειδή και κάποιοι είναι άνθρωποι-τέρατα.
Δεν είσαι ότι δηλώσεις. Είσαι ότι αποδεικνύουν οι πράξεις σου, οι σκέψεις σου, τα συναισθήματα σου.
Η ποίηση λοιπόν, θα είναι χαζή για τους ορθολογιστές και για τους ανάπηρους συναισθηματικά.
Αλλά, θα είναι βάλσαμο για τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με ψηλό E.I (Emotional Intelligence).
Στις απάνθρωπες εποχές ενός μολυσμένου συστήματος, κάποιοι θα καταφεύγουν στην ποίηση και στις τέχνες για να βρουν παρηγοριά, ενίοτε και δύναμη ντυμένη με έμπνευση.
Το πιο κάτω ποίημα είναι του Τόλη Νικηφόρου, “Τα Αναρχικά”, από το 1979.
«Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά,
πίσω απ’ τις στάλες της βροχής,
ένα πολύχρωμο κόσμο.
Κρύβω μέσα μου ένα παιδί,
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στο χειμώνα.
Ένα παιδί με δρακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε,
για το λουλούδι που μαράθηκε.
Για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή.
Κρύβω μέσα μου ένα παιδί,
με τρύπιο παλτό,
που λαχταράει κάστανα,
την γειτονιά και τους φίλους,
την άνοιξη που θαρθεί.
Kρύβω μέσα μου ένα παιδί,
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει.
Κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο,
που θά ‘θελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του.”
Υ.Γ Αφιερωμένο σε όσους είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Αφιερωμένο σε όσους υποφέρουν για οποιοδήποτε λόγο.
Και αφιερωμένο σε εκείνον, που πριν ένα μήνα περίπου μου είπε ότι δεν πιστεύει στην ποίηση (και άλλα πολλά)….
