Γράφει ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους
Αγαπητοί φίλοι γεια σας και χαρά σας. Πρώτα απ’όλα οφείλω να σας πω ποιος είμαι και τι ζητάω. Ονομάζομαι Ανδρέας Θεμιστοκλέους (απλή συνωνυμία…) και είμαι ένας φρεσκοκουρεμένος (κυριολεκτικά) συμπολίτης.
Η παρουσία μου εδώ, δεν έχει σκοπό ούτε στόχο την αυτοπροβολή αλλά ούτε και «γλυκανάλατες» αρθρογραφίες. Μερικές φορές ίσως να εκφράσω κάποιους από εσάς, ενώ μερικές άλλες φορές, ίσως και να θυμώσω κάποιους από εσάς. Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι η στήλη «Με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες» (γίγαντες και ανθρωποφάγοι δηλαδή) δεν έρχεται για να χαϊδέψει αυτιά και δεν θα αυτολογοκριθεί. Τα κειμενάκια που θα παρελαύνουν κάθε Παρασκευή από εδώ, θα έχουν ως περιεχόμενο (κυρίως) τα απλά καθημερινά τερτίπια κάθε καλικάντζιαρου, που ζει και δρα εδώ, στο νησί της αντεπανάστασης. Ο καλικαντζιαρισμός λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συνονθύλευμα κοινωνικοπολιτικών χαρακτηριστικών που παρουσιάζονται σε έξαρση και αφθονία στην Κύπρο της κρίσης. Ρατσισμός, ωχαδερφισμός και αμορφωσιά, είναι τα τρία κυριότερα. Ρατσισμός προς ότιδήποτε το διαφορετικό, ωχαδερφισμός για κάθετι, και αμορφωσιά ακόμη και στα βασικά. Ας το αφήσω προς το παρόν μέχρι εδώ. Θα επανέλθουμε όμως λίαν συντόμως.
Στο δια τάυτα λοιπόν. Η κρίση που βιώνουμε, είναι οικονομική, είναι πολιτική, είναι και κοινωνική. Ανεξαρτήτως άποψης ή προσέγγισης για τα αίτια αλλά και τις όποιες προτάσεις εξόδου από αυτήν, ένα είναι το δεδομένο. Η κρίση αποτελεί, άμεσα ή/και έμμεσα, τον κύριο άξονα γύρω από τον οποίο περιστρεφόνται όλες σχεδόν οι σκέψεις και πράξεις μας. Συνειδητά ή μη. Κατά συνέπεια, όλοι μας λίγο ή πολύ, έχουμε ή αρχίζουμε να σχηματίζουμε μια άποψη για την κρίση. Γενικά και ειδικά. Πού το πάω; Σε όλες τις περιπτώσεις όπου ένας λαός αρχίζει να αντιλαμβάνεται και να βάζει σε σειρά τα δεδομένα που τον αφορούν, τότε, ο «αόρατος» του εχθρός βγάζει και πάλι από το συρτάρι της στρατηγικής του, έναν μανδύα. Έναν πολύχρωμο και πολύμορφο μανδύα. Ο ρόλος αυτού του μανδύα είναι να θολώσει τα ήδη γδαρμένα γυαλιά του λαού αυτού. Στην δική μας περίπτωση, αν και δεν αποκλειστικό φαινόμενο η πατρίδας μας, ο μανδύας αυτός, έχει αυτή την εποχή δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι η νομιμοποίηση της χρήσης των λεγόμενων μαλακών ναρκωτικών, ενώ η δεύτερη είναι το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας.
Γδαρμένα και θολωμένα γυαλιά; Μα φυσικά. Το γδάρσιμο προέρχεται από το άμεσο παρελθόν και έχει αρκετές εκφάνσεις. Ποιές είναι αυτές; Ο ρατσισμός προς τους «ξένους» και τα τσεκκούθκια τους. Σε ακραία μάλιστα μορφή. Μετά τι; Ααα, ναι! Οι Τουρκοκύπριοι και τα τσεκκούθκια τους. Σειρά μετά; Ααα ναι! Νέος αντίπαλος οι Δημόσιοι Υπάλληλοι. Ιδού και πάλι ο εχθρός. Έτοιμος! Αυτό ήταν το γδάρσιμο. Ποιο είναι το θόλωμα; Η απάντηση είναι απλή. Οι δύο «νέες» εν εξελίξη συζητήσεις. «Νομιμοποίηση» των «μαλακών» ναρκωτικών και φάκελλος Ομοφυλοφιλία. Ναι, ήρθε η ώρα για οριζόντια αντιπαράθεση στην βάση της κοινωνίας. Γιατί συμβαίνει αυτό άραγε; Είναι όντως ένας κοινωνικός αυτοματισμός. Μια αβίαστη, φυσική και αυθόρμητη εξέλιξη; Δεν νομίζω. Ο καθένας από εμάς μπορεί, σχετικά εύκολα, να ανατρέξει σε διεθνές επίπεδο και να εξετάσει το χρονικό πλαίσιο εντός του οποίου, ζητήματα σαν και αυτά, άρχισαν να μπαίνουν (κυρίως από ΜΜΕ και άλλα λεγόμενα κοινωνικά σύνολα) στον δημόσιο διάλογο. Πάντα μα πάντα, αυτό συμβαίνει σε περιόδους έντονης πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής. Δηλαδή, σε στιγμές όπου μεγάλες ομάδες ανθρώπων αρχίζουν να παρουσιάζουν (έστω και σε υποτυπώδη βαθμό), μια μορφή πολιτικής συνειδητοποίησης. Με άλλα λόγια, όταν ελλοχεύει η πιθανότητα του μέσου ανθρώπου, να αρχίσει να βγάζει συμπεράσματα για τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα μιας συγκεκριμένης προβληματικής, τότε, αντανακλαστικά σχεδόν, έρχονται στην επιφάνεια της καθημερινότητας, τέτοια ζητήματα. Σοβαρά ζητήματα, αλλά όχι άμεσα. Ζητήματα όμως που μπορούν σε καθοριστικό βαθμό, να αλλάξουν τα δεδομένα. Να πάνε την συζήτηση και το μυαλό του μέσου ανθρώπου αλλού. Επιτυχάνοντας έτσι, με «συνοπτικές διαδικασίες» ένα ιδιότυπο “mindcontrol”, το οποίο εξασφαλίζει σε αυτόν που το εφαρμόζει, να ελέγξει την κατάσταση προς όφελος του.
Ασφαλώς, η άποψη που επιγραμματικά αναλύεται πιο πάνω, δεν μπορεί παρά από το να έχει και αντίλογο. Πιθανόν και πολύ έντονο.
Ωστόσο, ο σκοπός αυτής της στήλης όπως είπαμε είναι να αμφισβητήσει και γιατί όχι, να προκαλέσει. Ο πρωταρχικός στόχος βέβαια είναι να προβληματίσει…
Αυτά για σήμερα. Μέχρι την άλλη Παρασκευή, υγεία να έχουμε και καλά να περνάμε χάλια να γίνονται!
Y.Γ1: Να έχουμε ξεκάθαρο στο μυαλό μας ότι: Η αστική ηθική δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μορφή λεπτής ταξικής ειρωνίας. Που αναφέρομαι στο σύνδρομο της καλπάζουσας φιλανθρωπολαγνίας.
Υ.Γ 2: O Bertrand Russell, έλεγε πως “…οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι, όχι ηλίθιοι. Γίνονται ηλίθιοι με την εκπαίδευση…”. Αφιερωμένο εξαιρετικά στον κ. Δημήτρη Γεωργιάδη και το πρόσφατο του άρθρο στην εφημερίδα «Πολίτης».
Υ.Γ 3: Αν και σε όλα υπάρχουν εξαιρέσεις, η ομοφοβία είναι η ανωμαλία και όχι η ομοφυλοφιλία.
Y.Γ 4: Κι ο Βάρναλης μας το ’χε πει, χωρίς καμιά περιστροφή, “στης Χούντας το αλισβερίσι, λεύτερο ήταν το χασίσι, ΠΟΤΕ ο λαός να μην ξυπνήσει…”.
