Το Rainzonances5 είναι η πέμπτη έκδοση του εν συνεχεία πρότζεκτ Rainzonances, το οποίο ξεκίνησε το 2008 από τον sound artist, Αντώνη Αντωνίου. Το Rainzonances5 διερευνά την ακουστική αύρα του Μέγαρου Πολιτισμού Κύπρου, ενός προγραμματισμένου έργου στο κέντρο της Λευκωσίας, το οποίο λόγω της οικονομικής κρίσης, αναβλήθηκε ή και ακυρώθηκε. Σε αυτό το χώρο, όπου μια νέα εποχή λέγεται ότι θα ανθούσε για τον πολιτισμό της Κύπρου, είναι έκδηλος ο τόνος της προσμονής και της αναστολής, ένα αίσθημα ρευστότητας και αιώρησης που οδηγεί τον περαστικό στο να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον σε ένα εξωπραγματικό επίπεδο. Πάνω από τους ευκαλύπτους, τον αυθαίρετο χώρο στάθμευσης και το περίπτερο πληροφοριών που σιγά-σιγά ξεθωριάζει, γυροφέρνει η προσδοκία και το όραμα για ένα λαμπρό πολιτιστικό μέλλον, για μια ριζοσπαστική αλλαγή. Ο χώρος είναι στοιχειωμένος από πιτσικάτες νότες βιολιού, από εκλεπτυσμένα βήματα μπαλέτου, από εξωτικούς ρυθμούς και από ηχηρές αντανακλάσεις φωνών. Ένας χώρος που φλερτάρει με την έννοια του τόπου, αλλά δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει τέτοιος, παρά μόνο σε κάποιο φανταστικό επίπεδο που παίρνει μορφή μόνο νοερά για τον περαστικό. Ένα νοερό κλίμα, ένα φανταστικό ηχοτοπίο, ένας αντικατοπτρισμός, ένας θόρυβος στο φόντο που αντηχεί την προσμονή, την πιθανότητα, τη βλέψη.
Το έργο αγγίζει επίσης κοινωνικοπολιτικές πτυχές που εμπερικλείονται στην απόφαση για τη δημιουργία του Πολιτιστικού Κέντρου, χωρίς κατ΄ ανάγκη να είναι επικριτικό επί αυτού. Πολλές από τις αντιπαραθέσεις και συζητήσεις σχετικά με το θέμα υποστήριζαν:
– Ένα τέτοιο μεγαλεπήβολο έργο φάνταζε υπερβολικό για τα κυπριακά δεδομένα, τη στιγμή που οι τέχνες και γενικά ο πολιτισμός υποφέρει από έλλειψη κονδυλίων και επιχορηγήσεων.
– Η εγκαθίδρυση του Μεγάρου θα εξυπηρετούσε μόνο μια μερίδα ανθρώπων, μια ελίτ, και η όλη διαχείρηση θα προσανατολιζόταν σύμφωνα με την αισθητική του συγκεκριμένου κοινού.
Το σενάριο του Μεγάρου Πολιτισμού, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί επίσης σαν ζωντανή εκδήλωση/μικρογραφία της κυπριακής 
κρίσης, τόσο σε ρεαλιστικό όσο και σε μεταφορικό επίπεδο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αντανακλά την υπερ-φιλόδοξη, ματαιόδοξη, ίσως και αλαζονική στάση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που ονειρεύεται ότι είναι κάτι άλλο, ότι μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη και χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση να μεταμορφωθεί σε κάτι ‘ανώτερο’. Ένας δρόμος που είναι βέβαια επικύνδυνος αφού δεν έχει μεριμνήσει πρώτα να τοποθετήσει τα θεμέλια, την κατάλληλη υποδομή που θα στηρίξει την πορεία του. Η κυπριακή κρίση ή ρήξη, αναμφισβήτητα δεν είναι μόνο οικονομική.
Το πρότζεκτ αποτελείται από 5 ξεχωριστά έργα/παρεμβάσεις που πρόκειται να γίνουν κατά τους μήνες Μάρτιο και Απρίλιο χωρίς να ακολουθείται κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα ή συνοχή. Το κοινό δεν καλείται απαραίτητα να παραστεί στο χώρο κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης, αφού η όλη ιδέα του έργου είναι να διατηρεί έναν αυθόρμητο και απρόσμενο χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, το ‘πραγματικό’ κοινό θα είναι οι τυχαίοι περαστικοί. Όλα τα έργα θα καταγραφούν και θα παρουσιαστούν στο πιο κάτω μπλογκ, το οποίο έχει δημιουργηθεί ειδικά για τους σκοπούς αυτού του έργου.
http://rainzonances5.blogspot.com/
Οι καλλιτέχνες και τα έργα
Στέλιος Καλλινίκου και Αντώνης Αντωνίου – Sonic Posters (διαδυκτυακά) (ολοκληρώθηκε)
Δημήτρης Σωτηρίου (Rock the dog) και Αντώνης Αντωνίου – Giant Ear, site specific wheat-paste poster)
Αντώνης Αντωνίου – Ambient Frequencies (site-specific ηχητική εγκατάσταση)
Μελίτα Κούτα και Χάρης Καυκαρίδης (site-specific εγκατάσταση)
Αριάνα Άλφα, Melissa Garcia-Carro + συνεργάτες – (site-specific περφόρμανς)
