Της Γιώτας Δημητρίου
Θυμάμαι εκείνη την γριούλα στην Αστόρια της Νέας Υόρκης που άκουγε κάθε μέρα αδιάκοπα ένα παλιό τραγούδι της Βίκης Μοσχολιού. «Δεν ξέρω πόσο σ αγαπώ, δεν ξέρω πόσο σ αγαπώ, μέτρο δεν έχει η αγάπη…είναι απ΄τον ήλιο πιο ψηλά, είναι απ΄τον ήλιο πιο ψηλά…», έξω από ένα ελληνικό περίπτερο κοντά στον σταθμό στην Ditmars. Μόλις τελείωνε το τραγούδι, αυτή ξαναγύριζε την κασέτα απ’ την αρχή.
Αρχικά το θεώρησα γελοίο «Όλοι τρελοί σε αυτή την πόλη….» έλεγα στην Ελένη ενώ τρώγαμε σε ένα 24ωρο diner λίγο πιο κάτω από το σημείο που βρισκόταν η γριούλα.
Δεν είχα αντιληφθεί την τραγικότητα πίσω από αυτό το “αλλόκοτο σκηνικό”….
Μια μέρα αποφάσισα να ρωτήσω τον Έλληνα περιπτερά, τι συνέβαινε με αυτήν, ποια ήτα η ιστορία της και αν είχε “σώας τας φρένας”.
Ο ΄Ελληνας περιπτεράς σαν να χάρηκε με την ερώτηση μου: «Από το ‘70 είναι εδώ. Έφυγε από κάτω (Ελλάδα), τα μάζεψε και ήρθε στη Νέα Υόρκη, λόγω ερωτικής απογοήτευσης στην πατρίδα. Single είναι ακόμα…», είπε κοροϊδευτικά και με ύφος λες και ανακοίνωνε άλφα άλφα κουτσομπολιό και ανέμενε μπράβο. Κι ενώ αυτός περίμενε να σχολιάσω, να πω κάτι, βούρκωσαν τα μάτια μου και βγήκα έξω.
Σταμάτησα μπροστά της και ήθελα (είχα ανάγκη) να της πω συγνώμη. «Συγνώμη που δεν κατάλαβα πόσο πόνο κουβαλάς, για μια….αγάπη».
Δεν είπα τίποτα, την κοιτούσα ενώ αυτή ήταν χαμένη σε ένα δικό της κόσμο, με ένα βλέμμα όλο αδιαφορία. Κατάλαβα. Ήταν εκείνη η χαρακτηριστική αδιαφορία που αποκτάς όταν πάψει να σε ενδιαφέρει ο κόσμος ολόκληρος, όταν πάψει να σε ενδιαφέρει η ζωή, όταν τα λογικά σου ταξιδεύουν με οδηγό τον πόνο, σε άγνωστα σύμπαντα, όταν τίποτα δεν σε κρατά στη ζωή….Κατάλαβα. Τα είχα διαβάσει όλα αυτά σε βιβλία, σε καλά λογοτεχνικά βιβλία. Κατάλαβα. Όσο μπορούσα, κατάλαβα.
Θυμάμαι εκείνη την γριούλα στην Ditmars κάθε φορά που ακούω αυτό το παλιό ελληνικό τραγούδι «δεν ξέρω πόσο σ αγαπώ, δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ, μέτρο δεν έχει η αγάπη, είναι απ΄τον ήλιο πιο ψηλά, είναι απ΄τον ήλιο πιο ψηλά και δεν την φτάνει μάτι…ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα, κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά, κι έγινε σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα…». 
Και αναρωτιέμαι αν είναι μαγκιά να μένεις κολλημένη σε μιαν αγάπη, ή αν είναι μαγκιά να προχωράς, όταν ο άλλος σε εγκαταλείπει.
Αν οι ήρωες είναι αυτοί που θυσιάζουν την ζωή τους για μία ιδέα, ένα σκοπό, τότε ποια είναι η διαφορά ενός ήρωα από αυτή την γριούλα που έμεινε κολλημένη, «θυσιάζοντας» την ζωή της, σε μια αγάπη; (Που ποιος ξέρει αν άξιζε ή όχι).
Θυμάμαι εκείνη την γριούλα στην Νέα Υόρκη κάθε φορά που λέω πως δεν υπάρχει αγάπη. Και σκέφτομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν για πάντα, άρα υπάρχει αγάπη. Και άμα υπάρχουν άνθρωποι και αγάπη άρα υπάρχει ακόμα ελπίδα. Τώρα πως βγαίνει ένα τόσο αισιόδοξο μήνυμα από μια τόσο θλιβερή ιστορία, αυτό μόνο ο αγαπημένος μου καθηγητής φιλοσοφίας, ο Σωτήρης, θα μπορούσε να το εξηγήσει, ο οποίος μας έλεγε πως μέσα από τα τραγικά βγαίνουν και γελοία και αισιόδοξα…..
Θυμάμαι εκείνη την γριούλα να ακούει ακατάπαυστα το ίδιο τραγούδι και να είναι αφοσιωμένη στα λόγια του τραγουδιού λες και πρώτη φορά τα άκουγε, λες και ήταν ζήτημα ζωής θανάτου οι στίχοι….
Θυμάμαι εκείνη την γριούλα και σκέφτομαι πως εγώ δεν κατέληξα σαν αυτήν όταν με εγκατέλειπαν οι άντρες που θεωρούσα πως ήταν «η αγάπη της ζωής μου».
Δεν κόλλησα ποτέ πάνω από κανένα ραδιόφωνο, ούτε ξενιτεύτηκα για έναν άντρα. Μετά τα ερωτικά τραύματα ενός χωρισμού πάντα συνέχιζα να ζω με την ελπίδα πως θα ξαναγαπήσω.
Εγώ δεν έκτισα τον κόσμο μου ολόκληρο γύρω από καμιά μεγάλη μου αγάπη….Κανένας άντρας δεν έγινε το σύμπαν και η ζωή μου.
Μήπως τελικά καμιά μου αγάπη δεν ήταν αρκετά μεγάλη;
Μήπως τελικά οι μεγάλες αγάπες είναι αυτές που δεν σου δίνουν περιθώρια να ξαναγαπήσεις και να ξαναφτιάξεις την ζωή σου;
Δεν ξέρω, δεν με έμαθε η ζωή, ποιες είναι οι μεγάλες και σπουδαίες αγάπες.
Εμένα οι αγάπες πάντα γλιστρούσαν μέσα από τα χέρια μου. Μακροχρόνιες, σημαντικές, σπουδαίες, μεγάλες ή μικρές αγάπες, που πάντα κάπως τελείωναν.
Κι εγώ μετά τα κλάματα, το πόνο και την θλίψη, ξαναέβρισκα τον εαυτό μου κι ονειρευόμουν την επόμενη μου αγάπη.
Όταν θυμάμαι λοιπόν την αγαπημένη μου Νέα Υόρκη, μέσα στα πολλά που τριγυρνούν στο μυαλό μου είναι και η γριούλα στην Ditmars….
Και ξέρω πως ποτέ δεν πέρασε από το θολωμένο της μυαλό πως η στάση της έχει γίνει σύμβολο αγάπης σε μια ρομαντική καρδιά, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Υ.Γ Πιστεύω, αληθινά πιστεύω, πως οι σπουδαίες αγάπες είναι αυτές που δεν σε αφήνουν να ξαναγαπήσεις. Αυτές που ακόμα και όταν σε εγκαταλείπουν, σε κρατούν αιώνια δέσμιο τους. Οι σπουδαίες αγάπες. Αυτές που δεν συμβαίνουν συχνά. Οι σπουδαίες αγάπες, σαν αυτή της γριούλας στην Ditmars που δεν ήξερε πόσο τον αγαπούσε γιατί μέτρο δεν έχει αγάπη, αλλά η αγάπη της ήταν πιο ψηλά από τον ήλιο και δεν την έφτανε μάτι. Οι σπουδαίες αγάπες, που είναι δυο σταλαγματιές από την ίδια βρύση, ξέρετε, αυτές που σπάνια συμβαίνουν, στις μέρες μας.
