Δυο νέα ταλαντούχα παιδιά, έσμιξαν τις ζωές και το ταλέντο τους και δημιούργησαν την DEC Audiovisual Photography στη καρδιά της Λάρνακας. Eργάζονται με ένα δικό τους μοναδικό τρόπο και ήδη κερδίζουν τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο Δημήτρης Χριστοδουλίδης και η σύζυγος του Ελένη Βαδουρίδου μιλούν στο Skala Times για την τέχνη της φωτογραφίας και του βίντεο, για την συνεργασία με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και για άλλα πολλά και ενδιαφέροντα.
Περισσότερα στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Της Γιώτας Δημητρίου
Παιδιά εργάζεστε εδώ στα γραφεία σας, στη καρδιά της Λάρνακας. Έχετε κάποιο δικό σας στούντιο;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ακόμη δεν έχουμε κάποιο στούντιο αφού όλες οι δουλειές μας, οι παραγωγές που κάνουμε, γίνονται έξω. Τον χώρο εδώ, τα γραφεία μας, τον δημιουργήσαμε πέρσι το καλοκαίρι όταν επιστρέψαμε από τη Θεσσαλονίκη όπου ζούσαμε μόνιμα εγώ και η σύζυγος μου, η Ελένη.
Αλλά εσύ Δημήτρη κατάγεσαι από τη Λάρνακα….
Δ: Ναι εγώ κατάγομαι από τη Λάρνακα και η Ελένη από Ελλάδα.
Μετά από τόσα χρόνια στη Θεσσαλονίκη (σπουδές και καριέρα) πόσο εύκολο ήταν να εγκατασταθείτε εδώ στη Κύπρο και συγκεριμένα στη Λάρνακα;
ΕΛΕΝΗ: Δεν συνάντησα κανένα πρόβλημα. Η ζωή μας κάνει κύκλους, κάποιοι κύκλοι κλείνουν και κάποιοι ξεκινάνε. Η απόφαση για να έρθουμε Κύπρο υπήρχε για καιρό στο μυαλό μας και κάποια στιγμή υλοποιήθηκε.
Το όνομα DEC από που το εμπνευστήκατε;
Ε: Στην αρχή ήταν τα αρχικά Δημήτρης (DE) Χριστοδουλίδης (C), δηλαδή DEC.
Στη συνέχεια έγινε «με ένα σμπάρο δυο τριγώνια» που λέμε (γέλια). Έγινε Δημήτρης (D) Ελένη (E) Χριστοδουλίδη (C). Είναι ένα εύηχο όνομα.
Δ: Η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουν μικρός έγραφα μουσικές για ταινίες, ασχολούμουν με τη μουσική και υπόγραφα με το όνομα αυτό, DEC.
Μιας και ανέφερες τη μουσική να πούμε ότι το πρώτο σας πτυχίο έχει σχέση με τη μουσική…
Ε: Ναι το πρώτο πτυχίο και των δυο μας είναι μουσικολογία, στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Αριστοτέλειο. Εκεί γνωριστήκαμε με το Δημήτρη και συνεχίσαμε με σπουδές παραγωγής, φωτογραφίας, βίντεο και εικόνας.
Κάτι βέβαια που έχει σχέση με το επάγγελμα σας τώρα.
Δ: Είμαστε audiovisual και μπορούμε να ασχοληθούμε με παραγωγές που έχουν να κάνουν με οπτικοακουστικά. Αλλά, δεν έχουμε εξοπλισμό να στήσουμε ήχο για συναυλία. Όμως κάνουμε οπτικοακουστική κάλυψη με μια ιδιαίτερη προσοχή στη μουσική κάλυψη, αν σκεφτεί κανείς ότι η μουσική οδηγεί το μοντάζ.
Δηλαδή αναλαμβάνετε μια παραγωγή και συνάμα μπορείτε να αναλάβετε και την μουσική της παραγωγής;
Δ:Σίγουρα μπορούμε να αναλάβουμε τη μουσική επιμέλεια και τη μουσική του βίντεο που θα βγει προς τα έξω. Επίσης, αν μέσα σε μια παραγωγή μας ζητηθεί η γνώμη μας για την μουσική (πχ ένα θέατρο ή ταινία μικρούς μήκους κτλ) πέρα από τη φωτογραφία και το βίντεο που είναι η κύρια ασχολία μας, μπορούμε να δουλέψουμε και στο θέμα της μουσικής.
Μέσα σε αυτό το μεγάλο φάσμα που ειδικεύεται η DEC (παραγωγές, φωτογραφία, βίντεο) με τι ασχολείστε περισσότερο;
E: Ιδιαίτερα με βίντεο και φωτογραφία. Στις διάφορες εκδηλώσεις (γιορτές, γάμοι, βαφτίσεις κ.α) συνήθως είμαι εγώ η φωτογράφος και ο Δημήτρης ο videographer, αλλά συνάμα μπορώ και εγώ να κάνω βίντεο και ο Δημήτρης φωτογραφία. Συνεργαζόμαστε, μπορεί να τύχει να αναλάβω εγώ το βίντεο και ο Δημήτρης τη φωτογραφία. Επίσης και στο editing και στο μοντάζ συνεργαζόμαστε. Μαζί συζητάμε και αποφασίζουμε τι θα βγει, τι θα μείνει, πως θα γίνει κτλ.
Λέγεται πως το μοντάζ είναι το δυσκολότερο κομμάτι μιας παραγωγής. Αληθεύει;
Δ:Είναι δύσκολο επειδή έχει δυο σκέλη: To πρώτο μέρος είναι τo τεχνικό. Να «κόψεις να ράψεις» να πετάξεις δηλαδή τα άχρηστα. Στις φωτογραφίες μπορεί από μια δουλειά (πχ γάμο που πας από το πρωί και φεύγεις το βράδυ ) να έχεις 6-7 χιλιάδες φωτογραφίες και θα πρέπει να επιλέξεις μόνο 600-700 καλές από τις οποίες θα παραδώσει τις 300-400, ανάλογα με το πακέτο που επέλεξε ο πελάτης. Το ίδιο και με το βίντεο, από τις πολλές ώρες πρέπει να μείνει ένα πεντάλεπτο Video clip και μια ώρα DVD. To δεύτερο μέρος είναι το σκηνοθετικό. Τόσο με τις φωτογραφίες όσο και με το βίντεο πρέπει να πεις μια ιστορία. Πως θα συνδυαστούν τα πλάνα, με ποια σειρά κτλ. Δεν είναι εύκολο, αλλά συμπληρώνει ο ένας τον άλλο, η Ελένη εμένα κι εγώ την Ελένη. Αλλα ναι, είναι γεγονός πως το μοντάζ δεν είναι εύκολο.
Μου ακούγονται πολλές 6-7 χιλιάδες φωτογραφίες….
Ε: Ναι, εμείς δουλεύουμε με ένα δικό μας τρόπο. Κυνηγάμε τις στιγμές. Φωτογραφίζουμε συνέχεια τις στιγμές. Τις στιγμές που θεωρούμε ότι είναι καλό να μείνουν, να αποτυπωθούν στο χαρτί. Ένα γέλιο, ένα άγγιγμα, ένα δάκρυ κτλ.
Δεν στήνουμε τον κόσμο,με την έννοια «στήσου, χαμογέλα, βάλε το χέρι σου έτσι κτλ». Θα βγάλουμε βέβαια και κάποιες βασικές στημένες φωτογραφίες (οικογενειακές κ.α), αλλά περισσότερο δουλεύουμε με τα κλικς των αυθόρμητων στιγμών με αποτέλεσμα να αποτυπώνουμε τις αληθινές αυθεντικές στιγμές. Έτσι βγαίνει πιο χαλαρός και πιο αληθινός ο άλλος.
Γι αυτό και οι επαγγελματικές σας κάρτες γράφουν πάνω photojournalism;
Ε: Nαι επειδή είμαστε μέσα στο κόσμο. Κυνηγάμε τις στιγμές που ο άλλος ούτε καν τις θυμάται και μετά που τις βλέπουν πολλές φορές συγκινούνται.
Δ: Λέγεται photojournalism επειδή στη συνέχεια παρουσιάζεις τις φωτογραφίες με ένα τρόπο σαν να λες μια ιστορία. Σαν να μιλούν οι φωτογραφίες, να λένε μια ιστορία.
E: Καμία φωτογραφία δεν είναι τυχαία, είναι όλες διαφορετικές και όλες έχουν λόγο ύπαρξης.
Δ:Πάντα και οι δουλειές των φωτογράφων που μας εμπνέουν είναι οι φωτογραφίες που είναι δυνατές, που μπορούν να πουν μια ιστορία. Είναι ο αμερικάνικος τρόπος φωτογραφίας, με αυτό ασχολούνται αρκετοί γνωστοί αμερικανοί φωτογράφοι, κυνηγάς τη στιγμή που έχει να δείξει και να πει κάτι.
Δημήτρη εσάς ποιοι φωτογράφοι σας εμπνέουν;
Δ: Υπάρχουν πάντα καλλιτέχνες που σε εμπνέουν, όχι με την αρνητική έννοια να τους αντιγράψεις, αλλά με την θετική έννοια να σε κάνουν να θες να πάρεις την κάμερα να βγεις κι εσύ για φωτογραφία. Καλλιτέχνες που θαυμάζεις τη δουλειά τους. Aν πρέπει να σου πω ονόματα θα έλεγα τον Ryan Brenizer και βέβαια και αρκετοί άλλοι που παρακολουθούμε τη δουλειά τους.
Δημήτρη ασχολείστε και με ντοκιμαντέρ. Ποια η σχέση σου με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης;
Δ: Στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είμαι εδώ και τρια χρόνια συνεργάτης σε ένα κομμάτι του που έχει να κάνει με μετάδοση live stream μέσω Πανεπιστημιακού Δικτύου στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Δεν έχω λάβει μέρος ως δημιουργός. Είμαι όμως εδώ και τρία χρόνια ο σκηνοθέτης της μετάδοσης, μαζί βέβαια με μια μεγάλη ομάδα.
Σας ενδιαφέρει η τέχνη του ντοκιμαντέρ;
Δ: Mας ενδιαφέρει πολύ για δύο λόγους: Πρώτο επειδή ζούμε στην εποχή των social media και το γρήγορο (ιδιαίτερα αυτό που καταφέρνει να διαπαιδαγωγεί όπως είναι το ντοκιμαντέρ) το θέλει ο κόσμος. Δεύτερο, επειδή για εμάς ως DEC οι δουλειές ντοκιμαντέρ θα είναι πρόκληση και θα μας βοηθήσει να μπορέσουμε να φτάσουμε σε περισσότερο κόσμο.
Στη Λεμεσό γίνεται κάθε χρόνο το Ετήσιο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ πως θα το βλέπατε να γινόταν κάτι παρόμοιο και στην Λάρνακα;
E: Θα ήταν κάτι πολύ θετικό για τους δημιουργούς, για τον κόσμο, αλλά και για την ίδια την πόλη. Μη ξεχνάς βέβαια ότι εμείς είμαστε λίγο καιρό εδώ, άρα δεν μπορώ να έχω άποψη για το αν μπορεί να διοργανώσει η πόλη κάτι τέτοιο. Αλλά σίγουρα μόνο θετικό θα ήταν, αν γινόταν.
Δ: Διαπιστώνουμε ότι υπάρχει τάση για μια αλλαγή και υπάρχουν και ταλαντούχοι άνθρωποι στη πόλη μας. Αλλά είναι κάτι που θέλει πάρα πολύ μεγάλη οργάνωση και δουλειά για να επιτευχθεί. Και ίσως να είναι αναγκαίο να υπάρξει συνεργασία με άλλους φορείς και άλλα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ για να μπορέσει να γίνει κάτι τέτοιο. Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν προοπτικές.
Πέρα από τα events (γάμους, βαφτίσεις, κ.α) που καλύπτετε έχετε σκεφτεί να κάνετε κάποια έκθεση φωτογραφίας;
Ε: Πάντα μας ενδιέφερε η καλλιτεχνική φωτογραφία και μέσα από τη δουλειά μας με τα διάφορα events προσπαθούμε να ενσωματώσουμε και το καλλιτεχνικό κομμάτι. Επίσης και το street photography μας ενδιαφέρει. Συχνά πάμε εξορμήσεις με το Δημήτρη και βγάζουμε αρκετό υλικό. Έχουμε στα σκαριά κάτι για ένα συγκεκριμένο φωτογραφικό project έτσι ώστε να γίνει και έκθεση. Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα για την ώρα. Να σου αποκαλύψω μόνο ότι έχει σχέση με τη πόλη, τη Λάρνακα. Αλλά πρόκειται για ένα μεγάλο project και επειδή τρέχουμε και με πολλά άλλα βιοποριστικά (τα βίντεο και τις φωτογραφίες εκδηλώσεων) θα χρειαστεί ακόμη ένα χρόνο για να ολοκληρωθεί. Είμαστε και άνθρωποι της λεπτομέρειας, οπόταν χρειαζόμαστε το κατάλληλο χρόνο.
Τελικά ποιος κάνει τη δουλειά; Το μάτι και η αξία του φωτογράφου ή η καλή ποιότητας φωτογραφική κάμερα;
Ε: Παίζει ρόλο η κάμερα, πρέπει να ξέρεις να την διαβάζεις γιατί είναι η προέκταση του ματιού και του χεριού σου. Αλλά, πέρα από τη κάμερα παίζει ρόλο και η εμπειρία και βεβαίως η κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορώ να είμαι απόλυτη σε τέτοια θέματα…Εξαρτάται.
Δ: Πρέπει να ξέρεις καλά τη φωτογραφική σου μηχανή που είναι –για μένα- ένα θαύμα της τεχνολογίας. Όμως αν έχεις μία πανάκριβη φωτογραφική μηχανή αλλά δεν την ξέρεις καλά δεν θα έχεις καλό αποτέλεσμα και δεν θα φταίει η φωτογραφική, αλλά εσύ. Όμως, σίγουρα δεν θα βγάλει μόνη της η φωτογραφική μηχανή καλές φωτογραφίες αν εσύ δεν το ‘χεις.
Θα έλεγα ότι η αξία της φωτογραφίας οφείλεται 50% στη φωτογραφική μηχανή και 50% στον ίδιο τον φωτογράφο. Ξέρεις, ένα πανάκριβο πιάνο δεν θα σε κάνει καταπληκτικό πιανίστα αν εσύ δεν το ‘χεις.
Τα επαγγελματικά σας όνειρα ποια είναι;
E: Το να είναι ευτυχισμένος ο πελάτης με τη δουλειά μας είναι μια ικανοποίηση για εμενα. Μου αρέσουν τα απλά, επουσιώδη και είμαι ρεαλίστρια.
Δ: To να είναι ευχαριστημένος ο πελάτης είναι για εμάς το καλύτερο συναίσθημα.
Ένα άλλο, όνειρο, που θα θέλαμε και οι δυο να πραγματοποιηθεί είναι να φτάναμε σε ένα σημείο που να μπορούμε να κλείνουμε δουλειές και στο εξωτερικό. Όχι να γίνουμε «φίρμες», απλά να έχουμε τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε μέσα από τη δουλειά μας, να γνωρίσουμε κι άλλα μέρη κι άλλο κόσμο.
Ε: Nαι, αυτό είναι ένα κοινό μας όνειρο. Το να μπορέσουμε να εργαζόμαστε και στο εξωτερικό.
Δουλειά του Δημήτρη και της Ελένης μπορείτε να βρείτε στη σελίδα τους στο Facebook: https://www.facebook.com/Decaudiovisual
DEC Audiovisual / Photo Journalism / Videography Tηλεφωνο: 24001829
