Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Κι ενώ πίναμε τον καφέ μας στο Cubic Art Cafe Bar στη Λάρνακα με τον Στέλιο Μουσαρή μου ρίχνει την ατάκα που πάντα καταφέρνει να ανεβάζει την αδρεναλίνη μου : «έχω μια ιδέα, αν σε ενδιαφέρει να την κάνουμε μαζί….να σου πω;»
Γουρλώνω τα μάτια, κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ (το αγαπημένο μου μέρος στο Cubic, oι καναπέδες στα δεξιά μόλις μπεις μέσα στο χώρο) και του απαντώ με παιδικό ενθουσιασμό «πες μου».
Αρχίζει λοιπόν να μου μιλά για το project “Humans of New York”, το οποίο δεν γνώριζα (μα που ζω; Δημοσιογράφος γυναίκα!) και να μου δείχνει φωτογραφίες στο διαδίκτυο.
Το “Humans Of New York” φωτογραφίζει κόσμο που ζει στην Νέα Υόρκη και δίπλα γράφει μια κουβέντα τους. Τυχαίος κόσμος,από τους δρόμους της Μητρόπολης του κόσμου, τυχαίες κουβέντες, πολλές φορές ατάκες.
«Τι λες να κάνουμε κάτι παρόμοιο και για την Κύπρο; Εγώ να βγάζω τις φωτογραφίες κι εσύ να είσαι στο κομμάτι των ερωτήσεων».
Το ταλέντο του Στέλιου στις φωτογραφίες το επιβεβαιώνουν η καλλιτεχνική του προσωπικότητα αλλά και οι φωτογραφίες του που έχουν λάβει μέρος σε έκθεση στην Νέα Υόρκη και κάποιες που έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικό φωτογραφίας στο Λονδίνο. Από την άλλη, η ιδέα να μιλάμε με τυχαίο κόσμο και να μοιράζονται μαζί μας ατάκες, κουβέντες, ενίοτε και συμβουλές μου άρεσε.
Άλλωστε δεν πίστευα ποτέ ότι οι σημαντικοί άνθρωποι είναι κατ’ ανάγκη αυτοί που «πουλούν» στα ΜΜΕ (ηθοποιοί, τραγουδιστές, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, κ.α).
Πάντα είχα την πεποίθηση ότι το «σημαντικός άνθρωπος» δεν σχετίζεται με πτυχία και επαγγελματική καταξίωση, αλλά με την καλλιέργεια της προσωπικότητας και αυτή έχει να κάνει με τον άνθρωπο και τον χαρακτήρα του. Το μυαλό και την καρδιά του. Ή αλλιώς, το I.Q και E.I του. Που βεβαίως πολλές φορές διαμορφώνεται ανάλογα με την πανεπιστημιακή και κοινωνική μόρφωση, αλλά όχι πάντα.
Κι αυτό το λέω εγώ που αν με ρωτήσεις ποια ήταν η πιο σπουδαία συνέντευξη που πήρα στην δεκάχρονη καριέρα μου, δεν θα αναφέρω τα εκκωφαντικά ονόματα (Dr Irvin Yalom, Paolo Coelho, Neale Donald Walsch, Peter Joseph κ.α) αλλά κάτι άσημους όπως πχ ο ακτιβιστής Raymond Charles Dell στο Λονδίνο, που με έκαναν να παραλύω μπροστά στη καλοσύνη, δράση, αντιλήψεις, κοσμοθεωρίες και γνώσεις τους.
Έτσι λοιπόν συμφωνήσαμε με τον Στέλιο Μουσαρή να ξεκινήσουμε αυτό το project, με τίτλο “Human Beings of Cyprus”, στο Skala Times.
H πρώτη μας προσπάθεια έγινε την Κυριακή.
Η βροχερή μέρα δεν κατάφερε να μειώσει τον ενθουσιασμό μας. Μέσα στις βροχές, δυο τρελοί περπατούσαν μπροστά από την Πιαλέ Πασά και σε άλλα σημεία της Λάρνακας ρωτώντας περαστικούς διάφορες ερωτήσεις.
Το αποτέλεσμα;
Η Αλίκη από την Γεωργία να μας εκμυστηρεύεται πως μετά από 19 ολόκληρα χρόνια στη Κύπρο ακόμη νιώθει ξένη, αφού οι Κύπριοι με την συμπεριφορά τους δεν την αφήνουν να αισθανθεί αυτό τον τόπο δικό της.
Η 85χρονη Δήμητρα να μας μιλά για την κόρη της και τον γαμπρό της που μαζί με το μικρό τους παιδάκι χάθηκαν στον πόλεμο του 1974 ενώ τα άλλα δυο τους παιδιά κατάφεραν να διαφύγουν και να σωθούν.
Στο παραλιακό μέτωπο των Φοινικούδων κοντά στο Κάστρο της πόλης συναντήσαμε τον κύριο Σάββα. Τον ρωτήσαμε ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του «η μέρα που παντρεύτηκα, το 1957…» μας είπε και τα μάτια του βούρκωσαν. «Είστε ακόμη αγαπημένοι;» ρώτησα. Με κοίταξε, μετά έριξε ένα βλέμμα στη θάλασσα «την έχασα πριν δυο χρόνια», απάντησε….. Όταν ένας 60χρονος λέει πως η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του ήταν η μέρα που παντρεύτηκε, τότε μπορεί κανείς να υπολογίσει το μέγεθος της αγάπης του για την σύζυγο του.
Άγνωστοι και άγνωστες, θα μοιράζονται μαζί μας κουβέντες, ενίοτε και όνειρα, σαν την Μani και το αγόρι της Sukhvinder, από την Ινδία, που δήλωσαν ότι το όνειρο τους είναι να εξασφαλίσουν βίζα για να μπορέσουν να πάνε στον Καναδά.
Κάπως έτσι θα είναι το “Human Beings of Cyprus” που εγκαινιάζουμε σήμερα στο Skala Times.
Πλάσματα της Κύπρου. Που δεν κοιτάμε αν η ταυτότητα τους είναι Κυπριακή ή ξένη. Πλάσματα που μοιράζονται το ίδιο νησί με εμάς και κουβεντιάζουν μαζί μας για σημαντικά και ασήμαντα, για σοβαρά και αστεία, μας μιλάνε για όνειρα, μας δίνουν συμβουλές, μας διηγούνται ιστορίες τους…..κι όλα αυτά σε μια ατάκα, σε μια πρόταση, σε μια παράγραφο.
Πλάσματα που μπορούν να μας εμπνεύσουν.
Εύχομαι να αγαπήσετε τη νέα μας στήλη / project.
Εμείς πάντως το απολαμβάνουμε, γιατί τελικά τις καλύτερες ιστορίες τις γράφει η ζωή και τις πιο όμορφες ατάκες τις λένε οι απλοί άνθρωποι, οι καθημερινοί, αυτοί που ζουν ανάμεσα μας.
Human Beings of Cyprus λοιπόν!
Υ.Γ Η φωτογραφία της στήλης είναι αφιερωμένη στους πρώτους αυτούς ανθρώπους που έλαβαν μέρος στο “Human Beings of Cyprus” και στον φίλο μου τον Στέλιο Μουσαρή (πλέον και συνεργάτη)
