Γράφει ο Νίκος Νικολάου
Μέσα στις πενήντα τόσες ξέρω και εγώ πόσες αποχρώσεις του γκρίζου, υπάρχει και το γκρίζο το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Μια ενδιάμεση και πιο ισορροπημένη κατάσταση την οποία χρωματίζουμε με αυτό το χρώμα.
Υπάρχει μια έμφυτη ανάγκη για να χρωματίζουμε τις στιγμές μας με αυτό το χρώμα τελικά, που ίσως πηγάζει και από το γεγόνος όταν μας πιάνει μια έλλειψη αμετροέπειας θέλουμε να ξεφύγουμε άμεσα από την οποιαδήποτε άλλη χρωματική κατάσταση στην οποία ζούμε και να επιστρέψουμε στο γκρίζο που υπάρχει. Υπάρχει και το γκρίζο.
Περιέχει και την σχετικότητα των καταστάσεων που ζούμε. Κάποιοι βλέπουν μόνο το άσπρο ή το μαύρο, όμως εσύ επιμένεις να ζεις στο γκρίζο. Το άσπρο φοβάσαι μήπως και γίνει απότομα μαύρο και το μαύρο φοβάσαι πως δεν μπορεί να γίνει απότομα άσπρο. Έτσι ζεις στο γκρίζο όπου η μετάβαση προς την ασπρόμαυρη περιοχή είναι πιο ομαλή.
Υπάρχουν βέβαια και οι φανατικοί του άσπρου. Αλλοπαρμένες μορφές, ο ορισμός της χαράς ίσως, οι οποίοι είναι και πολέμιοι του μαύρου. Θεωρούν πως είναι ανεπίτρεπτο να σου αρέσει τόσο το μαύρο χρώμα και να το βιώνεις λες και είσαι εραστής του. Είναι γεγονός πως οι λάτρεις του μαύρου έχουν μια εμμονή και μια χρωματική εξάρτηση από αυτό.
Υπάρχει και το γκρίζο αλλά πόσο εύκολο είναι να πορευτείς με αυτό; Θεωρητικά όλα μοιάζουν ιδανικά με τις θεωρίες περί γκρίζου. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αν εμμένεις και επιμένεις στην βάση αυτών των θεωριών θα έρθει μια μέρα που θα καταφέρεις να μην αποκλίνεις τόσο από την βάση αυτή.
Εμπειρίες. Άλλες άσπρες, άλλες μαύρες, άλλες γκρίζες επειδή το έχεις επιλέξει. Έχεις επιλέξει όμως εκτός από το χρώμα και τους ανθρώπους με τους οποίους συμπορεύεσαι και έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζουν το χρώμα στο οποίο ζεις. Κάποιες πινελιές τις βάζετε και μαζί. Έτσι αποκτά μεγαλύτερη αξία το οποιοδήποτε άσπρο, μαύρο ή γκρίζο. Υπάρχουν και οι πινελιές.
