Φυτεύω λουλούδια στις γλάστρες και τα απογεύματα τρώω γλυκό του κουταλιού.
Γράφω κάπου κάπου και κανένα ποίημα…
Περπατώ στην γειτονιά και μιλώ με τις γριούλες που είχαν καιρό να με δουν –λένε.
Τις νύχτες κάθομαι στο μπαλκόνι και περιμένω κανένα αστέρι να πέσει. Και όταν δεν δω κανέναν διάττων αστέρα λέω πως δεν πιστεύω σε αυτά.
Τα πρωινά ξυπνώ με κέφι και πίνω ένα λατρεμένο τσάι γιασεμιού που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια (με τα γιασεμιά στην γειτονιά της γιαγιάς μου).
Ναι, χωρίσαμε, το θυμάμαι.
Πόνεσα, ναι το θυμάμαι….
Μα η ζωή είναι πολύ όμορφη για να χαλάει για ένα και μόνο άντρα που δεν κατάφερε να σ’ αγαπήσει.
Η ζωή είναι πολύτιμη για να την εξουσιάζει μία και μόνο ψυχή που δε σε εκτίμησε όσο άξιζες.
Η ζωή είναι θείο δώρο και είναι αμαρτία να την ξοδεύεις σ’ έναν έρωτα που σε πλήγωσε, σ’ εγκατέλειψε και απέδειξε πως δεν ήταν έρωτας τελικά.
Ναι, χωρίσαμε και τραβήξαμε διαφορετικούς δρόμους.
Ναι, πόνεσα.
Μα αγόρι μου, από τις γλάστρες μου ακόμα ξεπηδούν οι γαρδένιες και ακόμα η κουζίνα μου έχει γλυκό του κουταλιού και ακόμα ο ήλιος λάμπει…..
Χάθηκες από την ζωή μου, μα δεν χάθηκε η ζωή μου.
Ακόμα ζω και η ζωή, να το ξέρεις, είναι γλυκιά.
Χαιρετίσματα πολλά…..
Βεατρίκη Δ.