Δεν νοσταλγώ πλεον συγκεκριμένες στιγμές, ούτε μελαγχολώ που δεν έχω έναν να αγαπώ.
Απεναντίας έχω πολλούς να αγαπώ και να με αγαπούν.
Πέρα απο αυτό, κάτι πιο σημαντίκο: έχω εμένα να αγαπώ και να νοιάζομαι.
Ποιος ο λόγος να νοσταλγούμε κάτι που δεν υπάρχει;
Αφού τις περισσότερες φόρες δεν γνωρίζουμε τον λόγο μελαγχολίας μας, και απλά νοσταλγούμε ένα συναίσθημα που είχαμε κάποτε. Μπορεί να είναι και το ίδιο το αίσθημα που νοσταλγούμε, τη κατάσταση που υπήρξε, αλλά αν το ψάξετε είναι που δεν έχουμε το ίδιο συναίσθημα. Πεθυμούμε τον έρωτα, το πάθος εκείνης της επόχης…όλα φαίνοντα ρομαντικά στην μνήμη, δεν είναι έτσι;
Το μυαλό μας έχει τον τρόπο να μας εξαπατά και η καρδιά μας αφού έχει τόση αγάπη να δώσει ακολουθεί την παρόρμηση.
Νοσταλγία, απο τον Ομηρικό όρο νόστος (επιστροφή στο σπίτι) και το άλγος (πόνος).
Αυτή η “επιδημία” της νοσταλγίας δημιουργεί ανακριβείς αναπαραστάσεις του παρελθόντος που προκαλούν μια έμμονη, μια λαχτάρα για την επιστροφή στο παρελθόν.
Καθώς η μνήμη μας βρίσκετα αλλού… Ηνοσταλγία χαρακτηρίζεται από τη λαχτάρα για ένα “σπίτι”, το οποίο έχει πάψει να υφίσταται ή δεν έχει υπάρξει καθόλου, ποτέ.
Είναι μια αίσθηση απώλειας και μετατόπισης και το πιο σημαντικό «μια ρομαντική σχέση που έχει ο κάθε ένας με την ίδια του την φαντασία».
Δαλιδά
