Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Η αγαπημένη μου ερωτική ιστορία… Χωρίς πρόσωπα, χωρίς κόκκινες καρδούλες και ροζ συννεφάκια αλλά άκρως ρομαντική και μπορώ να πω ιδεαλιστική. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι, κάθε χολιγουντιανός σεναριογράφος ερωτικών κομεντί που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να την έχει υπόψη του πριν ξεκινήσει να γράψει τις ανείπωτες και βασανιστικές περιπέτειες του αψεγάδιαστου ζευγαριού της ιστορίας του!Θα προσπαθήσω να αποδώσω την πιο όμορφη ιστορία όσο πιο απλά γίνεται γιατί αλλιώς, αν την στολίσω και την γαρνίρω με τις δικές μου σαχλαμάρες θα χάσει την ομορφιά της.
Ο αρχαίος μύθος λοιπόν λέει πως κάποτε οι άνθρωποι ήμασταν στρογγυλοί, κολλημένοι πλάτη με πλάτη ο ένας στον άλλο. Είχαμε τέσσερα πόδια, κι άλλα τόσα χέρια, δύο γεννητικά όργανα, δύο κεφάλια με πρόσωπα όμοια μεταξύ τους, το ένα απέναντι στο άλλο, με τρόπο που και οι δύο αυχένες ήταν κολλημένοι από την πίσω τους πλευρά. Βέβαια, κάποιοι από αυτούς τους «διπλούς» ανθρώπους ήταν συνδυασμοί άντρας- γυναίκα, δύο γυναίκες ή δύο άντρες. Ωστόσο, ποτέ δεν είχε δει το ένα πρόσωπο προς το άλλο, εφόσον ήταν πλάτη με πλάτη κολλημένοι. Όμως με πλήρη συντονισμό, ενστικτώδη συνεννόηση και εσωτερική επικοινωνία, οι πρωτόγονοι αυτοί άνθρωποι, είχαν αναπτύξει τεράστια δύναμη στην ταχύτητα και την αντοχή.
Αυτό δεν άρεσε στον Δία, γιατί η αλαζονεία των ανθρώπων αυξανόταν και φοβόταν ότι οι θεοί θα έχαναν σύντομα την εξουσία που ασκούσαν πάνω τους. Έτσι, για να τους αποδυναμώσει, τους έκοψε στη μέση και τους διασκόρπισε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από τότε (μέχρι και σήμερα) ο καθένας από εμάς, για να γιατρευτεί ψάχνει το κομμάτι που του λείπει, αναζητεί να βρει το άλλο του μισό, την «αδελφή ψυχή» κι από ΔΥΟ να γίνει ΕΝΑ πάλι όπως το ορίζει η αρχαία ανθρώπινη φύση του…
Κάποιοι ψάχνουν να βρουν το άλλο ήμισυ, θηλυκό ή αρσενικό, ανεξαρτήτως του δικού τους φύλου. Έτσι ερμηνεύει η αρχαία ιστορία μας τον έρωτα αλλά και την ομοφυλοφιλία, δείχνοντας ότι ο αγνός, ο αληθινός έμφυτος έρωτας δεν ξεχωρίζει φύλο: δύο αρσενικά ή δύο θηλυκά ή ένα αρσενικό- ένα θηλυκό. Η ουσία είναι μία: Η συνάντηση των δύο τους μεταβάλλει σε ΕΝΑ, αυτό το ένα που έπλασε η φύση και διαχώρισε ο Δίας φοβούμενος τη δύναμή του! Και αφού βρουν ο ένας τον άλλο, κρατιούνται σφιχτά σαν κουβάρι αξεδιάλυτο, σα μια σφαίρα έτσι που να γίνουν και πάλι στρογγυλοί όπως ήταν κάποτε στην πρώιμη τους φύση. Έτσι ερμηνεύεται… η αγκαλιά!
Ψάχνουμε λοιπόν, για να εξιλεωθούμε από την βαριά τιμωρία του Δία, αναζητούμε, από έμφυτη κι ενστικτώδη ανάγκη για να βρούμε τη γαλήνη γιατί μόνο έτσι θα ησυχάσει, θα ολοκληρωθεί η ψυχή μας. Είναι κάποιοι που το έζησαν και έμειναν γι αυτόν και μόνο τον λόγο στην ιστορία: ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο τάδε και ο δείνα κι άλλοι τόσοι. Από την άλλη είναι κάποιοι, που πιθανότατα θεωρούν τον όμορφο αυτό μύθο μια χαζομάρα ενός ρομαντικού κουτού κι ονειροπαρμένου μυαλού! Ή κι εκείνοι (τι κρίμα!) που βλέπουν τον έρωτα ως χαρτάκια χρηματικής αξίας και δύναμης και μ΄αυτά πλαγιάζουν κάθε βράδυ, αφήνοντας το άλλο τους μισό να ψάχνει στα πέρατα του κόσμου μένοντας τελικά χωρίς την άθλια αγκαλιά τους και τον εαυτό τους ανήμπορο να βρει την ολοκλήρωση…
Επιβάλλεται να αναφέρω ότι ο μύθος αυτός είναι καθαρά ελληνικός, γράφτηκε από τον Πλάτωνα στο βιβλίο του «Συμπόσιο» και υποθετικά τον μύθο αυτό εξιστόρησε, όπως γράφει ο Πλάτωνας, οΑριστοφάνης σε συνάντηση που έγινε και θέμα ήταν ο έρωτας. Συμπληρώνω απλά, την ερμηνεία που έδωσε ο Σωκράτης στο συμπόσιο αυτό για το φύση του έρωταγιατί πολύμ΄ αρέσει!
Διάλογος του Σωκράτη με τη Διοτίμας (ιέρεια- ιεροφάντης):
«Τι λοιπόν, είπα, να είναι ο Έρως; Θνητός;». «Κάθε άλλο». «Αλλά τι τότε;». «[…] είναι, είπε, κάτι ανάμεσα στο θνητό και στο αθάνατο». «Δηλαδή τι, Διοτίμα;». «Μεγάλος δαίμονας, Σωκράτη». Γιατί κάθε δαιμονικό είναι ανάμεσα στο θνητό και το αθάνατο»
Πλάτων«Συμπόσιον». Μετάφραση Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλου
Και συμπληρώνω, με αφορμή τον πιο πάνω διάλογο, το ερώτημα του Σεφέρη στο ποίημά του «Ελένη»- «Τι είναι θεός, τι μη θεός και τι τ΄ανάμεσό τους;»- ίδιο ερώτημα ίδια απάντηση: ΔΑΙΜΟΝΑΣ. Εμένα πάντως με ικανοποιεί και με κάνει να χαμογελάω σε πολύ «σκούρες» μέρες.
ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΜΑΣ «ΔΑΙΜΟΝΕΣ» ΛΟΙΠΟΝ!
