Της Γιώτας Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Τι να γράψει κανείς σε μια στήλη ενός διαδικτυακού περιοδικού που ΔΕΝ είναι πολιτικό; Πώς να καταπιαστείς με οτιδήποτε άλλο όταν οι εξελίξεις δίπλα σου τρέχουν σαν τυφώνας σε χολιγουντιανή ταινία; Πώς να μην αναφερθείς στα επεισόδια έξω από τη βουλή και στις περιβόητες ιδιωτικοποιήσεις; Πώς να μην σχολιάσεις το μέλλον που προδιαγράφεται ζοφερό και πως να μην γράψεις για τις χιλιάδες οικογένειες που κρίνεται το αύριο και η αξιοπρέπεια τους στο βωμό των ιδιοτελών πολιτικοοικονομικών αποφάσεων κάποιων;
Έχω την πεποίθηση ότι ζούμε κι εμείς τις δικές μας κρίσιμες μέρες της ιστορίας, σαν τους ήρωες (αφανείς αλλά και γνωστούς) του Β’ Παγκοσμίου πολέμου…
Ακόμα κι αν κάποιους δεν τους επηρεάζει η οικονομική κρίση, ακόμα και αν κάποιοι με τον trendy χιτώνα του απολιτίκ πιστεύουν πως «τίποτα δεν τρέχει, αυτά είναι για τους φανατικούς της πολιτικής», δυστυχώς τα γεγονότα είναι μεγαλύτερα από τις πιθανές μικρές μας αντιλήψεις.
Τις τελευταίες μέρες διαβάζω και πάλι φιλοσοφία, διαβάζω κάποια από τα βιβλία που μας είχε εισηγηθεί ο καθηγητής φιλοσοφίας Σωτήρης Θεοχαρίδης. Ανάμεσα στα βιβλία και ο «Σιντάρτα» (ένα Ινδικό παραμύθι) του Έρμαν Έσσε.
Γι αυτούς λοιπόν που έχουν αντιληφθεί την μέγα αλήθεια ότι η αλλαγή για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο θα έρθει μόνο μέσα από τη γνώση, ο Έρμαν Έσσε λέει «Να είσαι όμως προσεκτικός, εσύ που διψάς για γνώση, μπρος στο πλήθος των απόψεων και τη διαμάχη των λέξεων».
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το πλήθος των απόψεων και η διαμάχη των λέξεων είναι έντονα χαρακτηριστικά της εποχής που διανύουμε. Γράφω εγώ tweets υπερ των υπαλλήλων της ΑΗΚ έξω από τη βουλή, την ίδια ώρα γράφει ο άλλος βρισιές επειδή «μας άφησαν χωρίς ρεύμα». Με πιο γνώμονα χτίζεται η άποψη που διαβάζεις; Το κοινό καλό και το αύριο μας ή το δικό μου προσωπικό καλό αγνοώντας τις πιθανές συνέπειες για το αύριο και για τους άλλους; Τι διαμορφώνει την άποψη μου; Το συμφέρον μου και η ιδιοτέλεια ή η ανιδιοτέλεια και το καλό των πολλών;
Ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά που γίνονται σήμερα στο τόπο μου;
Έχω διαβάσει και «έχω δει το έργο» και σε άλλες χώρες και με εφόδια τις γνώσεις αντιλαμβάνομαι το παιχνιδι που εκτυλίσσεται στη πολιτικοοικονομική σκακιέρα ή μιλώ επειδή θέλω «να την πω» στους πολιτικούς μου αντιπάλους έστω κι αν δεν ξέρω τι λέω; Μέχρι που φτάνει το επίπεδο μας όταν κανουμε πολιτικές συζητήσεις;
Στην εφημερίδα του Υπουργού Χάσικου, στη διαδικτυακή της μορφή όπου καταγράφονται συζητήσεις κάτω από τα άρθρα, διάβαζα για τα γεγονότα έξω από τη βουλή. Ένας «κύριος» αποκάλεσε την κοπέλα που συζητούσε μαζί του «αγάμητη» επειδή διαφωνούσε με τις τοποθετήσεις του. Αυτό είναι το πολιτικό μας επίπεδο! Διαφωνείς; Οκ, δεν θα τεκμηριώσω την δικιά μου άποψη, απλά θα σε βρίσω και έτσι θα επιδείξω πόσο «πιο έξυπνος» είμαι.
Το έχω βιώσει «το άθλημα» με τις βρισιές και το…. «επίπεδο πατώματος» στις διαδικτυακές πολιτικές συζητήσεις που παραπέμπει σε άξεστους, γελοίους και λούμπεν. Δε παλεύεται η ψυχική κούραση σε τέτοιες συζητήσεις. Καλύτερα block – unfriend και ας επιδείξουν «εξυπνάδα» αλλού, με βρισιές και «υφάκι»…..
Είναι δύσκολοι οι καιροί.
Ούτε με την απαξίωση θα πάμε μπροστά («δεν ασχολούμαι με την πολιτική»), ούτε με τους φανατισμούς και σίγουρα ούτε με γνώμονα το προσωπικό μας συμφέρον και μόνο.
Μπροστά σ’ ένα καλύτερο αύριο θα πάμε μόνο με τις γνώσεις και μόνο με γνώμονα το καλό των πολλών και των αγέννητων μας παιδιών.
Μπροστά σε καλύτερες μέρες θα πάμε μόνο με γνώμονα εκείνους του στίχους του Γιάννη Ρίτσου «εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε παρά μόνο εκείνο που δεν σέβεται τον άνθρωπο».
Είναι βέβαια δύσκολο να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο. Αλλά, τα πράγματα μπορούν να γίνουν ευκολότερα αν ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας…. «Αλλά από που ν’ αρχίσω; Ο κόσμος είναι τόσο τεράστιος, θ’ αρχίσω με τη χώρα που γνωρίζω καλύτερα, τη δική μου. Η χώρα μου όμως είναι τόσο μεγάλη! Θα ‘ταν καλύτερα ν’ αρχίσω με την πόλη μου. Η πόλη μου όμως είναι κι αυτή μεγάλη. Θα ‘ταν καλύτερα ν’ αρχίσω με το δρόμο που μένω. Όχι: με το σπίτι μου. Όχι: με την οικογένεια μου. Δεν πειράζει, θ’ αρχίσω με τον εαυτό μου». (Ελάι Βίζελ, «Πύρινες Ψυχές»).
Ο εαυτός μας όμως θα γίνει καλύτερος αν αρχίσει να ενδιαφέρεται για τους γύρω του, για να μην πάθουμε σαν τον
Γερμανό Πάστορα Martin Niemoller ο οποίος έγραφε το 1937: «Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γιʼ αυτό δεν μίλησα.Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν».
Υ.Γ1 «Ο άνθρωπος έχει φτάσει να ελέγχει όλες τις άλλες μορφές ζωής γιατί χρειάστηκε μεγαλύτερο χρόνο για ν’ αναπτυχθεί. Αν χρειαστεί ακόμα περισσότερο χρόνο, και ξοδέψει πιο συνετά, αυτό το χρόνο, ίσως μάθει να ελέγχει και να ξαναφτιάχνει τον εαυτό του» (Γουϊλ Ντουράντ «Η ιστορία της φιλοσοφίας»).
Υ.Γ2 Αύριο Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου στις 5 το απόγευμα διοργανώνεται κινητοποίηση έξω από τη Βουλή στη Λευκωσία κατά των μέτρων λιότητας της Τρόϊκας και κατά των ιδιωτικοποίησεων.
