Tον τελευταίο ενάμιση χρόνο προσπαθήσαμε να τον προσεγγίσουμε δυο-τρεις φορές για συνέντευξη, αλλά ήταν αρνητικός. Έλεγε «όταν θα έχω κάτι καλό να παρουσιάσω που να αξίζει τον κόπο, τότε να το κανονίσουμε» και επειδή πολλά δικά του τρέχουν αυτό τον καιρό….το κανονίσαμε. Η οποιαδήποτε συζήτηση μαζί του, παρουσιάζει πάντα τρομερό ενδιαφέρον, γέλιο καθώς και…προβληματισμό. ΟΚωνσταντίνος Λεμέσιος έχει φοβερά αναλυτικό μυαλό, ό,τι πιστεύει το τεκμηριώνει μ’ ένα εντυπωσιακά λογικό συνειρμό και διατηρεί αυτό που πάντα είχε από μικρό παιδί, που τον θυμάμαι: την δυνατότητα να μπαίνει στο μυαλό σου, αν και στην ακόλουθη συνέντευξη επιχειρήσαμε να μπούμε εμείς στο δικό του. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα αντέξεις το καυστικό, εκκεντρικό του χιούμορ. Εξαφανισμένος για αρκετό καιρό κατ’ επιλογήν, επέστρεψε πίσω με πολλές καινούργιες ιδέες.
Της Γιώτας Δημητρίου
yiota.demetriou@bristol.ac.uk
Πριν ξεκινήσουμε, πραγματικά το έχω απορία… γιατί χάθηκες; Μια εποχή ήσουν εντελώς εξαφανισμένος.
Καλά δεν είναι ότι χάθηκα κι απ’ το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα και φτώχυνε ο κόσμος. Ούτε και ότι τότε που εμφανιζόμουν, έκανα και τίποτα το ξεχωριστό. Ήμουν ένας μαθητής, αργότερα στρατιώτης και μετέπειτα φοιτητής που τραγουδούσε συμπαθητικά έντεχνο… στη Σκάλα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Εξαφανίστηκα… ήτανε μια περίοδος που ήμουν πολύ μπερδεμένος. Είχα ήδη δύο χρόνια ως φοιτητής μουσικής στην Αγγλία και δεν είχα καταφέρει να το αγαπήσω. Πιο πολύ έλεγα ότι «σπουδάζω μουσική», παρά από το να σπουδάζω πραγματικά, καθολικά μουσική. Μπήκα σε ένα Πανεπιστήμιο που ουσιαστικά ήθελε να κάνει τον σπουδαστή να ασχοληθεί με πιο contemporary πράγματα και αυτό μου ακουγότανε πολύ ξένο. Αισθητική περιορισμένων ακουσμάτων, δυσνόητο ύφος, άρα κανένα ενδιαφέρον. Βλακωδώς, βέβαια, αλλά έτσι ένιωθα. Απ’ τη μία ήταν αυτό το γεγονός, απ’ την άλλη άρχισα να βαριέμαι τις μπουάτ (σε Κύπρο και Αγγλία) με το χιλιοπαιγμένο «έντεχνο» που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπιζόταν από τον κόσμο, καθαρά με ένα σκυλολαϊκό attitude καφρίλας. Καλούς βαθμούς δεν έπαιρνα, καλά δεν περνούσα, έπρεπε να κάνω κάτι. Έτσι σταμάτησα τα live και οτιδήποτε άλλο μου αποσπούσε την προσοχή από τον αρχικό στόχο και αφοσιώθηκα στο πανεπιστήμιο. Δυόμιση χρόνια εκτός.
Τελικά το αγάπησες;
Ναι. Άλλαξε όλος μου ο κόσμος. Ασχολήθηκα με πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, η αισθητική μου αναθεωρήθηκε και αναθεωρείται, άνοιξαν τ’ αυτιά και τα μάτια μου, έπαιρνα πολύ καλούς βαθμούς, συν το ότι ηρέμησα.
Οκ ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Από ποια ηλικία ασχολήθηκες με τη μουσική και με ποια αφορμή;
Να σου πω, αν και δε νομίζω ότι ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον αναγνώστη. Άργησα να ασχοληθώ σοβαρά με τη μουσική. Παρακολουθούσα μαθήματα κιθάρας, όπως τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία των δώδεκα και βαριόμουν κλασικά, όπως βαριέται ένας δωδεκάχρονος, που το μόνο που θέλει είναι να παίξει στην γειτονιά. Υπήρχαν αρκετά ερεθίσματα κυρίως επειδή η μητέρα μου είναι μουσικόφιλος αλλά, υπαρκτή αφορμή με την έννοια της ώθησης σε αυτόβουλη αναζήτηση, όχι. Καμία σχέση.
Και πώς ξαφνικά σου τράβηξε το ενδιαφέρον σε σημείο που στο μέλλον αποφάσισες να ακολουθήσεις και επαγγελματικά αυτό τον κλάδο;
Τα μαθητικά bands στο γυμνάσιο βέβαια. Το θυμάμαι σαν μια αλυσίδα. Στην αρχή ενθουσιάζεσαι που μπορείς, τέλος πάντων όπως μπορούσες τότε, να παίξεις ένα τραγούδι που ακούς και σ’ αρέσει στο ραδιόφωνο. Μετά ο ενθουσιασμός της συνεργασίας με τους υπόλοιπους συμμαθητές σου και στο τέλος η ανταπόκριση που παίρνεις από τον κόσμο. Αν υποθέσουμε ότι αυτό το ενδιαφέρον ξεκίνησε από τα δεκατέσσερα, μέχρι τα δεκαοκτώ ήμουν εντελώς απορροφημένος. Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου τότε, να ακολουθεί κάτι άλλο.. αν και πρέπει να πω ότι, η αντίληψη που είχα για την μουσική τότε, δεν νομίζω να έχει ιδιαίτερη σχέση με το πώς την αντιλαμβάνομαι σήμερα.
Που και τι έχεις τελειώσει;
Πήρα Bachelor of Music, τελειώνοντας το Goldsmiths University of London. Σύνθεση κυρίως. Film scoring, orchestration, composition.
Τι ακριβώς κάνεις; Αν μπει κανείς στο soundcloud σου ( https://soundcloud.com/constantinos-lemesios ) ακούειδιάφορα πράγματα. Ότι έχεις μέσα στο προσωπικόsoundcloudείναι δικά σου; Πώς θα παρουσίαζες τον εαυτό σου; Ξέρω ότι διδάσκεις…
Με εξαίρεση το Journey i, στο οποίο έκανα την ενορχήστρωση, όσα υπόλοιπα κομμάτια είναι κρεμασμένα στο προσωπικό soundcloud είναι δικά μου. Θα ήθελα να ανεβάσω κι άλλα, καινούρια κομμάτια κυρίως κινηματογραφικά, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ επειδή λαμβάνουν μέρος ή θα λάβουν μέρος σε φεστιβάλ και απαγορεύεται η δημοσίευση. Δεν ξέρω αν πρέπει να μπει κάποια ταμπέλα. Γενικά ψάχνω διάφορα που έχουν σχέση με μουσική. Μ’ αρέσει γενικά η σύνθεση είτε μοντέρνων δικών μου κομματιών είτε όταν αφορά ταινία, film scoring. Κυρίως γράφω μουσική για ταινίες μικρού μήκους. Επίσης η παραγωγή, το στούντιο και η επεξεργασία ήχου είναι τομείς που μ’ ενδιαφέρουν. Μ’ αρέσει το live performance ως τραγουδιστής, το live looping.
Όταν λες μοντέρνων κομματιών τι εννοείς; Τι είδος γράφεις δηλαδή;
Πάλι είναι αυτό το θέμα της ταμπέλας. Δεν ξέρω αν έχει καμιά ουσία να μπει. Συνήθως τα κομμάτια μου έχουν στοιχεία rock μουσικής, πολλά στοιχεία ηλεκτρονικής και πάρα πολλά strings, που παραπέμπει στο film scoring. Δεν ξέρω, ίσως ηλεκτρονικό rock, με psychedelic elements. Δεν ξέρω πώς ακριβώς να το προσδιορίσω.
Πώς γράφεις μουσική, τι είναι αυτό που σε εμπνέει; Το συναίσθημα τι ρόλο παίζει στη δημιουργία;
Χμ… δεν το πολυβλέπω έτσι να είμαι ειλικρινής. Εξ’ ορισμού δεν είναι ίσες και όμοιες οι περιπτώσεις. Προτάσσω πρωτίστως την γνώση και πάρα πολύ την αισθητική. Είναι περιπτώσεις που πρέπει να γράψω μουσική. Σε μια κινηματογραφική ταινία παράδειγμα, έχεις ξεκάθαρο οδηγό, την εικόνα! Αυτό από μόνο του, είναι ουσιαστική έμπνευση. Πρέπει να ενισχύσεις και να τονίσεις αυτό που βλέπεις. Δεν μπορείς να περιμένεις το συναίσθημα σε όλες τις περιπτώσεις. Αν δεν έρθει; Τι θα πεις; Συγγνώμη, «εμάχουμουν να έβρω το συναίσθημα αλλά εν χασιμιό»; Όταν νιώθω πράγματα και μου βγαίνει να γράψω, που αυτό προφανώς δεν συμβαίνει κάθε μέρα, ούτε και κάθε χρόνο, τότε ναι το συναίσθημα είναι λογικό να υπάρχει. Επαναλαμβάνω όμως δεν είναι μονά ζυγά, συναίσθημα. Δεν… δηλαδή… Είναι σαν… μια καμπύλη Γκάους ρε παιδί μου. Στην μια άκρη υπάρχουν οι εντελώς συναισθηματίες – drama queen (it’s a fact, no need to apologize), στην άλλη οι μαθηματικά προσκείμενοι παίχτες (σε καμία περίπτωση να μην εκληφθεί ως μομφή), και κάπου στη μέση ο συνδυασμός. Κάπου στη μέση νομίζω ότι είμαι, ή τέλος πάντων κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου. Δεν ξέρω μπορεί να κάνω και λάθος.
Στην μέχρι στιγμής κουβέντα που κάνουμε, διακρίνω έντονο το χαρακτηριστικό της λογικής. Δεν είναι σύνηθες αυτό, πόσο μάλλον για καλλιτέχνη. Απαντάς πολύ μετρημένα και νιώθω έντονα ότι το ύφος σου είναι χαμηλών τόνων. Μου κάνει εντύπωση, δεν μπορώ να μην το σημειώσω.
Εμ.. δεν απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα αυτό που λες, αλλά ούτε έχει και καμιά σχέση με την αλήθεια όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό. Η μουσική είναι επιστήμη από όποια πλευρά και να το δεις. Άρα απαιτεί και λογική! Εννοείται ότι προσκαλεί, εμπεριέχει κι άλλα στοιχεία όπως το συναίσθημα, η λεπτότητα, η ευκρίνεια κ.τ.λ, αυτά όμως δεν αναιρούν την λογική. Γι’ αυτό άλλωστε είναι η πιο δημοφιλής, ξεχωριστή τέχνη… αλλά καταλαβαίνω αυτό που λες, όντως μερικές φορές το νιώθω ότι γίνομαι αρκετά τετράγωνος. Γενικά θέλω η σκέψη που κάνω να έχει ένα ορθολογισμό για να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται. Δεν το καταφέρνω πάντα αλλά το προσπαθώ. Τώρα όσον αφορά το χαμηλών τόνων.. ναι φαίνεται ότι δεν είμαι loud, αλλά αυτό ισχύει περισσότερο στις σχέσεις μου με τον «έξω» κόσμο και ειδικότερα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν ποστάρω φιλοσοφίες, ή σοβαροφανή πράγματα, ούτε και ποστάρω κάθε μέρα. Δυο φορές θυμάμαι να ξέφυγα στην «διαδικτυακή» μου ζωή και δεν κέρδισα κάτι, μάλλον έχασα. Στην προσωπική μου ζωή όμως είμαι αρκετά έντονος, control freak, και πολύ dominant με ιδιαίτερα– όπως λέει και ο Μπογδάνος – οξύ βιτριολικό χιούμορ (ΟΚΑΑΑΥΥ Peanut). Οπότε αυτό το κάνει από μόνο του λίγο πιο δύσκολο για τους «μέσα».
Χα χα χα χα φοβερή φιγούρα ο Peanut!
Ο Μπογδάνος να δεις! (Γέλια)
Προηγουμένως ανέφερες το live looping. Μίλησε μας λίγο γι’ αυτό. Είσαι από τους πρώτους που το έκαναν στην Κύπρο. Σίγουρα είσαι ο πρώτος που το έκανε στην Λάρνακα.
Σίγουρα ΔΕΝ είμαι από τους πρώτους που το έκαναν στην Κύπρο. Υπήρχαν αρκετοί πριν από μένα. Επίσης δεν ξέρω αν είμαι ο πρώτος που το έκανε στην Λάρνακα αλλά ακόμα κι αν είμαι, το θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει, είναι γιατί η Λάρνακα πάντα, να έρχεται τελευταία. Δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχει ταλέντο ή παιδεία σ’ αυτή την πόλη. Για την ακρίβεια πιστεύω το ακριβώς αντίθετο, ότι δηλαδή η Λάρνακα έχει πολύ ταλέντο. Απλά δεν ξέρω αν τα άτομα που ασχολούνται με την τέχνη και θέλουν να πειραματιστούν με κάτι τέτοιο, φοβούνται ότι δεν θα έχουν καμία ανταπόκριση. Προσωπικά δεν με ένοιαζε αν είχε ή όχι. Στην Λεμεσό ο Στέφανος (σ.σ Γεωργιάδης) το κάνει από το 2008, στην Λευκωσία έχουν γίνει τρία loop festival, πάμε για το τέταρτο. Τώρα το πώς ξεκίνησα…καιρό έβλεπα διάφορους καλλιτέχνες κυρίως σε Αγγλία που ασχολούνταν με το αντικείμενο. Καλλιτέχνες όπως ο Bernhoft, ή ο Yoav μου είχαν κεντρίσει τρομερά το ενδιαφέρον. Θυμάμαι έβαζα βίντεο του Bernhoft στο youtube, τον έβλεπα και παλάβωνα κυριολεκτικά και εννοείται ότι τον έβριζα (γέλια). Έτσι ασχολήθηκα.
Το live loopingείναι ένα από τα πρότζεκτ που ασχολείσαι. (Η αφορμή για την αποδοχή της συνέντευξης ήταν για να ακουστούν τα διάφορα πρότζεκτ που λαμβάνει μέρος). Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτά. Ξέρω ότι είσαι και σε τουλάχιστον μια μπάντα. Τους TEASE. Ποιοι είναι οι The Tease και τι ακριβώς κάνουν;
Είμαι σε δύο μπάντες αλλά αφού με ρώτησες για τους The Tease ας ξεκινήσουμε μ’ αυτούς. Ήθελα να κάνω ένα cover band που να αφορά το ευρύτερο κοινό. Τα δικά μου ακούσματα, οι δικές μου προτιμήσεις αφορούν συγκεκριμένο κοινό. Δεν είναι κομμάτια δηλαδή που είναι εύκολο να τύχουν ευρείας αποδοχής, λαμβάνοντας υπόψη και τον περιορισμένο πληθυσμό και αγορά της Κύπρου. Οπότε ήθελα να συμβεί αυτό, την ίδια στιγμή όμως να ικανοποιεί και εμένα. Να μπορεί δηλαδή αφενός να μου κρατά μουσικά το ενδιαφέρον, αφετέρου να περνώ καλά, να χαίρομαι δηλαδή που το κάνω και να με κάνει καλύτερο, πιο έμπειρο, κυρίως στο θέμα performance. Έτσι πήρα την πρωτοβουλία προσεγγίζοντας την Άνθη Πάσιη και τον Αντρέα Βασιλείου αρχικά (οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα θετικοί) και ακολούθως τον Πέτρο Κκάλλη. Το σχήμα ολοκληρώθηκε με τους Nektario Cassar και τον Εdward Alexander Rodriguez. Τα κύρια χαρακτηριστικά των Tease είναι ο ρυθμός και η ενέργεια με playlist funky /pop/rock. Ο ακροατής μπορεί να ακούσει από Michael Jackson, Bruno Mars, Anouk μέχρι Muse, Red Hot Chili Peppers, Queens of the Stone Age, αλλά και νεότερους καλλιτέχνες όπως οι John Newman και James Arthur. Επίσης επειδή με ρωτούν, το playlist μας δεν έχει ελληνικό στίχο. Είναι καθαρά ξένο ρεπερτόριο.
Και… ποιες είναι οι αντιδράσεις μέχρι στιγμής;
Έχω την εντύπωση θετικές. Κάναμε πέντε συναυλίες οι τρείς ήταν sold out, παίξαμε στο Legion Run που ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία, γενικά νομίζω θετικά. Θέλει όμως συνεχή προσπάθεια, δουλειά και στομάχι.
H άλλη μπάντα που ανέφερες;
Είναι το τρίο των mïndset που ασχολείται περισσότερο με πιο trip hop, experimental πράγματα. Ο Χρίστος Χριστοφή παίζει κιθάρες και μπάσο, η Κατιάνα Ζαχαρίου φωνητικά και πλήκτρα και εγώ κιθάρες λούπες και φωνητικά. Το playlist έχει από Massive Attack, Radiohead, Portishead, μέχρι CocoRosie, Tricky αλλά και δικά μας πράγματα πιο αυτοσχέδια. Προσπαθούμε όταν έχουμε μια ιδέα να την βάζουμε κάτω, να την αναλύουμε και να δουλεύουμε επάνω της πριν αυτή «ηλικιωθεί» και γίνει μια αραιωμένη έκδοση της αρχικής ιδέας. Κατά καιρούς έχουμε guest μουσικούς και πολλές φορές το σχήμα γίνεται και εξαμελές για παράδειγμα.
Ακούγεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Πού μπορούμε να δούμε και τις δύο μπάντες;
Δεν παίζουμε κάπου σταθερά. Κάνουμε events κατά καιρούς. Αν κάποιος ενδιαφέρεται μπορεί να κάνει like στην προσωπική fan page στο facebookwww.facebook.com/constantinoslemesios ή για τους Tease στην www.facebook.com/theteasecyκαι να ενημερώνεται άμεσα.
Θα σου κάνω κάποιες ερωτήσεις και θέλω να απαντήσεις λακωνικά.
Αγαπημένο συγκρότημα όλων των εποχών;
Δεν θα πρωτοτυπήσω. Pink Floyd.
Αγαπημένο σύγχρονο συγκρότημα;
Radiohead.
Αγαπημένος καλλιτέχνης;
Thom Yorke.
Αγαπημένος συνθέτης;
Ου… δύσκολη ερώτηση. Clint Mansell, Beethoven, Villa Lobos.
Στους αγαπημένους καλλιτέχνες θέλω να προσθέσω και τον Jeff Buckley.
Αγαπημένο Κυπριακό συγκρότημα;
Zilla Project.
Αγαπημένο δικό σου κομμάτι;
Rats!
Μετανιώνεις για πράγματα που έκανες στην μέχρι τώρα ζωή σου;
Κάθε μέρα.
Κάθε μέρα; Δηλαδή;
(Χαμογελά) Ε… δηλαδή… είναι εύκολο να βρίσκεις χίλιες προφάσεις για πράγματα που έκανες λάθος και να λες το κλασσικό «δεν μετανιώνω για τίποτα, θα ξαναέκανα τα ίδια». Είναι ηλίθιο.
Δεν γίνεσαι σκληρός με τον εαυτό σου όμως;
Μάλλον ειλικρινής. Μόνο καλό κάνει νομίζω.
Τι έχεις να πεις γι αυτούς που σε αμφισβητούν, αν υπάρχουν;
Μπορεί να έχουν και δίκαιο.
Τι έχεις να πεις γι αυτούς που σε κατακρίνουν, αν υπάρχουν;
Να συνεχίσουν να με πεισμώνουν.
Γι’ αυτούς που ισοπεδώνουν εσένα και την δουλειά σου, αν υπάρχουν;
I nothing them.
Τι θα ήθελες να αγοράσεις άμεσα, αύριο κιόλας.
Χρόνο! Χρόνο!
Κάτι τελευταίο που θα ήθελες να πεις. 
Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Neo Kaplanis,για την σημαντική συνεργασία που έχουμε μέχρι στιγμής. Τον Παναγιώτη Νικολάου για την υπομονή του και την σπουδαία δουλειά που κάνει, τις περισσότερες φορές κάτω από πίεση και την Κατιάνα Ζαχαρίου. Έχω τυφλή εμπιστοσύνη στην αισθητική, το μάτι και την πένα της. Είναι κι άλλοι πολλοί φίλοι- συνεργάτες, αλλά με εξαίρεση τους προαναφερθέντες, οι υπόλοιποι θα μου επιτρέψουν να μην αναφερθώ ονομαστικά σ’ αυτούς, γιατί φοβάμαι μην ξεχάσω κανέναν!
Κωνσταντίνο σ’ ευχαριστώ για την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Να’ σαι σίγουρος ότι τα μάτια μας θα είναι ανοικτά, για τις καινούργιες σου δουλειές. Χαιρόμαστε να βλέπουμε διαφορετικά πράγματα στην πόλη μας.
Η χαρά ήταν δική μου. Ευχαριστώ.
INFO:
Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα http://www.lemesios.com/
Eπίσης στο facebook
για τους The Tease: www.facebook.com/theteasecy
για Λεμέσιο: www.facebook.com/constantinoslemesios
