Γράφει ο Χρήστος Τούβε
(Από την ωραία Θεσσαλονίκη)
Email: touve30@gmail.com
Ένα συναίσθημα κενό, αντικατοπτρίζει τον κόσμο μου όλο.. Είπες πως θα’ρθεις με το πρώτο πρωινό.. τρένα express και αν επέρασαν απ’την καρδιά μου.. Πάλι δρομολόγιο θ ΄αλλάξω, μα εισητήριο που θα βρω. Έτσι είναι η καρδιά μου..διαδρομές μοναχικές,τις πληρώνει ακριβά για καιρό. Έτσι φτιάχνουν με μελάνι τ’ ονειρά μου, ζωγραφιές που ξεβάφουν με νερό. Σε ομίχλη με γυρνάς και σταθμό, μόνο για σένα έφτιαξα. Αυτά που δεν είπες και αυτά που δεν έκανες, στο τέλος δεν θα στα χαρίσουν.Θα στα χρεώσουν, αυτό να θυμάσαι. Εγώ σε περίμενα εκεί όμως.Όρθιος και μουχλιασμένος από το κρύο.Όρθιος και πικραμένος στην στάση.Στο σταθμό.Στο γνωστό σημείο που λαχταρά η καρδιά των ανθρώπων. Εκεί που δεν χρειάζονται τυμπανοκρουσίες.Εκεί που οι διθύραμβοι δεν έχουν καμμιά ουσία στο άκουσμα των παλμών.Σιωπηλά όλα, μα έντονα τριγύρω τα συναισθήματα ξεπροβάλλουν.. Έτσι έρχεται η αγάπη, σιωπηλή μέσα στο κρύο.Αθόρυβη μέσα στην ομίχλη και τρυπώνει τόσο εύκολα μέσα μου διάολε.. Η αγάπη ήρθε στο σταθμό να μου πει, πως θ’ αργήσεις.Να μου πει ότι δεν θα έρθεις σήμερα.Ούτε αύριο.Ούτε την άλλη εβδομάδα.Μα έτσι δεν γίνεται συνήθως; Όταν χτίζεις τον σταθμό σου, δίπλα σε ράγες αυτά έχει η ζωή.Όταν χτίζεις την αγάπη δίπλα σε πέτρες, να τον περιμένεις τον λιθοβολισμό.Όχι γιατί το αξίζεις, αλλά γιατί έτσι είναι η ζωή διάολε. Το τρένο το εκτιμάμε γιατί μία φεύγει, μία έρχεται..Τον σταθμό όμως κανείς, γιατί είναι σταθερός και σίγουρος στις διαθέσεις των καιρών.Όσο και αν πονάει η σημερινή σου απουσία από εδώ, θα σκουπίσω τα δάκρυά μου και θα γυρίσω σπίτι μου.Τουλάχιστον εκεί μέσα έχει αντικείμενα που με σέβονται και που με αγαπούν. 
Έχει τοίχους και πράγματα κάθε λογής, που ακούν τις πίκρες μου για σένα που πάλι δεν ήρθες, ενώ εγώ έβαλα τα καλά μου. Πάγωσα μέχρι να φανείς.Ξάφνου το τηλέφωνο χτυπάει.Μία γνώριμη φωνή αντηχεί.. Άργησες αλλά θα έρθεις κάποια στιγμή..Να σε περιμένω μου είπες.. Ξέρεις σήμερα στο σταθμό, πήρα μία απόφαση.Τους ανθρώπους που καρτερικά σε περιμένουν δεν τους στήνεις.Τους αποθεώνεις γιατί είναι το πιο μεγάλο σου κοινό. Τώρα αλλάζω κάλτσες, γιατί πάγωσαν τα πόδια μου.. Α!Στην φτέρνα μου υπολογίζεις..κατάλαβα! Μάλλον θα απογοητευθείς.. Γιατί τον Αχιλλέα, τον έδιωξα την ώρα που μου έκλεινες την πόρτα στον σταθμό.. Τώρα αδυναμίες δεν θα βρεις για να τρυπώσεις.. Γιατί την ώρα που έφευγα σήμερα από τον σταθμό, δεν κοίταξα πίσω και έτσι δεν άφησα καμμία υπόσχεση για το μέλλον.
