Γράφει η Μυράντα Ορθοδόξου
Email: orth_miranda@hotmail.com
Έρχεσαι σπίτι. Αργά- απόγευμα. Μετά από (πολλές) φωνές τις μάνας σου να μαζευτείς από την αλάνα. Λίγο γδαρμένα γόνατα, λίγα τα μαλλιά σε θέση ανάτασης, σε έξαλλη κατάσταση και μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού σκέφτεσαι αυτά που άκουσες σήμερα… Το αγοράκι μου είπε: «Όταν μεγαλώσω θέλω να κάνω πόλεμο, να σκοτώνω τους κακούς». Μα εγώ δε θέλω…Σκεφτόμουν… Εγώ θέλω να ζω σε ένα σπίτι μέσα στα δέντρα, με έναν άντρα που θα με αγαπά και θα με θαυμάζει, θα τον αγαπώ και θα με θαυμάζει, τα 2-3 τρισχαριτωμένα παιδιά μας σαν αυτά των Nannys. Θα τρώμε όλοι μαζί πρωινό γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, ο σκύλος θα πηγαινοέρχεται παιχνιδιάρικα και τα γέλια μας θα ακούγονται μέχρι έξω. Και σίγουρα δε θέλω να κάνω πόλεμο. Πού θα βρω άντρα εγώ που δε θα θέλει τον πόλεμο;
Περνούν τα χρόνια, τα μαλλιά βρήκαν τη φόρμα τους με λακ όπως επιτάσσει η μόδα. Το σπίτι χάθηκε, κάπου στο υποσυνείδητο, ο πόλεμος τέλειωσε άδοξα και τώρα έχουμε άλλα θέματα. Τώρα πια, από τη μια, μας απασχολούν οι ανεκπλήρωτοι και άπιαστοι έρωτες με τις κολλητές κι από την άλλη τη θέση του πολέμου πήραν απλά οι «κοπέλες με καμπύλες», οι μηχανές, τα ποτά, οι παρέες. Όλα είναι ειδυλλιακά. Έχουμε άλλωστε πολλά χρόνια μπροστά μας.
Σήμερα… Λευκό φόρεμα, βέλο, σκούρο κουστούμι, λίγο ρύζι να πέφτει στους ώμους και λουλούδια παντού. Δεν ξέραμε και μάθαμε
ωστόσο, ότι το ρύζι κοστίζει για να μπει στο ντουλάπι, πόσο μάλλον για να γεμίσει το ντουλάπι. Δεν ξέραμε και μάθαμε ότι το βέλο ίσως γίνει το κουκούλι που θα μας κλείσει έξω από αυτά που θέλαμε και ονειρευόμασταν να ζήσουμε ως τα άκρα. Δεν ξέραμε ότι ο κήπος για να γεμίσει με λουλούδια θέλει κόπο, ιδρώτα και σκάψιμο. Στην πορεία τα μάθαμε πρώτα πρώτα αυτά. Ένα μικρό σοκ.
Συνεχίζει η κοινή πορεία. Το σπίτι με τα δέντρα έχει μετατραπεί τώρα σε μέγαρο πολλών περισσότερων τετραγωνικών (για να ικανοποιήσει τις ανασφάλειές μας που έχουν βαφτιστεί «ανάγκες») και έχει καταπιεί πολλούς τόνους μπετόν για να φτάσει στα μέτρα και τα σταθμά που ξέρουμε ότι έχουν ξεπεράσει τα όνειρά μας και παρόλα αυτά τα διεκδικούμε. Δεύτερο σοκ.
Άρα το σπίτι πλέον υπάρχει, το ίδιο και ο πόλεμος. Το μεγαλύτερο σοκ!Είναι όμως όπως αυτά που θέλαμε όταν ήμασταν στην αλάνα; Ο έρωτας με το μαύρο κουστούμι είναι εκεί δίπλα σου, μαζί σου. Τα παιδιά υπάρχουν επίσης (μόνο που δεν είναι σαν αυτά στις διαφημίσεις της Nannys). Α! Όταν έχουμε καθαρό κι αδειανό μυαλό υπάρχουν κι αυτά τα πρωινά με τα δυνατά γέλια και τον σκύλο που πηγαινοέρχεται. Τα συναισθήματα είναι εκεί, σαν την πρώτη φορά που είδαμε ο ένας τον άλλο με ρύζι στους ώμους με το βέλο και το σκούρο κουστούμι. Αυτό, αξίζει για να παλέψουμε κι άλλο κι άλλο. Ξέρουμε ότι αξίζει να το παλέψουμε. Υπάρχει όμως χρόνος; Δύναμη;Υπομονή κι επιμονή;Υπάρχουν; Μεγαλώνεις, αλλάζεις κι όλα αυτά πλέον είναι πολύ ακριβά και δυσεύρετα. Η κοινωνία που ήξερες έχει μετατρέψει τις αλάνες που έπαιζες σε πολυεθνικές εταιρείες και βιομηχανικές περιοχές. Μπορείς πλέον να έχεις τα ίδια όνειρα όταν πια σου μιλάνε στον πληθυντικό;Μπορείς να έχεις τις ίδιες επιθυμίες όταν δεν εμπιστεύεσαι; Όταν δεν γελάς αληθινά;
Άλλαξαν τα δεδομένα. Ο έρωτας; Ο έρωτας με τις θυσίες του, με τα ολόγιομα φεγγάρια, με τααμέτρητα αστέρια; Ο έρωτας είναι εκεί… μπορεί και όχι. Με τα ωραία και δυσάρεστα μαζί. Πώς θα σε βρει όταν θα έχεις πια πολλές ρυτίδες και γκρίζους κροτάφους; Τα ρίσκα τα ξέρεις, ώριμος πια. Θα τα επιλέξεις ή θα δειλιάσεις;
Το θέμα είναι πώς θέλεις να το τελειώσεις… Αισιόδοξα; Απαισιόδοξα ή με ερωτήματα.
Υ.Γ.: Οφείλω να σημειώσω ότι το κείμενο και οι ιδέες που περικλείει έχουν γραφτεί μετά από τη συνδρομή καλών και «έμπειρων» (στο θέμα) φίλων, της Λούσης και του Αντώνη! Τους ευχαριστώ απεριόριστα διότι ήρθαν τη στιγμή της παράδοσης των όπλων.
