Γράφει η Σοφία Κολάνη
Helen: Γεια σου, εγώ είμαι η Helen.
Eλένη: Γεία σου. Εγώ είμαι η Ελένη
H: Είσαι καινούργια στο σχολείο μας ε…; Από πού ήρθες;
Ε: Θες να σου πω μια ιστορία;
H:Ναι αμέ!
Ε: Οι γονείς μου εργάζονταν σε μία μεγάλη εταιρεία του κράτους, είχαμε φίλους, είχαμε δικό μας σπίτι και αυτοκίνητο, ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Μια μέρα οι γονείς μου, μου ανακοίνωσαν ότι θα φύγουμε και θα πάμε σε άλλα μέρη, μακριά… Ξαφνικά δεν έχουμε τίποτα, δεν έχουμε δικαιώματα στο τόπο μας γιατί είτε μας έδιωξαν από την δουλεία λόγω της οικονομικής κρίσης, είτε μας έδιωξαν λόγω εισβολής, είτε γιατί διαφωνήσαμε με τα πολιτικά πιστεύω κάποιων. Και έτσι… από την μια μέρα στην άλλη βρεθήκαμε μετανάστες.
H: Δηλαδή, τώρα θα διαμένετε στην χώρα μας και θα ζήσετε εις βάρος μας;
Ε: Όχι, όχι… το αντίθετο, θα εργαστούμε και θα προσφέρουμε στο κράτος εδώ!
H: Και θα μείνετε εδώ για πάντα;
Ε: Νομίζω πως ναι…
H:Ώραια! Χαίρομαι πολύ! Θα πω στη μαμά μου ότι έχω αποκτήσει καινούρια φίλη…ξέρεις…θα χαρεί πολύ!
E: Σ’ ευχαριστώ που με δέχεσαι…
H: Μα δεν μπορούσα να σε αρνηθώ! Εξάλλου …. Ζωγραφίζεις τόσο ωραία…που μπορεί και να ζήλευα.
E: Λες οι υπόλοιποι να με ζηλεύουν; Γι’ αυτό δεν με κάνουν παρέα;
H: Είμαι σίγουρη. Μακάρι να μπορούσα και γω να ζωγραφίσω τόσο ωραία όσο εσύ, εγώ αν και χρησιμοποιώ και τα δύο μου χέρια είμαι τελείως ατσούμπαλη! Αλήθεια ποία είναι αυτή η μαγευτική παραλία;
E: Είναι η παραλία της Αμμοχώστου…είναι η πόλη των παππούδων μου. Ξέρεις στην χώρα μας το 1974 έγινε εισβολή και έτσι αρκετοί συμπατριώτες μου έφυγαν, ήρθαν εδώ για μια καλύτερη ζωή, είναι σίγουρο και ασφαλισμένο μέλλον…
H: Τι περίεργο! Και εμείς φύγαμε από την χώρα μας…Κι εμένα οι γονείς μου έχασαν την δουλεία τους λόγω οικονομικής κρίσης. Η κρατική εταιρεία στην οποία εργάζονταν ιδιωτικοποιήθηκε και οι γονείς μου απολύθηκαν όταν ανέλαβε το νέο αφεντικό.
E: Ναι, είναι περίεργο που οι άνθρωποι αναγκάζονται να φύγουν από τις χώρες τους και πάνε σε μέρη που τους αποκαλούν «μετανάστες» και «ξένους» λες και πρόκειται για κάτι κακό ή για κάτι που οι ίδιοι επέλεξαν επειδή το ήθελαν.
H: Η μαμά μου λέει πως κανείς δεν φεύγει από τη χώρα του αν περνά καλά, όλοι φεύγουν για ένα καλύτερο αύριο επειδή η χώρα τους «δεν του χωρά»
E: Εμένα ο μπαμπάς μου λέει πως «στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι»…Πάμε να ζωγραφίσουμε;
H: Ναι πάμε.Τι να ζωγραφίσουμε;
E: Ένα κόσμο χωρίς σύνορα και χωρίς ρατσισμό….
Υ.Γ1 21ης Μαρτίου παγκόσμιας μέρας κατά του ρατσισμού.
Ο ρατσισμός πρέπει να καταδικάζεται σε όλες τους τις μορφές είτε αφορά κοινωνικό ρατσισμό, οικονομικό, φυλετικό, πολιτικό.
Υ.Γ 2 «Οι μετανάστες είναι πολλοί. Όχι, βέβαια, στα εργοστάσιά μας.
Τις αργίες, τις Κυριακές στις πλατείες, φαίνονται πάρα πολλοί».
Του Ελβετού θεατρικού συγγραφέα, Μαξ Φρις
