Κοιτώ τις ατέλειωτες συζητήσεις μας πίσω απ’ το “τείχος” του laptop και ανιχνεύω στο μυαλό μου τις λέξεις για να νιώσω τον παλμό σου τις ώρες που μου τις έγραφες.
Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες πως και πότε μας σύστησε η κοινή μας φίλη. Ούτε έχω συγκρατήσει ποια εποχή ξεκινήσαμε να μιλάμε. (Έχει σημασία; Μπορεί και να είναι γνωριμία από μια προηγούμενη ζωή που ήρθε για να συνεχιστεί και σε αυτήν. Καρμική γνωριμία.)
Αλήθεια, τι ήμασταν; Τι υπήρξαμε; Γνωστοί; Φίλοι; Πιστοί μιας ιδεολογίας από διαφορετικά μετερίζια και ενίοτε με διαφορετικές αντιλήψεις γι αυτή την ιδεολογία; Άνθρωποι που είχα τα ίδια πιστεύω αλλά τα αντιλαμβάνονταν διαφορετικά; (Η μια ιδεαλίστρια κι ο άλλος ορθολογιστής;)
Τι υπήρξαμε, αν υπήρξαμε κάτι; Θα το γράψει κι αυτό η ιστορία. Η προσωπική μας ιστορία. Εκ των υστέρων.
Προς το παρών ανάμεσα σε βιβλία κοινών μας φίλων (συγγραφέων) κάθομαι και σου γράφω. Χωρίς να περιμένω καμία απάντηση σου. Χωρίς να απαιτώ με μηνύματα στο facebook ,παρακλητικά σχεδόν, «απάντησε μου στο μήνυμα μου σε παρακαλώ, έχω ανάγκη την άποψη σου», όπως συνήθιζα.
Καμία ανάγκη δεν έχω πλεον. Το τοπίο έχει πια ξεκαθαρίσει.
Ότι κι αν ήταν αυτό που υπήρχε ανάμεσα μας (απλή γνωριμία, φιλία, μονόπλευρος έρωτας) έληξε.
Κι έμειναν μόνο συναισθήματα θαμμένα, σαν ιεραπόστολοι που θυσιάζονται για μιαν ιδέα που δεν κατάφερε ποτέ να πάρει σάρκα και οστά.
Και οι φυγές χτυπούν ξανά την πόρτα μου….Και γω λίγο πριν βγω οριστικά από το κόσμο σου και μετακομίσω μακριά σ’ άλλη γη,
σου δηλώνω πως τίποτα δεν πήγε χαμένο. Ούτε ένα δάκρυ, ούτε ένας αναστεναγμός μου για σένα.
Όλα είχαν τον λόγο τους.
Και δεν έχω μετανιώσει για τίποτα.
Ούτε καν για τον χαζότατο τρόπο που σε αντιμετώπισα.
Ούτε για τα 2 τελευταία χρόνια που κυριαρχούσες το μυαλό και την καρδιά μου, ακόμα κι όταν βρισκόμουν σε άλλες αγκαλιές.
«Τα όνειρα που εγκαταλείψαμε,
τα λόγια που δεν είπαμε.
Τα απραγματοποίητα θαύματα.
Οι γιορτές που αναβλήθηκαν.
Οι αστερισμοί που αγνοήθηκαν.
Τα ταξίδια που ακυρώθηκαν.
Δεν χάθηκαν.
Κάποιος θεός τα φροντίζει,
όλα τελικά»
-Γ. Αγγελάκα
Ναι, τίποτα δεν πήγε χαμένο. Ούτε ένα δάκρυ, ούτε ένας αναστεναγμός μου, για σένα.
Όλα είχαν τον λόγο τους.
Και δεν έχω μετανιώσει για τίποτα.
Ούτε καν για τον χαζότατο τρόπο που σε αντιμετώπισα όλο αυτό τον καιρό.
