Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
ΕΥΤΥΧΙΑ- «ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ- ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ- ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ»
Εγώ ψάχνω, εσύ ψάχνεις, αυτός ψάχνει… Όλοι σε ένα ανελέητο κυνηγητό- κρυφτό.
Αγοράζω όλων των ειδών τα ρούχα: σε όλες τις ποιότητες, ποσότητες, χρωματισμούς. Απ΄όλα έχει ο μπαξές. Επειδή τα χρειάζομαι; Όχι. Για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου; Όχι. Για να κάνω επίδειξη; Και πάλι ΌΧΙ. Απλά για να γεμίσω κενά. Εσωτερικά κενά που δεν αντιλαμβάνομαι κιόλας πολλές φορές. Αγοράζω, αγοράζω, αγοράζω- χαίρομαι μόνο τη στιγμή που τα κρατώ στα χέρια μου, άντε και την πρώτη φορά που τα φοράω. Και κάθε φορά που τα βλέπω, η λάμψη τους χεράκι- χεράκι με το αίσθημα της χαράς ξεθωριάζουν. Άρα…. πρέπει να αγοράσω κι άλλα. Πάμε τώρα στα παπούτσια….σε όλες τις ποιότητες, ποσότητες, χρωματισμούς. Ξανά από την αρχή- κύκλος (ποτέ δε συμπάθησα αυτό το σχήμα: πολύ με ταλαιπώρησε στο σχολείο στη γεωμετρία και το κυριότερό του ελάττωμα- δεν έχει τέλος). Πάντως μέσα στα ρούχα, τα παπούτσια, τις ζωνούλες και τις μπλουζίτσες δεν καλύφθηκαν ούτε τα κενά αλλά ούτε βρέθηκε η Ευτυχία.
Ο άλλος αγοράζει μικροσυσκευές και γεμίζει το σπίτι με τις πλέον αχρείαστες μικροαστικές ανέσεις. Αυτή είναι η χλιδή, η πολυτέλεια που νιώθει ότι του ανήκει γιατί στερήθηκε χρόνο δουλεύοντας υπερωρίες, γιατί δεν πήγε διακοπές ή γιατί τίποτα απ΄ ότι ζει δεν τον γεμίζει. Η αίσθηση του ανικανοποίητου κυριαρχεί και κυρίως το γεγονός ότι τίποτα δεν αναπληρώνει όσα επεισόδια έχασε από τη ζωή του. Μεσ’ τη μικρή καμαρούλα που τα φορτώνει και γεμίζει τα ράφια με κουτιά που δεν έχουν καν ανοιχτεί ασφυκτιά η Ευτυχία, οπότε ούτε εδώ βρίσκεται.
Εκείνη, αλλάζει συνέχεια το χρώμα και το κόψιμο των μαλλιών, βάφει τα ψεύτικα νύχια γεμίζοντάς τα με κάτι που λαμπιρίζει, 
φορτώνεται αρώματα τόσα που αν τα έριχνες στον Νείλο θα ξεβρώμιζε. Γεμίζει τα μάτια κάρβουνο, τα χείλια μπογιές φανταχτερέςκαι το δέρμα τεχνητό μαύρισμα. Έτσι πιστεύει πως θα έχει την προσοχή που της αξίζει. Κρίμα, ούτε σε ινστιτούτα βρέθηκε η Ευτυχία, δε συνηθίζει να συχνάζει σε τέτοια μέρη.
Μην πω για όλους τους υπόλοιπους από εμάς που αλλάζουν αυτοκίνητα, που κτίζουν μέγαρα για σπίτια ή ρίχνουν ποσά ικανά να κτιστεί χωριό στην Ουγκάντα για να «αγοράσουν» ποτά, καφέδες, τσιγάρα, ξενύχτια και κυρίως για να αγοράσουν «πρόσωπο», για να αγοράσουν «μούρη». Πάντως σε όλες τις περιπτώσεις η Ευτυχία ΑΦΑΝΤΗ.
Όλα αυτά για ναπραγματοποιηθούν χρειάζονται…. Χρήματα. Σε όλα κοινός παρονομαστής είναι η σπατάλη πόρων, το ξόδεμα. Οπότε φυσικό κι αναπόφευκτο είναι η υπερεργασία, οι υπερωρίες (όσοι από εμάς έχουμε το προνόμιο της εργασίας), ο κόπος, ο μόχθος, το τρέξιμο αλά Βέγκος. «Μα δουλεύω σκληρά για να είμαι ευτυχισμένος! Για να έχω τις ανέσεις μου! Για να έχω ένα σχετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο». Αφού την ευτυχία δεν την βρίσκεις όμως πουθενά ρε φίλε τι συνεχίζεις αυτή τη φθορά;
Όλους αυτούς τους τυπάκους, αν τους μαζέψεις μαζί έχεις συμπληρώσεις το τέλειο κοινό γι΄αυτές τις αμερικάνικες σειρές που κάθεται κάτω ο κόσμος βλέποντας του ηθοποιούς και χαζογελάει ενοχλητικά ενώ κανένας δε δίνει σημασία τους ίδιους. Γελάνε δυνατά, συγχρονισμένα, μηχανικά και κατά παραγγελία. 1,2,3 ΠΑΜΕ! 1,2,3 ΣΤΟΠ! Όταν, το θέαμα τελειώσει, βγαίνοντας έξω όλοι αυτοί οι τύποι, συρρικνώνονται, κουλουριάζονται στα παλτά τους και ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του. Όσο εύκολα λοιπόν τους βγήκε το γέλιο ακόμα πιο εύκολα τους κόπηκε.
Ανάμεσά τους κι εγώ. Πήρα τον δρόμο το δικό μου φορώντας ένα κόκκινο τσόχινο παλτό (ένα από τα πολλά στη ντουλάπα μου) πιστεύοντας ότι με το χαρωπό αυτό χρώμα θα προσελκύσω την προσοχή της Ευτυχίας έστω κι αν ήταν βράδυ πια. Σταμάτησα κάπου για μια μόνο στιγμή. Ήταν σαν να πάτησα το Pause σε όλο το κυκεώνα που με κυκλώνει, με πνίγει, με εξουθενώνει. Μια ξανθωπή, ταλαιπωρημένη κοπελιά, σκουρόχρωμα ντυμένη, με ζωηρά ωστόσο μάτια που άστραφταν από συμπυκνωμένη τελειότητα μου ψιθύρισε… «Δεν είναι χαμένη η Ευτυχία… εμείς δεν τη βρίσκουμε με την απληστία και την αχορταγία μας». Ξύπνησα! Ξύπνησα;
Ο Πλάτων είχε πει ότι δεν πρέπει να συγχέουμε το αίσθημα της χαράς με την κατάσταση της Ευτυχίας. Η χαρά έχει πρόσκαιρο, προσωρινό χαρακτήρα. Η ευτυχία έχει διάρκεια γιατί πηγάζει από τις πράξεις μας. Ευτυχία είναι το «ευ πράττειν», να κάνεις δηλαδή το καλό, Πλάτων!…. Γι αυτό λοιπόν τα μάτια της σκουρόχρωμα ντυμένης, ταλαιπωρημένης κοπελιάς άστραφταν ….το «ευ πράττειν»!
