Γράφει η Άρτεμις Καζά
artemiselenikaza@ hotmail.gr
«Αφήνουμε πίσω το παρελθόν μας και κοιτάμε το τώρα και το αύριο», αυτή την συμβουλή μου την έδωσαν αρκετοί στην πορεία της ζωής μου που τελικά δεν ξέρω αν ήξεραν τι έλεγαν… γιατί εγώ να το αφήσω το παρελθόν, αυτό όμως με αφήνει; Και αν με αφήσει θεωρητικά, πρακτικά ότι έμαθα, ότι «κέρδισα» από αυτό ,είναι ακόμα εκεί… με καθοδηγεί στα θέλω μου, στα πρέπει μου και σε ότι κάνω.
Άγνωστος εγώ, άγνωστος εσύ και προσπαθώ να σε γνωρίσω. Έλα όμως που εσύ είσαι ότι έζησες και δεν μπορείς να ξεκινήσεις με ότι θέλω να ζήσουμε μαζί.
Δύο άτομα για να ταιριάξουν πρέπει απλά το παρελθόν τους, το παρόν τους αλλά και το μέλλον τους, να έχει κάποια κοινά. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν στην ηλικία των σχεδόν τριάντα να βρεις αυτό το ταίριασμα;
Δύσκολο όχι όμως αδύνατον.
Σε γνώρισα σε ένα σκοτεινό club, με υπερβολικά δυνατή μουσική. Δεν μιλήσαμε πολύ αλλά δώσαμε διαδικτυακό ραντεβού την επόμενη μέρα. Ήταν απίστευτη η χημεία που ένιωθα. Έλεγα κάτι και συμπλήρωνες αυτό που ήθελα να προσθέσω. Μάλλον ένιωθες το ίδιο. Για έναν μήνα βγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα. Ο ενθουσιασμός υπαρκτός και εμφανέστατος. Όχι για πολύ, το παρελθόν χτύπησε την πόρτα και δυστυχώς, όχι με την μορφή μιας πρώην γυναίκας που μπορείς να πολεμήσεις με ωραίες στιγμές, αλλά με απωθημένα που δεν σε αφήνουν να χτίσεις.
Η ζωή είναι επιλογές… κάποιοι πάνε μπροστά, κάποιοι επιλέγουν το πίσω… κάποιοι προχωράνε και άλλοι σταματούν… εγώ προχωράω αλλά είμαι εδώ!
