Της Γιώτας Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Θα έπρεπε νυχθημερόν να μελετούσαμε την επικείμενη λύση του Κυπριακού. Πέρα από τα όσα παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, εμεις να διαβάζαμε «πίσω από τις γραμμές».(«Read behind the lines» που λένε και οι Άγγλοι).
Αυτές τις μέρες που η λύση ψήνεται για να σερβιριστεί στο μοιρασμένο νησί της Αφροδίτης, εμείς θα έπρεπε να κοιτούσαμε τον Πενταδάκτυλο και να υψώναμε το ανάστημα της μνήμης και της γνώσης.
Ευλαβικά, με ψυχραιμία να μας ένοιαζε (πραγματικά και σοβαρά) το μέλλον του τόπου μας, που θα ορίσει τις ζωές τις δικές μας και των αγέννητων μας παιδιών.
Θα έπρεπε όλοι να ασχολούμασταν μ’ αυτό το ζήτημα ή τελοσπάντων να βρισκόταν στην κορυφή της λίστας των όσων κουβαλάμε στο μυαλό μας.
Για να μην «μπουν στην πόλη η οχτροί» και εμείς να ακούμε «να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα».
Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω απ’ αυτό το καζάνι με τους περισσότερους που σήμερα αντί να τους απασχολεί η επικείμενη λύση του Κυπριακού νοιάζονται για άλλα χίλια δυο.
Η αλήθεια είναι πως η λύση (η οποία προβλέπεται να έρθει σύντομα) «βασανίζει» περισσότερο τον Ομπάμα και γενικά τους Αμερικανοβρετανούς παρά εμάς τους ντόποιους. (Και αν σου ακούγομαι υπερβολική, χαρακτηριστικό για το οποίο με κατηγορούν συχνά, επέτρεψε μου να σε ρωτήσω: εσύ πότε συζήτησες σοβαρά το θέμα της λύσης του Κυπριακού, τις τελευταίες 4 μέρες;)
Ανησυχώ. 
Και φοβάμαι, μην «μπουν στην πόλη οι οχτροί» και εμείς «γελάμε σαν τα παιδιά» (όπου “οχτρός” βλέπε συμφέροντα κατά των Ε/Κ και Τ/Κ, δηλαδή συμφέροντα κατά του λαού της Κύπρου).
Τις προάλλες με πήρε τηλέφωνο μια από τις κολλητές μου «ξέρεις ποια είναι η λύση;» με ρώτησε.
«Όχι, για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω μελετήσει, αλλά έχω ζητήσει από ένα φίλο να μου στείλει σχετικά links, βασικά το παιχνίδι είναι γεωπολιτικο, επίσης οι Αμερικανοβρετανοί ανησυχούν για τις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας και….» πριν ολοκληρώσω την πρόταση η φίλη μου με διέκοψε με ένα δυνατό γέλιο. «Τι λες; Εγώ μιλώ για την λύση στο θέμα που συζητούσαμε πριν για τους άντρες…αυτό εννοούσα».
Έσκασα και συζητήσαμε για μισή ώρα το θέμα «άντρες, σχέσεις» και όλα τα συναφή.
Όμως, πέρα από τα καθημερινά, σοβαρά και χαζά, πέρα από την περιβόητη οικονομική κρίση (που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με όποια λύση του Κυπριακού), πρέπει να γνωρίζουμε ότι η λύση του Κυπριακού δεν αφορα τις ζωες μας, είναι οι ζωές μας! Η λύση του κυπριακού θα καθορίσει το χρώμα και τον παλμό του αύριου μας.
Το μέλλον λοιπόν των Κύπριων, (για όσους τουλάχιστον δεν σκοπεύουν να μεταναστεύσουν εκτός νησιού) διακυβεύεται σήμερα.
Αμερική, Βρετανία, και άλλες δυνάμεις έχουν την «έγνοια» της Κύπρου.
Εμείς; Αναρωτιέμαι…..
—————————————————————————-
Υ.Γ Ένα από τ’ αγαπημένα μου βιβλία είναι «Τα Συντροφικά Τραγούδια» του Γιάννη Ρίτσου. Το πιο κάτω είναι απόσπασμα από το «Δωδεκάλογο της Γ’ Μαραθώνιας Πορείας» :
Βαδίζω με τη σκέψη στη Κύπρο.
Βαδίζω για την Ειρήνη, και μάχομαι
για την ειρήνευση στο αγαπημένο μας νησί,
για την αρμονική διαβίωση των δύο κοινοτήτων,
για την αδέσμευτη Ανεξαρτησία – Αυτοδιάθεση- Ένωση.
Αρνούμαι κάθε ιδέα διχοτόμησης,
κάθε παζάρεμα για «ανταλλάγματα»,
κάθε σκέψη για για ομόσπονδο κράτος.
Οι Κύπριοι δε ζητούν παρά να ‘ναι
ελεύθεροι σαν άνθρωποι και σαν λαός.
Ζητούν
ν ‘ αποστρατικοποιηθεί το νησί και να γίνει δεσμός ειρήνης
με τους γύρω λαούς.
Και τους τ’ αρνιούνται
οι ιμπεριαλιστές κι οι Τούρκοι σωβινιστές.
Όμως οι λαοί είναι μαζί τους.
Μαζί τους κι η ιστορία.
Κι εμείς μαζί ως το τέλος πιστοί.
Βαδίζω για την Κύπρο. Κι η Κύπρος βαδίζει μαζί μας.
