Γράμματα αναγνωστών για την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου
Αγαπημένε,
οι επίμεμπτες συμπεριφορές σου και τα ένα σωρό ψέματα που αράδιασες στο δρόμο μου ακόμη στοιχειώνουν την ζωή μου.Στα μάτια κάθε «νεας αγάπης» βλέπω εσένα και τρέχω μακριά.
Με κατάντησες ανάπηρη συναισθηματικά και διαπαιδαγώγησες λάθος την καρδιά μου.
Με οδομαχίες ο έρωτας προσπαθεί να σπάσει τον πάγο με τον οποίο ψυχρά θωράκισε η λογική την ψυχή μου. Μα ο έρωτας ενδοτικά παρατάει τη μάχη και φεύγει, σκληρό καρύδι η λογική, την σκληραγώγησε ο πόνος, δεν μπορεί να τα βάλει μαζί της.
Πονάω ναι. Ακόμα. Μετά από τόσα χρόνια χωρισμού.
Η αδιανέμητη αγάπη που εγκλωβίστηκε στη καρδιά μου σε κατηγορεί. Η λύτρωση είναι η συγχώρεση μα δεν είναι μεγαλείο για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις. Αδυνατώ οιχτρά να σε συγχωρέσω.
Σαν σήμερα, 14 Φλεβάρη, μου είχες κάνει πρόταση γάμου, την οποία διάλυσες με ένα χωρισμό λίγους μήνες αργότερα.
Η λύση για μένα ήταν η φυγή μακριά από την χώρα που μας φιλοξενούσε και τους δυο, την πατρίδα μας, και η λησμονιά. Μα τίποτα δεν είναι εύκολο όταν η ψυχή θρηνά.
Αν πέσει το γράμμα αυτό στην αντίληψη σου, θυμίσου τα φοιτητικά μας χρόνια και τους όρκους σου, σε κάποια στενά σοκάκια που είχαν το “όνομα” σου….
Σε μια από τις γιορτές του Αγίου Βαλεντίνου που είχαμε περάσει μαζί στο εξωτερικό, εδώ που σπουδάσαμε, εδώ που «μετανάστευσα» πλέον, σου είχα αγοράσει μια κάρτα και σου είχα γράψει ένα «ποίημα», από αυτά που θυμόμουν από τα μαθητικά μου λευκώματα.
Χρόνια μετά, σου ξαναγράφω το ίδιο ποίημα εδώ, σε ένα site που δεν ξέρω αν το διαβάζεις (αλλά έχει το όνομα της πόλης σου).
Χρόνια μετά εγώ μοιάζω σαν την ηρωϊδα του «ποιήματος» αυτού…
H oποία δεν πρόδωσε ποτέ το «για πάντα».
Τα νεανικά ζευγάρια, όταμ βρίσκονται στην νιότη, όρκο δίνουνε για πάντα στην αγάπης τους την πρώτη.
Το «για πάντα» θα μου πείτε είναι φράση πλανερή, απ’ τις ψεύτικες εκείνες που κανένας δεν τηρεί.
Κι όμως, γνώρισα μια νέα που είχε κάποτε ορκιστεί το «για πάντα» σε ένα νέο κι έμεινε σ’ αυτόν πιστή.
Την παράτησε εκείνος μα αυτή δεν τον ξεχνά.
Το «για πάντα» στην καρδιά της κάθε μέρα αντηχά.
Πέρασαν χιλιάδες χρόνια και μια μέρα κάποιο δείλι μια μικρή χαρά σαν πρώτα λάμπει στα πικρά της χείλη.
«Τι συμβαίνει;» την ρωτάνε «κι έχεις σήμερα χαρά;»
«Σαν και σήμερα» τους είπε «τον πρωτόδα μια φορά».
Πέρασαν χιλιάδες χρόνια και την είδανε μονάχη να χαμογελά μια μέρα κι απορήσανε τι να ‘χει.
«Σαν και σήμερα» τους είπε «πριν από καιρό πως θα μ’ αγαπά για πάντα είπε, όρκο δώσαμε ιερό».
Κι έγειρε χαμογελώντας κουρασμένη στη βεράντα και σε λίγο η καρδιά της εσταμάτησε για πάντα!
(Kάποιοι άνθρωποι το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ το εννοούν)
“Lilian” ….
Testimonianza
